Een sprookje

Er was eens een volwassene, die zich heel graag wilde bekwamen in de edele schilderkunst. Nu valt dat in het begin nog wel mee, maar als je verder wilt komen dan de eerste beginselen, dan is het toch wel handig als je dat samen met anderen doet. Dus ging deze volwassene op zoek naar andere schilderachtige types.

En terwijl elders in Europa het spook van de revolutie rondwaarde, werd in kustplaats, gelegen op de blanke top der duinen, in mei 1968 “Pictura” opgericht. Heinrich Heine zei het in de 19e eeuw al: “In Holland gebeurt alles 50 jaar later.” We kunnen ons dus op gaan maken voor een woelige meimaand in 2018.
Nu stonden de schilderachtige types in Katwijk natuurlijk wel een rijke historie. Rond 1900 bezat het toenmalige vissersdorp aan de Noordzee een heuse kunstenaarskolonie met klinkende namen.

Maar helaas, de dekolonisatie had ingezet. Lang voordat er sprake was van “Indië verloren, rampspoed geboren” was de kunstenaarskolonie in Katwijk verloren gegaan.
Maar de schilderachtige types lieten zich daardoor niet van de wijs brengen. Iedere dinsdagavond kwamen ze bijeen om met een kwast in de hand de sterren van de hemel te schilderen. Men was zeer ambitieus. Jarenlang was het Witte schooltje de expositieruimte voor “Pictura”. Het plan was helder: beginnen in het Witte schooltje en eindigen in het Witte huis!
Maar zoals alles in het leven, liep dit sprookje toch een slagje anders.

Bill Clinton zag het niet zitten om op een hele serie schilderijen in alle mogelijke standen met Monica Lewinski vereeuwigd te worden, dus via de Nederlandse regering werd de gemeente Katwijk verzocht om “Pictura” met gezwinde spoed uit het Witte schooltje te knikkeren. Hetgeen geschiedde.
Maar in sprookjes verschijnt dan altijd een goede fee of iets dergelijks om de hoofdpersoon te komen redden.

Daar hoopten de schilderachtige types ook op, maar helaas, er kwam geen sprookjesprins opdagen, maar ze moesten het doen met een eenvoudige bibliothecaris. “Nou goed, we kunnen ons in ieder geval deze zomer hiermee redden!”, was een van de opmerkingen, die de bibliothecaris opving.

We zijn inmiddels een jaar of 18 verder en de schilderachtige types komen nog steeds iedere zomer exposeren in de bibliotheek van Katwijk aan den Rijn. Want zo gaat dat in sprookjes. En wat ook steevast gebeurt in sprookjes, is de fraaie slotzin: “En ze schilderden nog lang en gelukkig!”