Zijn credo als auteur was samengevat in de titel van een boek van zijn hand: "Schrijven is schrappen".
Langzaam maar zeker raakte Bomans in de vergetelheid. Als bibliothecaris zag ik, dat zijn boeken steeds minder vaak over de uitleenbalie gingen. Het zag er naar uit, dat Bomans een vergeten schrijver zou gaan worden.
Dit jaar werd bekend, dat "Erik" dit jaar was verkozen om te fungeren als geschenkboek voor de leden van de openbare bibliotheken in het kader van Nederland leest.
Mijn zegen had deze uitstekende keuze om dit lijstboek aan de vergetelheid te ontrukken.
Vanmorgen fietste ik via Oegstgeest naar Nieuw-Vennep, waarbij ik van boven enkele keren rijk gezegend werd met regen en hagel. Tijdens een van deze korte maar krachtige buien kwam ik Ton Kamerling tegen, de oprichter van de "Krasse knarren".
Het laatste jaar ontbrak hij op donderdagochtend in de Leidse IJshal, daar hij na een val op het natuurijs onzeker was geworden. En als je onzeker gaat schaatsen, ga je vrijwel zeker een keer onderuit.
Na in de regen een kwartier te hebben bijgekletst, vervolgden wij beiden onze weg. In de Herberg was het druk met leden van Oktoplus. Het was minder druk dan vorig week. Desondanks waren er diverse koorleden bij, die vorige week ontbraken, zoals Tim de Beer, Joep Kapiteyn, Lennie Houdijk en Marion Mense.
Ik snorde de koorleden op, die op "Porta Vitae" hadden gezeten, zodat we een exemplaar van "Erik" gebruikten als felicitatiekaart voor het kersverse bruidspaar Jan Schoorl en Margreeth Pennekamp.
Geheel passend in het thema van Nederland leest kreeg ik deze opmerking te horen: "Ik blijf je Kikker noemen. Ik heb dierbare herinneringen aan Kikker."
Klokslag 12 uur begon de repetitie. Het ging heel wat beter dan vorige week. De puntjes werden op de i gezet. Dit mondde uit in het schrappen van een lied.
"Ieder weet genoeg" liep niet lekker, en dan weet ieder genoeg....
Dat lot leek ook het prachtige vierstemmige nummer "Jij bent een droom" beschoren. Dit nummer liep ook niet lekker, vooral bij de altpartij niet. De sopranen en tenoren zongen het wel vol overgave. Toen waren de bassen aan de beurt. We waren maar met zijn drieën. Het lot leek bezegeld, maar ik zong zo ongeveer in mijn eentje zo vol overgave, dat het lied een herkansing kreeg.
Wat dat aangaat: ik had het nummer al zeer vaak gezongen. Op Pedagogische Academie "De la Salle" hadden we het gezongen bij de Equipe Liturgique als "Ta mort".
En het met een paar stemmen tegen de rest van het koor in zingen had ik wel geleerd bij de Leidse Koorprojecten. Als eerste bas moesten we wel eens met zijn zevenen in een koor van 200 leden ons met achtstemmige liederen staande zien te houden.
Gelukkig werd "Jij bent een droom" niet geschrapt. Dat kon ik wel doen met een oude schuld. Ik kon Els van Kerkwijk na 38 jaar verrassen met een gesigneerd exemplaar van "Molen- en Merentocht".
In juni 1975 werd ik aan mijn kaken geopereerd en in mijn diepe ellende was Els een lichtpunt voor mij. Ze mocht haar mede-koorlid als verpleegkundige verzorgen. Els was het inmiddels vergeten, deze patiënt nog niet.
Maar ja, het Engelse woord patient vertalen wij dan ook meestal met geduldig....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten