Gruwelijke rijmen

De afspraak lag al een hele tijd vast. We zouden naar de uitvoering van "Gruwelijke rijmen" van de Stichting Muziekprojecten Pablo Neruda gaan. Onder leiding van dirigent en componist Cees Thissen was heel lang geoefend door het projectkoor, waar Bas en Nel Warnink in meezongen.
De dag kreeg een heel andere invulling, toen de moeder van Tim de Beer afgelopen dinsdag op 95-jarige leeftijd overleed. Gisteren was om 11 uur 's ochtends de begrafenis op kerkhof "Duinhof" in IJmuiden.
Ada en ik fietsten om 9 uur naar station Leiden, waar we de trein naar Driehuis namen. Tot afgelopen donderdag wist ik niet eens, dat Driehuis een station had, hoewel ik het had kunnen weten. Toen we in Driehuis waren uitgestapt, kwamen we langs de voetbalvelden van R.K.V.V. Velsen. In december 1975 had ik daar met eveneens in geel blaue geklede DIOS 8 gevoetbald. Ik kan me dat nog herinneren, daar ik treinen daar zag stoppen op de middag, dat de treinkaping bij Wijster beëindigd werd.

En dat, terwijl de Molukkers ons ook zo veel goeds te bieden hadden.


Vanaf station Driehuis volgden we de borden "Begraafplaats" en kwamen zo terecht op "Westerveld", een enorm kerkhof met het eerste crematorium van Nederland. Qua groote deed het denken aan "Pere Lachaisse", de beroemde begraafplaats in Parijs, waar beroemdheden als Edith Piaf en Jim Morrison hun laatste rustplaats vonden.

Via "Westerveld" kwamen we op de Slingerduinweg, dat ons bij "Duinhof" bracht. Hier luisterden we naar herinneringen aan Maria de Beer-van Gool, waarbij de gastvrijheid, de gezelligheid en de schaterlach telkens weer terug kwamen. Tussendoor werd toepasselijke muziek gedraaid.



Na de begrafenis reden Ada en ik met Joep mee naar het centrum van Haarlem. We wandelden naar het Groot Heiligland, waar we naar het Historisch Museum gingen, waar de tentoonstelling "Vrouwen met lef" te bezichtigen was.


Naast de momenteel in het middelpunt de belangstelling staande Kenau werd aan uiteenlopende Haarlemse vrouwen aandacht besteed, zoals de verzetsstrijdster Hannie Schaft.

Naast deze gelegenheidstentoonstelling keken we naar een film over de geschiedenis van Haarlem en bezichtigden het sombere werk van Kees Verwey, die bevriend was met schrijver Godfried Bomans.


We wandelden via de Grote Houtstraat naar de Grote Markt, waar we op zoek waren naar niet zozeer vrouwen met lef, maar naar vrouwen met Leffe.
Gelaafd reden we met de auto naar Rob en Margriet Ammerlaan, bij wie we een pizza aten alvorens naar de Lichtfabriek te vertrekken, waar we eerder al luisterden naar muziek uit the Sixties.

We moesten met zijn drieën 9 plaatsen vrijhouden voor de rest van de vriendengroep. Op de tweede rij vanaf de catwalk hadden we een prima uitzicht op het toneel voor ons en konden we luisteren naar de prachtige bewerking, die Cees Thissen gemaakt had van de Gruwelijke rijmen van Roald Dahl.
Het was een vrije bewerking van deze rijmen, waarbij toneel en muziek vlekkeloos in elkaar overliepen. Joop van den Ende kan een kant-en-klaar concept ophalen voor "Gruwelijke rijmen the musical". De humoristische filmbeelden maakten het helemaal af.
Het was een fantastisch concert van een prima koor, waarbij we volop genoten. Klasse!
Na afloop namen we nog een afzakkertje in de barruimte. Daarbij deelde ik het in het Historisch museum gekochte flesje Sterk wijf met mijn vrienden.

In de jaren '70 zei toenmalig Ajax-trainer George Knobel het al: "Ajax gaat kapot aan drank en sterke wijven!"
Na nog een tijdje met "Roald Dahl" Joost Dessing, die ik nog kende uit "De Hobbit", gepraat te hebben, konden we met Tim en zijn neef Peter Zwart meerrijden naar Haarlem stadion na een toch wel heel aparte dag. De schrijver van Gruwelijke rijmen zou het verzonnen kunnen hebben....