Thuis gekomen ruimde ik alles op en trok mijn hardloopschoenen aan. Onder een grauw wolkendek liep ik naar Valkenburg toe. Ik weet, dat ik te boek sta als een kilometervreter, maar ik bedoel in dit geval Valkenburg aan den Rijn en niet Valkenburg aan de Geul.
Ooit was Valkenburg een grensfort van de Romeinen. Praetorium Agrippinae lag aan de Oude Rijn, destijds de hoofdtak van de Rijn. Deze rivier vormde de noordgrens van het Romeinse Rijk, de limes.
Zoals u kunt zien, zag de kuststreek er in die tijd heel anders uit. Veel begaanbare wegen door het veenweidegebied waren er niet in de Romeinse tijd. Heden ten dage is dat heel wat beter, al ging dat niet helemaal op voor het voetpad langs het Valkenburgse meer, dat ik had gekozen. Op sommige stukken moest ik door het gras baggeren, daar het gravelpad daar vol water stond.
Dat klopt ook wel. Het er is de laatste dagen flink wat neerslag naar beneden gekomen. Ook tijdens mijn loop van 10 kilometer kreeg ik daar mee te maken. Nog voor ik de Rijn bereikt had, had ik al een bui op mijn kop gehad met een mengeling van regen, hagel en natte sneeuw. Wat dat aangaat was het een prima training voor de Elfstedentocht, waar je ook begint met een paar kilometer hardlopen. Dan kan het ook sneeuwen.
Ik liep naar de bibliotheek van Valkenburg, waar mijn collega Nelina Houwaart op dat moment werkte. Na even gepraat te hebben met haar liep ik weer op huis aan. Na een duurloop met temperaturen van een paar graden boven nul voelde een warme douche weldadig aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten