DeWolff

Na deze wijze woorden van Fokke en Sukke heb ik geen behoefte om verder nog veel woorden vuil te maken aan de aanval op Esteban van een zich voetbalsupporter noemende doorgedraaide gek.
Ik had betere dingen te doen. Om kwart voor 9 mocht ik in de Leidse IJshal als kersverse houder van het baanrecord van het meeste aantal rondjes, uittesten, hoe het schaatsen zou gaan. Het ging lekker.
Bij de "Krasse knarren" reden we een piramide, die uitkwam op 115 rondjes, toevalligerwijze 10% van de op zondag gereden afstand. Het was de laatste donderdagochtendsessie van 2011, daar volgende week en de week erop schaatslessen gegeven worden aan kinderen.

Tijdens de uitrijrondjes wisselde ik met Wim van Huis de ervaringen van afgelopen zondag uit.
Na de warme chocolademelk in de kantine ging ik naar huis om te douchen. Ik fietste vergeefs naar het huis van mijn jarige schoonmoeder: ze was er niet. Ik reed door naar het station van Leiden, waar ik de trein naar Hoofddorp nam.
Ik ging op bezoek bij mijn vriend en collega Bas Warnink, die me uitgebreid rondleidde in de nieuwe biblioteek van Hoofddorp. Daarnaast kreeg ik de werking van "plankklaar koppelen", de nieuwe service van de NBD, te zien. Daarnaast wisselden we ervaringen uit met frontaal plaatsen, uitleenfrequenties en dergelijke.
Ik bleef bij Bas thuis eten, daar we 's avonds naar Paradiso gingen.

En dan bedoel ik niet dit Paradiso, maar de poptempel in Amsterdam, waar ik in een grijs doch zeer kleurrijk verleden diverse keren ben geweest, onder andere naar het afscheidsconcert van CCC Inc.

En naar Vandergraaf Generator.

Maar dit keer gingen we voor de Limburgse band DeWolff. Met de auto reden we met Gert en Annemieke Dol naar de rand van Amsterdam, waar vandaan we de tram naar het Leidseplein namen. In Paradiso was het behoorlijk druk. De grote zaal was uitverkocht.
Eerst keken en luisterden we naar Voodoo Boogie, een Vlaamse rockgroep, die behoorlijk goed speelde. Daarna was er een klein half uurtje pauze, waarbij in een noodtempo de instrumenten van Voodoo Boogie werden ingeruimd en die van DeWolff werden klaargezet.
Om half 9 ging het concert van Robin Piso en Luka en Pablo van der Poel van start. De nog piepjonge Limburgers brachten met hun psychedelische bluesrock het publiek in vervoering. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn, die dit een takkeherrie vinden, maar ik kon het wel waarderen.

Ze speelden anderhalf uur aan één stuk door. Na het concert kwam na 5 minuten applaus en "We want more" nog een toegift van 4 nummers van in totaal een half uur.
Dit stel jonge honden bedreef topsport. Ze waren al die tijd constant muziek aan het maken met heel hun lijf, waarbij je de invloed van o.a. Jimi Hendrix, Led Zeppelin en Pink Floyd uit deze eigen nummers kon halen.

Er kwamen flink wat crowdsurfers. Maar het meest verrassende was het slot, iets, wat ik nog nooit eerder had gezien. De gitarist ging met zijn elektrische gitaar met een snoer van ongeveer 25 meter lengte al spelend crowdsurfen en werd zo een flink eind van het podium af gedragen en weer terug getransporteerd.

Dat zie ik Shoes-gitarist Wim van Huis nog niet zo gauw doen, en zeker niet met zijn schaatsen aan....