Als er iets is, dat deze winter kenmerkt, dan is het wel de sneeuw. Iedere vorstperiode valt er wel een lading sneeuw naar beneden. Eigenlijk is dit een patroon van de laatste winters. Kennelijk is er iets in het weerpatroon geslopen, dat kale vorst bijna onmogelijk maakt voor onze omgeving.
Gisterenmiddag ben ik een blokje wezen hardlopen van 10 km langs de A44 en over de Papelaan en de Velostrada. Halverwege liep ik in de natte sneeuw, die na een pauze van een uur om een uur of 5 overging in een fikse sneeuwbui. Het groene gras in onze tuin met tal van krokussen en sneeuwklokjes verdween onder een paar centimeter sneeuw.
Elders in Zuid-Holland was nog veel meer sneeuw gevallen. Op weerwoord zag ik deze foto's, die in Oostvoorne zijn gemaakt in de tuin van een vriend van ons.
Op deze bank van Paul Crezee hebben we wel eens gezeten.
Net als op dit tuinmeubilair.
Deze winter wordt met deze foto's dus aardig gekenschetst.
Nu hebben wij op dit moment een luchtdrukverdeling, die ons normaal gesproken flink wat natuurijs op zou leveren, zeker in combinatie met de flinke laag sneeuw, die gevallen is. Er is echter een maar. Er is te weinig kou voorhanden, zodat de temperaturen 's nachts een paar graden onder nul komen, en overdag een graad of 3 erboven. In combinatie met de zon, die al aardig in kracht gaat toenemen, is dit funest voor de kans op stevig natuurijs. En dit ondanks een behoorlijke blokkade op de Atlantische Oceaan.
Ga dus de komende week maar genieten van prachtig winterweer en van het sneeuwdek, zolang dit er nog ligt. Waar ik vorige week aangaf, dat ik verwachtte, dat we Aswoensdag weer op de Vogelplas zouden kunnen staan, moet ik nu ruiterlijk bekennen, dat dit toch te optimistisch was ingeschat. De weerkaarten zijn goed, alleen het is het de hele week ieder etmaal net een paar graden warmer dan bij de natuurijsperiode in januari. Bij natuurijs is dat een wereld van verschil.
Een verschil, dat ook terugkomt bij een boek, dat ik morgen meeneem naar mijn werk, als we een cursusmiddag hebben over jeugdliteratuur. We moeten allemaal een boek meenemen en mijn keuze is gevallen op "Kijk, Madieke het sneeuwt!" van Astrid Lindgren.
Dit prentenboek heb ik eindeloos voorgelezen aan mijn kinderen. Bij een bezoek aan de stad klimt Liesbet, een kleuter, achterop een arreslee. Deze gaat zo hard, dat ze er niet meer vanaf durft te stappen. Midden in een bos stopt de slee en ze wordt daar alleen achtergelaten.
Een zoektocht van de vader en moeder van Madieke en Liesbet levert niets op, maar intussen wordt ze gevonden door anderen, die haar thuisbrengen. Ze kruipt bij Madieke in bed en als de ouders ten einde raad terugkomen, wacht hen een aangename verrassing. "Kijk, Madieke het sneeuwt!" eindigt met de allermooiste zin uit de hele jeugdliteratuur: "Want het verschil tussen één en twee kinderen is toch wel erg groot."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten