Aldus een korte mop uit mijn jeugdjaren. Maar in zekere zin ging dat vandaag op. Dat Ada en ik vandaag door de prachtige symmetrische tuinen van Het Loo liepen, hadden we te danken aan een geintje. Voorafgaand aan de kroning van Willem-Alexander tot Koning der Nederlanden werd aan zijn onderdanen gevraagd, wat hun droom was voor het land.
Een ironisch blogstukje, waarbij het voormalige IOC-lid hals over kop Sotsji moest verlaten tijdens de Olympische Winterspelen, omdat na 17 jaar de Elfstedentocht weer gehouden zou gaan worden, was mijn inzending. Uiteraard hoop ik, dat het uitkomt, maar ik vermoed, dat het iets te veel wensdenken is.
Zoals ik had verwacht, was mijn bijdrage niet opgenomen in het Droomboek.
Wel werd mijn naam vermeld op de binnenkant van het betreffende boek. Daarmee was de kous af, dacht ik. Tot ik een mailtje ontving van het Nationaal Comité Inhuldiging.
Alle inzenders mochten gratis naar paleis Het Loo in Apeldoorn.
Daar mijn vrouw en ik elkaar 33 jaar geleden leerden kennen bij de blokkade van de kerncentrale van Dodewaard, doen we vaak iets bijzonders op 19 oktober. Mijn voorstel was dus simpel: laten we met de fiets in de trein naar Apeldoorn gaan en daar Het Loo en omgeving verkennen.
Zo gezegd, zo gedaan. Om kwart voor 9 zaten we op de fiets naar Den Haag Centraal. Het was nog fris, maar het beloofde een mooie dag te worden. We zetten de fietsen in de daarvoor bestemde ruimte en de wat korte trein vertrok richting Enschede. Bij Gouda kwamen er heel veel mensen bij. Het bleek, dat er ergens een ongeluk met een trein was gebeurd, dus we liepen een kleine vertraging op. In Utrecht was de trein nog veel voller en na een kwartier in het station te hebben gestaan, vertrokken we richting Amersfoort en kwamen ruim een half uur te laat in Apeldoorn aan. Wat je een royale vertraging mag noemen....
Via het knooppuntennetwerk reden we naar Het Loo toe, waar in het park voor het paleis een kleine 100 Ferrari's stonden geparkeerd op een van de oprijlanen.
Na aan de andere kant van het park onze gratis toegangskaartjes te hebben opgehaald, fietsten we langs de banieren met de dromen voor ons land weer naar het paleis terug. Het scheelde € 14,50 p.p.
In een zijvleugel was een prachtige maquette van het paleis en de tuinen, waarbij de symmetrie hiervan je meteen opviel. Daar het prachtig, zonnig najaarsweer was, liepen we meteen door naar de paleistuinen.
Behalve de strakke lijnen in de tuin, sprongen ook de prachtige fonteinen in het oog. Het zijn echter geen fonteinen de eeuwige jeugd.
In mijn jeugdjaren ben ik namelijk één keer eerder op bezoek geweest bij Het Loo. Dat was in 1975, toen ik als student aan de Pedagogische Academie "De la Salle" stage liep bij "De Schakel", een basisschool in Nieuw-Vennep. Met de zesde klas ging ik in juni mee met het kamp, samen met o.a. Wim Munstege. We verbleven 2 nachten in het gebouw van de padvinderij van Apeldoorn. Dat padvinden hadden we wel nodig, want er stond ook een puzzeltocht op het programma, naast het onvermijdelijke bezoek aan Julianatoren en de Apenheul. Het educatieve element betrof een bezoek aan Het Loo.
Toen stond deze prachtige esdoorn er ongetwijfeld ook al, alleen zullen de bladeren destijds groen zijn geweest, doordat het de maand juni betrof.
Na nog een tweetal andere fonteinen kwamen we aan bij het eind van de tuin. Hoewel?
We wandelden een stukje terug om op een terras ons brood en fruit op te eten, alvorens we verder door de tuin kuierden.
De twee wereldbollen waren wel verschillend. Eentje was inderdaad een globe, de andere bevatte alle tekens van de dierenriem op de buitenkant. Deze twee fonteinen stonden niet aan.
In de zijvleugel hieronder bekeken we een tentoonstelling met onder andere eigengemaakte familiekiekjes van de Oranjes, zowel in huiselijke kring als vakantiefoto's.
Voortbordurend op het informatieve boek van journalist Joris Luyendijk zou ik zeggen: "Het zijn net gewone mensen".
Op de foto hieronder lijkt het, of het hoofdgebouw van Het Loo getoond wordt.
Het betreft echter een natuurgetrouw beschilderd doek, dat de restauratie van het gebouw aan het oog onttrekt. Kan het koningshuis beter gesymboliseerd worden dan op deze foto?
In de vleugel aan de overzijde bekeken we de deze week geopende multimediale tentoonstelling "Wij, Willem".
Zoals iedereen weet, vertoont techniek in het begin nog al eens kinderziekten. Deze zaten bij deze ruim een half uur durende rondleiding aan het eind van de tentoonstelling, waarin de Oranjes een Wij-gevoel willen uitstralen.
Waar wij van hielden was het aanschouwen van alle herfsttinten, die in deze esdoorn te ontwaren waren.
We besloten ons bezoek aan Het Loo met een bezoek aan de balzaal. We gingen echter niet zaalvoetballen. De balzaal was nu restaurant geworden. Hier maakten we gebruik van het aanbod om voor € 4,95 koffie of thee met een prinsessentaartje te nemen. Het smaakte inderdaad prinsheerlijk.
Na nog een klein rondje door een deel van de tuin verlieten we langs dit historisch tableau Het Loo.
We wandelden, pardon, we schreden naar onze fietsen voor het tweede deel van ons bezoek aan Het Loo: we zouden een groot deel van de Oranjeroute fietsen.
Alleen kwam het voor ons beter uit, als we de Oranjeroute tegen de bewegwijzering in zouden fietsen. Denk nu alsjeblieft niet, dat ik graag tegen de stroom in ga....
Om te beginnen was het lastig om het beginpunt van de route te vinden, maar toen we knooppunt 63 eenmaal gevonden hadden na een paar keer verkeerd rijden, konden we beginnen aan de Koninklijke weg.
Langs prachtige lanen en dreven met bomen in herfsttooi en paddenstoelen in alle vormen en maten reden we het bos in van landgoed Het Loo. Kilometerslang klommen we op vals plat, terwijl er geen enkele aanwijzing te vinden was, dat we op het juiste pad waren. We stonden net op het punt om rechtsomkeer te maken, toen er 2 vrouwen kwamen aangefietst. Zij bleken uit Hoog Soeren te zijn gekomen met de Oranjeroute. We zaten dus goed.
Een van de vrouwen was vol lof over de Asselse heide: "Het is net, of de door de hemel fietst!"
Voor degenen, die altijd al gedacht hebben, dat ik een hemelfietser ben: dit keer kan ik ze gen ongelijk geven.
Behalve deze prachtige heide kwamen we door dichte beukenbossen, klommen en daalden we naar Hoog Soeren en Assel en genoten volop van het kleurenpalet van vijftig tinten herfst op deze nazomerdag.
Na in Assel wat fastfood gegeten te hebben, reden we langs het spoor naar Apeldoorn. Op dit stuk heb ik 4 jaar geleden moeten schuilen voor een flinke onweersbui.
We hadden een mooie fietstocht gereden. Ik kan iedereen aanraden om de Oranjeroute te fietsen, zeker op een mooie herfstdag.
Bij het station hadden we een beetje pech. De trein reed net weg op het moment, dat we op het perron aan kwamen. Dat we een half uur moesten wachten, mocht de pret niet drukken. En al helemaal niet, toen we vanaf Gouda met de trein door de stromende regen reden. In Den Haag Centraal besloten we om de trein naar de Vink te pakken in plaats van door de regen naar huis te fietsen.
Thuis gekomen na 52 km fietsen hoorden we, dat het in het westen van het land de hele middag geregend had. Voor ons was Het Loo niet bepaald een Waterloo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten