Geachte jubilarissen

Aan het begin van het jaar verscheen op intranet een lijstje met de jubilarissen, met daarbij mijn naam en de kanttekening, dat dit niet gevierd zou worden. Nou, dat klopt, want er was niet zo veel te vieren. In mijn introductieweken bij de bibliotheek heb ik twee cruciale fouten gemaakt. De eerste was, dat ik me niet heb ingeschreven voor de Elfstedentocht van 1985, de tweede dat ik in mijn naïeviteit iemand aannam, die in het geboorteregister ingeschreven is onder haar meisjesnaam Rietkerk. Dat klonk betrouwbaar.
Maar na haar proeftijd kwam stukje bij beetje de ware aard naar boven. Dolf Verroen heeft de methodes, die daarbij gebruikt werden, keurig beschreven in “De verschrikkelijke schoolmeester”.

Welnu, ik kan u mededelen, dat Christa deze heropvoedingsmethodes toepaste, als ze in een milde bui was. Kunt u nagaan, hoe het er anders aan toeging onder het schrikbewind van onze jubilaris.
Mijn schaatsvrienden vinden, dat ik altijd zo goed af kan zien: nou, dat heb ik in het afgelopen kwart eeuw wel geleerd. En ik niet alleen. De lokale hangjongeren in Katwijk aan den Rijn maakten stante pede rechtsomkeer zodra ze Christa ontwaarden. “Daar heb je dat klerewijf weer!” zeiden ze en weg waren ze. Denk trouwens niet, dat het er hier anders aan toe gaat. Een paar maanden geleden kreeg ze van Rogier te horen: “Ik heb met niemand in de bibliotheek problemen, alleen maar met jou!”

Nu is er nog iemand, die vrijwel gelijktijdig in Katwijk aan den Rijn begonnen is: Nelina. Nu zijn er mensen, die Nelina er van verdenken, dat ze wel eens te laat komt. Welnu, ik heb weten te achterhalen, hoe dit ontstaan is. Het was in oorsprong gewoon uitstelgedrag. Iedere keer, dat Nelina moest gaan werken, was er weer die twijfel: durf ik wel of durf ik niet? Uiteindelijk won het plichtsbesef het. Je hebt een calvinistische opvoeding gehad en je bent nog oudste dochter ook! Alleen kwam je dan wel door deze twijfel te laat op je werk. Daar stond tegenover, dat Nelina niet wist, hoe snel ze na de uitleendienst weg moest komen. Met de paarse motor lukte dit het allerbeste!
In de afgelopen 25 jaar hebben we aardig wat kleine bezuinigingsrondes over ons heen gehad. Nu heeft Christa een probaat middel gevonden om de gaten in haar begroting te dichten. Ze vestigde haar praktijk als dokter Bernard in de bibliotheek.

Zodoende was de uitlening regelmatig een doorlopend spreekuur. Mensen met medische klachten meldden zich spontaan bij dokter Bernard. Over de behandelmethodes zal ik maar niet te veel uitweiden, maar ook hier was “De verschrikkelijke schoolmeester”waarschijnlijk een uitstekende leidraad.
Dus, geachte jubilarissen, het afgelopen kwart eeuw was, om het maar mild uit te drukken, geen feest! Nu is er een spreekwoord, dat luidt: gedeelde smart is halve smart. Met dit in mijn achterhoofd heb ik een cd voor jullie gebrand met liederen vol ellende. Waarbij ik de uitspraak van Godfried Bomans voor ogen hield: “Humor is overwonnen droefheid”.
Er zit op deze cd, die luistert naar de naam “Dokter Bernard en ander leedvermaak” dan ook heel wat overwonnen droefheid. Ik wens jullie allen veel luisterplezier toe en vooral veel jaren in goede gezondheid, met als afsluiting nog één gouden tip: zorg dat je, zoals mij onlangs is overkomen, niet in handen valt van dokter Bernard!

Antonio Gomez en Eric Heiden

Het waren in de jaren '70 de tegenpolen: de clowneske publiekslieveling Antonio Gomez en Eric Heiden, de beste schaatser ooit. Dat ik hier een stukje aan wijd, hebben jullie te danken aan de zegeningen van het internet.
Een paar jaar geleden heb ik een filmpje op mijn youtube-account gezet van Antonio Gomez.

Daar kreeg ik deze week een reactie op met "Mexican on ice,wow".
Vanaf hier ontspon zich een mailcontact. Ik wees hem er op, dat Antonio Gomez wel degelijk een Spanjaard was, maar dat er wel een paar succesvolle Latino's voor de USA schaatsten, Jennifer Rodriguez en Derek Parra.
Daarop kreeg ik als reactie van Hattie: "Yes,I know of Jennifer and Derek. I got to meet Eric Heiden and Dan Jansen years ago."
En nu komt het leuke en sociale van internet. Ik kreeg een link met een interview met Eric Heiden toegestuurd.

De uitvinder van de schaatsplank en enige schaatser, die tijdens de Olympische Spelen 5 afstanden won, relativeert hier zijn prestaties op het ijs!
Kijk en geniet nog nogmaals van deze fenomenale schaatser.

Nu publiceer ik alleen emails, als ze iets toevoegen.
Dus bij deze: I also think I told you I had met Dan Jansen. He now lives near me in North Carolina.He is part Dutch also, hence the Jansen name. I wonder if Dan knows where his Dutch ancestors came from in Holland?
En nog een paar citaten: When I was in Norway in 1987 one winter,I got to meet the famous speed skater Knut Johannesen who won medals in the late 1950's and '60's.I found the pix a few years ago taken of us,we kinda look alike.:)He has to be pretty old now,esp.born in 1933.
En tot slot wordt maar weer eens aangetoond, hoe belangrijk de plek is, waar je wieg heeft gestaan: I should have grown up in a cold place,not in the hot south where there were no ice rinks etc. Maybe in my next life I can.:)
Wat dat aangaat boffen wij toch maar, met een IJshal in onze woonplaats en (gelukkig) weer regelmatig natuurijs in de winters.
Wat dat aangaat kun je beter in Noord-Holland geboren zijn dan in North Carolina!

Bingo

In mijn agenda stond een bingo-avond genoteerd, die georganiseerd werd door de personeelsvereniging. Nu ben ik niet bepaald een frequente bezoeker van dit soort activiteiten. De laatste keer, dat ik bingo gespeeld heb, zal ergens in mijn kinderjaren zijn geweest.
En toen was er ineens toch weer beschaatsbaar natuurijs. Het natuurijs-virus begon weer flink te woekeren en in plaats van na het avondeten wederom naar Katwijk te fietsen, reed ik naar de ijsbaan van Voorschoten. Om 8 uur stond ik daar op het ijs om 3 kwartier heerlijk te schaatsen.
Gaandeweg zag je het ijs wel slechter worden aan de noordzijde. Steeds meer scheuren, waaruit water omhoog kwam. Het was goed te zien. De scheuren tekenden donker af tegen het witte schaafsel. Ook kwamen er steeds meer gaten in het licht dooiende ijs.
Met het oog op een eventuele Elfstedentocht was het toch wel handig, om een keer in de avonduren te schaatsen. Als het zo ver mocht komen, dan zal ik toch wel wat uurtjes in het donker moeten schaatsen.

Mijn collega's verdeelden zonder mij de prijzen bij de al dan niet valse bingo, maar de hoofdprijs was voor mij: vrij onverwachts toch weer een keer schaatsen op natuurijs!

Joop van Duijn

Het contrast kon niet groter zijn. Geboren worden in het tropische Djakarta en begraven worden op één van de koudste dagen van dit decennium met een gevoelstemperatuur van -10 tot -15.

Joop van Duijn is meer dan een kwart eeuw bestuurslid geweest van de Gemeenschappelijke Openbare Bibliotheek Katwijk en al die jaren was hij het sociale gezicht van het bestuur. Als personeelsvertegenwoordiger gedurende een behoorlijk aantal jaren heb ik veel met Joop te maken gehad. Als er iets was, kon je altijd bij hem terecht.
Hij had iets weg van Lex Goudsmit. Vriendelijk, rechtvaardig, vol inzet en met gevoel voor humor. Het was dan ook volkomen terecht, dat hij in 1997 bij het 25-jarig jubileum van de Stichting Gemeenschappelijke Openbare Bibliotheek Katwijk geridderd is. "Het heeft Hare Majesteit behaagd" heet het dan in plechtige woorden.
Want bij Joop voelde je je altijd behaaglijk. De tropische warmte van toen nog Nederlandsch Indië had hij in zijn karakter meegenomen naar het koelere Holland. Als je je een opa voor zou stellen, die je graag zou willen hebben, dan kwam Joop daarvoor absoluut in aanmerking.
Behalve bij de bestuursvergaderingen kwam ik Joop, tot zijn gezondheid hem in de steek ging laten, regelmatig tegen in de Leidse Studenten Ekklesia, samen met zijn vrouw Aat. Bij het sollicitatiegesprek in december 1984 refereerde Joop als lid van de sollicitatiecommissie daar ook aan. Toen wist ik, dat ik in ieder geval één lid van die commissie niet tegen me had.
Tijdens de vergaderingen zag je Joop altijd naast zijn tegenhanger in het bestuur zitten: penningmeester Piet Ruwaard, die de zakelijke kant van het bestuur belichaamde. Zij hadden groot respect voor elkaar.
En dat grote respect heb ik ook.
Joop, bedankt voor alles wat je voor de bibliotheek gedaan hebt. Rust in vrede!