De kast

Je moet in het leven je kansen grijpen, als ze zich voordoen. Soms krijg je de kansen op een presenteerblaadje aangereikt, soms rijpt een idee een paar dagen. Een combinatie van beide deed zich afgelopen week voor. Een onverwachte kans, die me tijdens mijn fietstochten van en naar mijn werk af en toe binnenpretjes bezorgde.
Eén van degenen, wier taak het is om mij enigszins in het gareel te houden, laat altijd luid en duidelijk blijken, dat ze blij is, dat mijn wintervacht er weer vanaf gaat.

Vorig jaar leidde dat tot een hanekam, die door Edwin Minnee vakkundig geknipt was. Helaas wist niet iedere collega dat op waarde te schatten, blijkens de opmerking: "Je lijkt Kuifje wel!"
Nu was ik eind januari op de verjaardag van mijn oudste broer Kees zijn zwager Ben tegengekomen, met wie ik in mijn jeugdjaren in de schoolvakanties bij het bollenrapen op het land gewerkt heb. Ben heeft al jaren een snor en hij kon smakelijk verhalen over een baas, die dat niet zo leuk vond en die werkgever begon er iedere keer weer over. Meer aanmoediging om de snor te laten groeien had Ben niet nodig. De snor werd zo lang, dat Ben lekker aan de punten kon draaien, als de baas in de buurt was.

Goed voorbeeld doet goed volgen, dus ik had mijn plan al kant en klaar. Maar helaas, mijn immer spontaan reagerende collega was donderdag en vrijdag afwezig, dus dat deel van mijn plan ging de mist in. Er restte mij niets anders, dan mijn hoofd een mailtje te sturen:
Hoi Irene,

Zoals je weet, hou ik mij altijd graag aan mijn woord. Ik heb altijd gezegd, dat ik na IJsstrijd naar de kapper zou gaan. IJsstrijd zou gehouden worden op zondag 4 maart, maar is nu vanwege de hoge temperaturen, waardoor ze op Flevonice geen goed ijs kunnen garanderen, uitgesteld tot zaterdag 15 december.
Als man van eer hou ik me natuurlijk aan mijn woord.
Je zult dus nog even tegen mijn lange manen aan moeten kijken.

Groetjes,
Bert

Daar juist deze dagen de mailserver op ons werk omgezet werd, was het onduidelijk, of het mailtje mijn hoofd op tijd zou bereiken.
Met deze onzekerheid begaf ik me vanochtend naar Edwin Minnee, die mijn winterkapsel transformeerde in een lentecoupe.
"Daar ligt een kilo haar op de grond!" kreeg ik te horen.
Ondertussen hadden we het onder het knippen over de afgelopen natuurijsperiode, waarbij we diverse keren samen geschaatst hebben.

Om half 10 kwam ik op mijn werk aan, waar bleek, dat het mailtje goed gelezen was door de geadresseerde. Zodoende bleef het niet alleen bij binnenpretjes!

En denk nu niet, dat ik graag mensen de kast op jaag. Zo zit ik niet in elkaar.
Wat ik wel geleerd heb, toen ik een jaar doorbracht op de Pedagogische Academie is het volgende: bij de gymnastieklessen moesten we de mindere goden op de toestellen helpen om de oefening veilig te volbrengen.

Eén van deze gymnastiektoestellen was de kast.

Ik heb als modelleerling geleerd, hoe ik mensen op de kast moest helpen.
En als bibliothecaris werk ik nu eenmaal in een dienstverlenend beroep....