Kees Aandewiel

Met een grote groep collega's ben ik vanochtend naar de uitvaartdienst van Kees Aandewiel geweest. Hij is vorige week donderdag op 55-jarige leeftijd in het bijzijn van onze collega Thea en hun kinderen vredig ingeslapen. Dat was absoluut geen vanzelfsprekendheid. Eind juli kregen Kees en Thea te horen, dat hij ALS had, een ongeneeslijke spierziekte. Meestal draait dit er op uit, dat de patiënt uiteindelijk stikt, nadat de ene spier na de andere ophoudt te functioneren. Dat lot is Kees bespaard gebleven, of zoals iemand tegen me zei: "Hij is er genadig vanaf gekomen".

We leerden Kees kennen als echtgenoot van onze collega Thea, die uitgerekend afgelopen weekeinde 25 jaar in dienst van onze bibliotheek was. Hij was een creatieve doener met technisch inzicht, een combinatie, die niet voor iedereen is weggelegd. De Katwijkse werklust was hem eigen en met zijn positieve en praktische instelling zag hij voor veel problemen een werkbare oplossing.
Een jaar of 10 geleden moest hij bij één van de vele reorganisaties van KPN het veld ruimen. Kenmerkend voor Kees: op 45-jarige leeftijd zag hij kans om zijn droom om leraar te worden, alsnog waar te maken. En blijkens de woorden van de locatiemanager van de Driestar tijdens de uitvaartdienst was dit een juiste keuze. Kees bleek een geboren leraar en zijn technisch inzicht kon hij prima in het vak techniek kwijt. En niet alleen daar: overal in en om de school stond hij klaar om met hand en spandiensten te helpen.
Daarnaast was hij ook nog actief in allerhande vrijwilligerswerk, zoals de Katwijkse Oranjevereniging.
Buiten de bibliotheek kwam ik Kees, net als ik een groot liefhebber van het schaatsen van Molen- en Merentochten, nog wel eens in de Leidse IJshal tegen, waar hij als een goede vader belangstelling toonde voor de verrichtingen van zijn kinderen, zoals hier als cameraman voor zijn zoon Jaap.

Deze opname is gemaakt bij het Sinterklaasfeest voor G-schaatsers in november 2009. Ook bij de huldiging van de Olympische medaillewinnaars in maart 2010 waren zij van de partij. Bij deze gelegenheid zakte Kees ineens zomaar door zijn knieën. Achteraf was dit natuurlijk de ALS, die al bezig was zijn lichaam te verwoesten.
Tijdens de uitvaartdienst kwam dominee Kunz diverse keren terug op het feit, dat we niet allemaal 80 of 85 jaar worden. Ook al heeft Kees in zijn 55 levensjaren meer gedaan dan menig 85-jarige.
Hoe sterk we als mens ook mogen lijken, we zijn en blijven breekbaar.

Naar aanleiding van de wintertriatlon van 2007, verschenen onder het kopje Bikkel ontving ik van Kees dit mailtje.
En dat allemaal op je 35e !
Je weet dat wij 's zondags ook altijd voor go(u)d gaan. Heeft Thea je by the way ook al verteld dat ik ongetraind de marathon ga lopen?
Groeten, Kees A
Met de marathon bleek hij niet de sportieve uitdaging van 42 km te bedoelen.
De geestelijke marathon, die Kees en zijn gezin het afgelopen half jaar af hebben moeten leggen, waren onnoemelijk veel zwaarder dan de 8 marathons, die ik heb uitgelopen, bij elkaar.
Ik hoop, dat Thea en de 8 kinderen veel troost kunnen halen uit het rotsvaste geloof, dat Kees had en dat hij speels en kernachtig samenvatte in deze zin uit het mailtje:
"Je weet dat wij 's zondags ook altijd voor go(u)d gaan."