Rapalje

De voorspellingen waren niet rooskleurig. Het zou gisteren een kletsnatte dag worden. En dat werd het ook. Alleen 's ochtends was er een regenpauze. Die tijd hadden Ada en ik geluk. Met de harde wind in de rug fietsten we naar Hillegom toe, waar we met een groep vrienden Joep hielpen bij zijn verhuizing.
Om 5 uur hadden we de harde wind tegen en kregen we de volle laag van de regen. Het was een flinke trap naar Warmond toe, waar we met onze schaatsvrienden van de IJVL uit eten zouden gaan in "Het Wapen van Warmond". Dit was een cadeau, dat we aangeboden kregen op het feest ter gelegenheid van onze 60e verjaardag in oktober. Aansluitend zouden we naar de folkgroep "Rapalje" gaan, die optrad in "Het Trefpunt".

Als verzopen katten kwamen we als eersten aan bij het restaurant, waar Paul Verkerk en Andrea Landman niet veel later verschenen. Ook Jaap de Gorter, Wil Verbeij, Hen van den Haak en Hans Boers en partners schoven aan voor het theatermenu met paprikasoep of rundercarpaccio en zalm of runderbiefstuk. Er was een ijstoetje als afsluiting, voordat we naar "Het Trefpunt" wandelden, waar we mijn collega Vera van Duijn en haar Willem troffen voor een prima optreden van "Rapalje".

We waren net binnen in de volle zaal, toen de 4 in Schotse kilts geklede muzikanten aan hun optreden begonnen. Vanaf de eerste tonen zat de stemming er al meteen goed in.

Al snel werden we verrast door een bijzonder instrument. Een houten stok op een vierkante houten kist leverde met een enkel snoer ineens een prachtig contrabasgeluid op.
Vrij snel verliet ook de helft van de groep het podium. Wel met een verklaring waarom: "Sommige nummers zijn zo mooi puur, dat ieder instrument, dat je toevoegt, het nummer minder maakt!"

Iedere muzikant weet dat overdaad soms schaadt. Dat geldt ook voor het geval je te veel drinkt, maar daar heb je meestal de volgende dag het meeste last van.

Het van Bots bekende "Wat zullen we drinken (Zeven dagen lang)" is trouwens een nummer, dat Alan Stivell, de Bretons grondlegger van de Keltenrock, bekend gemaakt heeft.

Naarmate het optreden vorderde, kwam de stemming er steeds meer in. Er werd bij een aantal nummers gehost.

In ieder geval wist "Rapalje" de zaal in vuur en vlam te zetten.


Zelfs het zittende deel van het publiek moest er aan geloven bij "Drunken sailor". De staanplaatsen moesten diep gaan zitten, wat voor schaatsers iets heel natuurlijks is, en dan bij "And up she rises" opspringen. Het zittende deel van het publiek moest dan uit hun stoel opstaan.

Er werd polonaise gelopen door de zaal met een paar muzikanten voorop. Deze eindigde op het podium. Morena ging net als ik mee het podium op. Een Dominicaanse toernee voor de Groningse groep heeft een flinke kans van slagen.

Met "Drunken sailor" voegt "Rapalje" zich naadloos in een muzikale traditie. Ook de "Hobo String Band" eindigde hun optredens steevast met dit feestnummer.
Na nog gezellig nagepraat te hebben, was het voor ons op weg naar huis niet zozeer "Drunken sailor", maar twee drijfnatte fietsers....