De schaatstocht van olifant

Traditioneel ga ik 1 keer per jaar mee met de trainingsgroep van de IJVL in Haarlem. Dat is veelal de eerste vrijdag in januari, als in de Leidse IJshal de Nieuwjaarswedstrijden georganiseerd worden. Die dag hoef ik zelf geen schaatsles te geven.


Al even traditioneel zijn er rond de jaarwisseling oliebollen. Er ging dus een wervend mailtje uit om deel te nemen aan de oliebollentraining.

Aan Frits van Huis, die net over was uit Afrika, was een speciale rol toebedacht: "Het gerucht gaat dat Frits van Huis oliebollen mee gaat nemen met Zuid-Afrikaanse ingrediënten!"

Welnu, Frits ging aan de slag met recepten met poeder uit de hoorn van de neushoorn, geraspte olifantenslagtanden en gemalen stekelvarkenpennen, dus met de smaak kwam het wel goed. Hij beëindigde het mailtje met: "P.S. Ik schaats inmiddels als een olifant; wordt dat ook goed gerekend?"

Natuurlijk werd dat goed gerekend. Want een van de meest gebruikte oefeningen om beginnende schaatsers te leren om zijwaarts af te zetten wordt "de olifantenoren" genoemd. Daarnaast kennen we de snelheid van Frits op het ijs. Die doet niet voor de snelheid van een olifant onder.

Om half 7 fietste ik naar de Vondellaan, waar vandaan we carpoolend zouden vertrekken naar de Kunstijsbaan Kennemerland. Zodoende kon ik Marieke Verbeij haar 2 rondjes zien schaatsen namens Zoeterwoude. Ook liep ik mijn nicht Meriam tegen het lijf. Haar dochter Gwen had net 2 rondjes gereden.
Samen met Hans Boers reden we met Wil Verbeij mee naar de Spaarnestad. Hans had zijn Salomons meegenomen. Aan mij was de eer te beurt gevallen om een Salomonsoordeel te vellen over zijn schaatstechniek. Voor en achter mijn vaste loopmaat schaatsend kon ik zodoende wat aan zijn techniek sleutelen. Vooral door te werken aan een puur zijwaartse afzet kon Hans wat extra snelheid produceren, terwijl zijn slag veel rustiger en ontspannender werd.


Met hardlopen heeft Hans geen aanwijzingen nodig. Waar Frits van zichzelf vindt, dat hij schaatst als een olifant, hetgeen Mohammed er ooit toe bracht om in paniek te raken, doordat hij bang was dat we door het pikzwarte ijs zouden zakken, daar loopt Hans lichtvoetig als een antilope.

Hans en zijn privé-trainer reden het grootste deel van de training apart van de snelle trainingsgroep van Jaap de Gorter en de iets tragere van Willeke van der Weijde.


Wij vormden met zijn tweeën de middengroep. Zeg maar tussen tafellaken en servet.

En de servetten kwamen na de zeer gezellige training op de drukke Haarlemse kunstijsbaan goed van pas, want onze olifant was de oliebollen niet vergeten.

En hij was ook niet vergeten om prachtige verhalen te vertellen over de natuur in Zuid-Afrika en de wilde dieren, die om het huis heen zwierven, waaronder ook leeuwen.

Het is dus niet verbazingwekkend, dat Frits veel aan intervaltraining doet bij het hardlopen op het Afrikaanse continent. Zijn conditie is dus puik te noemen. En wie ben ik om na zo'n gezellige oliebollentraining niet te voldoen aan het verzoek van mijn Elfstedenmaat om zijn lijflied op te nemen in dit blogverhaal.