donderdag 22 december 2011

DeWolff


Na deze wijze woorden van Fokke en Sukke heb ik geen behoefte om verder nog veel woorden vuil te maken aan de aanval op Esteban van een zich voetbalsupporter noemende doorgedraaide gek.
Ik had betere dingen te doen. Om kwart voor 9 mocht ik in de Leidse IJshal als kersverse houder van het baanrecord van het meeste aantal rondjes, uittesten, hoe het schaatsen zou gaan. Het ging lekker.
Bij de "Krasse knarren" reden we een piramide, die uitkwam op 115 rondjes, toevalligerwijze 10% van de op zondag gereden afstand. Het was de laatste donderdagochtendsessie van 2011, daar volgende week en de week erop schaatslessen gegeven worden aan kinderen.

Tijdens de uitrijrondjes wisselde ik met Wim van Huis de ervaringen van afgelopen zondag uit.
Na de warme chocolademelk in de kantine ging ik naar huis om te douchen. Ik fietste vergeefs naar het huis van mijn jarige schoonmoeder: ze was er niet. Ik reed door naar het station van Leiden, waar ik de trein naar Hoofddorp nam.
Ik ging op bezoek bij mijn vriend en collega Bas Warnink, die me uitgebreid rondleidde in de nieuwe biblioteek van Hoofddorp. Daarnaast kreeg ik de werking van "plankklaar koppelen", de nieuwe service van de NBD, te zien. Daarnaast wisselden we ervaringen uit met frontaal plaatsen, uitleenfrequenties en dergelijke.
Ik bleef bij Bas thuis eten, daar we 's avonds naar Paradiso gingen.

En dan bedoel ik niet dit Paradiso, maar de poptempel in Amsterdam, waar ik in een grijs doch zeer kleurrijk verleden diverse keren ben geweest, onder andere naar het afscheidsconcert van CCC Inc.

En naar Vandergraaf Generator.

Maar dit keer gingen we voor de Limburgse band DeWolff. Met de auto reden we met Gert en Annemieke Dol naar de rand van Amsterdam, waar vandaan we de tram naar het Leidseplein namen. In Paradiso was het behoorlijk druk. De grote zaal was uitverkocht.
Eerst keken en luisterden we naar Voodoo Boogie, een Vlaamse rockgroep, die behoorlijk goed speelde. Daarna was er een klein half uurtje pauze, waarbij in een noodtempo de instrumenten van Voodoo Boogie werden ingeruimd en die van DeWolff werden klaargezet.
Om half 9 ging het concert van Robin Piso en Luka en Pablo van der Poel van start. De nog piepjonge Limburgers brachten met hun psychedelische bluesrock het publiek in vervoering. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn, die dit een takkeherrie vinden, maar ik kon het wel waarderen.

Ze speelden anderhalf uur aan één stuk door. Na het concert kwam na 5 minuten applaus en "We want more" nog een toegift van 4 nummers van in totaal een half uur.
Dit stel jonge honden bedreef topsport. Ze waren al die tijd constant muziek aan het maken met heel hun lijf, waarbij je de invloed van o.a. Jimi Hendrix, Led Zeppelin en Pink Floyd uit deze eigen nummers kon halen.

Er kwamen flink wat crowdsurfers. Maar het meest verrassende was het slot, iets, wat ik nog nooit eerder had gezien. De gitarist ging met zijn elektrische gitaar met een snoer van ongeveer 25 meter lengte al spelend crowdsurfen en werd zo een flink eind van het podium af gedragen en weer terug getransporteerd.

Dat zie ik Shoes-gitarist Wim van Huis nog niet zo gauw doen, en zeker niet met zijn schaatsen aan....

woensdag 21 december 2011

The armed man

Het was een kortere werkdag dan anders, want om 6 uur moest ik alweer op de fiets naar Leiden zitten. Met mijn vrouw en mijn collega's Evelien Steenbeek en Janny Zierikzee zouden we mee doen met de Miniscratch van "The armed man" van Carl Jenkins.
Ook Janny's man Arnold en Ada's collega Peri Vos zouden van de partij zijn bij de repetitie in de Pieterskerk en de uitvoering op de Beestenmarkt.
In regenbroek en met de harde wind in de rug werd ik naar Leiden geblazen, waar ik mijn fiets aan een hek bij de Middeleeuwse kerk vastzette om mijn toegangskaart op te halen.
Er stonden nog behoorlijk lange rijen bij de ingang en waar ik al een klein beetje bang voor was, geschiedde: er waren geen stoelen meer. Ondanks dat ik gisterenochtend gewoon kon traplopen na de inspanningen bij de 1000 rondjes van Leiden, was dit niet iets, waar je op hoopte. Dit betekende constant staan bij de repetitie. Niet bepaald bevordelijk voor het herstel.
Om 5 uur begon de repetitie met "Sanctus".

Het ging met het zingen van dit nummer meteen al behoorlijk goed. Het is ook ontzettend gaaf om met een koor van 800 man in een Gothische kerk met een goede akoestiek te zingen. Ik stond naast Bert Staal, met wie ik de commissie Opleidingen van de IJVL vorm. We genoten van het soms kolderieke dirigeerwerk van Hans van der Toorn. Ik kende deze door mij zeer gewaardeerde manier van dirigeren van de "Carmina Burana" van Carl Orff bij de Leidse Scratchdagen.Er hoefden bij "Sanctus" slechts een paar stukken opnieuw gezongen worden, waarna we meteen doorgingen met "Agnus Deï".

Ook hier werden slechts een paar maten uitvoerig doorgenomen. Voor de rest ging het direct goed. Na "Agnus Deï" was er een kwartier pauze, waarbij ik even op een vrijgekomen stoel kon zitten, voordat we ons over het laatste nummer bogen: "Hymn before action".

De tekst van dit lied was geschreven door Rudyard Kipling, die vooral bekend geworden is van "Jungle book". Het oefenen van dit korte nummer duurde het langst, vooral omdat er bij de kopersectie wat haperingen zaten. Maar ja, een triool van 1/32e noten spelen valt niet mee.
Na de repetitie wandelde ik met Bert Staal naar de Beestenmarkt, waar we sfeer proefden bij het Glazen Huis. Het had veel weg van 2 en 3 oktober. Alles gaat zeer gemoedelijk. Langzaam maar zeker verschenen er steeds meer mensen met een oranje sjaal.
Om 8 uur was nagenoeg het hele koor aanwezig. Wij stonden vlak bij de dirigent, zodat we goed konden zien, wanneer we in moesten zetten. Dat was wel prettig, want in de open lucht vervloog het geluid toch wel wat. Zeker nadat je in de Pieterskerk verwend was geraakt met de goede akoestiek.
Voordat we aan de Miniscratch van "The armed man" begonnen, mochten we eerst meedoen met het produceren van zoveel mogelijk decibellen bij het meezingen, pardon, meebrullen van "Nobody's wife" van Anouk.

Dat lukte en leverde derhalve € 5.000,- op voor Serious Request. Daar kwam de cheque van de Miniscratch nog boven op: € 20.000,-. De dj's vielen even stil bij het horen van dit bedrag., maar een van hen herpakte zich en hij begon het "Wilhelmus" te zingen. Wij zetten met zijn allen spontaan in.
"The armed man" ging op zich redelijk, maar je hoorde alleen, wat er om je gezongen werd. Hoe het op de rest van het plein was, bleef voor ons een vraag.
Wat een rethorische vraag was, was of ik een biertje wilde. Uiteraard. De keel moest even gesmeerd worden. Zo bleven we tot 10 uur op de Beestenmarkt met Berts vrouw Wil, zijn jongste dochter en twee leden van het koor, waar Bert Staal op zit.
We wandelden naar de Pieterskerk om de fietsen op te halen, waarna ieder zijns weegs ging na deze gezellige namiddag en avond.
Twee jaar geleden speelde mijn jongste dochter in november bij jeugdorkest Viotta mee met de trompet bij de uitvoering van "The armed man". Een maand later reden we op natuurijs.

Het zou mooi zijn als dat, nu er weer een Breed meedeed met de uitvoering van dit prachtige werk van Carl Jenkins, weer het geval zou zijn...

maandag 19 december 2011

Het Glazen Huis

Het was een dag, die volledig in het teken van het Glazen Huis stond. Het begon al bij binenkomst in de bibliotheek, waar diverse collega's vroegen, hoe het gisteren gegaan was bij de 1000 rondjes van Leiden. In de kantine van de ging dit gewoon door.
Op dit moment is er in alle vestigingen van Bibliotheek Katwijk verkoop van afgeschreven boeken en € 100,- ervan wordt geschonken aan Serious Request.
Voor dat bedrag mag je een verzoeknummer aanvragen en dan krijg je discussie tussen diverse personen over welk nummer. Het idee van Ineke Blom, waar ik volledig achter kon staan, werd afgeserveerd, terwijl "Wuthering Heights" van Kate Bush een prachtig nummer is en tevens de titel van een van de mooiste boeken uit de wereldliteratuur.

Ik hield me daarna een beetje op de vlakte, om na de pauze op zoek te gaan naar een nummer, dat wel een link had met boeken en ook nog eens heel mooi was. Een nummer van Peter Gabriel kwam daarbij diep uit het onderbewuste weer langzaam naar boven drijven: "The book of love"

De rest van de dag werkte ik gewoon door, met op de koptelefoon de muziek van "The armed man" van Carl Jenkins van de Miniscratch, die we morgen uit gaan voeren met 800 zangers bij het Glazen Huis.
Om half 6 hadden we een Kerstborrel in "'t Strand". Normaal ga ik als een van de laatsten weg, nu was ik de eerste. Dat had niets met de gezelligheid te maken, maar alles met het aanbieden van de cheque van "de 1000 rondjes van Leiden" bij het Glazen Huis. Ik moest om 7 uur bij de Leidse IJshal zijn. In de regen fietste ik er naar toe.
We vertrokken om kwart over 7 wandelend naar de Beestenmarkt. Voorzitter Jos Arts moest wegens griep op het laatste moment afhaken, dus secretaris Willem van Vliet had leiding en hij had de cheques bij zich. Twee cheques: een van € 4547,- van de schaatsers en eentje van € 961,-, die Kobus Turk in zijn eentje bij elkaar gekregen had. Naast Kobus en zijn vader Jan gingen winnaar Jos Dohle, Bram Beneken en de laatst finishende Jan Willem Meijboom mee naar het Glazen Huis.
Op de Beestenmarkt kwamen we Lino Podda tegen, die meeging naar de plek, waar we de cheque zouden overhandigen. We moesten eerst een klein kwartier, voor we via de microfoon contact zouden krijgen met de 3 dj's.

De muziek hadden we al uitgezocht. Nee, het werd niet "Bonkefeart"!

Onze keuze viel op "Elfstedentocht" in de uitvoering van Drs. P.
Net voor we aan de beurt waren, kwam K & G luid en duidelijk de Beestenmarkt op en werden we verwezen naar het naast het Glazen Huis gelegen bureau, waar we een videoboodschap van 30 seconden in mochten spreken. Willem van Vliet nam dit voor zijn rekening.

We namen daarna nog een afzakkertje in "Van der Werf" als afsluiting van het fantastische schaatsevenement "de 1000 rondjes van Leiden". Hier haalde ik nog wat leuke herinneringen op met Jos Dohle en Marieke van Hoek aan een optreden van "The Bootleg Doors" in Leiden. En van het Glazen Huis is het dan maar een klein stapje naar het even breekbare "Crystal Ship".

maandag 5 december 2011

Beste Martine


Beste Martine,

Sinterklaas neemt na zijn reis over de zee
Altijd een bezoek aan de bibliotheek mee.
Dit keer was hij aangenaam verrast
Door die fraaie opschriften op de kast.
Alleen vroeg de Goedheiligman aan Piet:
“Mijn beste vriend, zie jij dit niet?”
En de bisschop wees toen met veel omhaal
Op het opschrift “Sociaal/politiek verhaal”.
“Wellicht vindt Martine het wel fijn
Om ook een keer een dwarsligger te zijn!”,
Zei toen de trouwe knecht van Sint.
Want bekijk het plaatje en ieder kind
Weet, dat het niet helemaal in orde is.
De richting van de duim in een beetje mis.
Had je toen al een glaasje wijn gedronken
En was je toen tipsy of gewoon beschonken?
Sint weet, dat in Katwijk alles anders is, Martine,
Maar als je je klanten goed wilt blijven bedienen
Breng het logo dan maar snel in orde,
Dat scheelt de Rijmpiet heel veel woorden.

Sint en Piet.

donderdag 1 december 2011

Beste Ana en Siebe

Sint-Nicolaas, die goede oude heer,
reist telkens weer heen en weer
tussen Spanje en Nederland
en vindt dat dan heel plezant.
Jullie volgen het goede voorbeeld na
en komen af en toe van het hoge España
naar het land, lager gelegen dan de zee
en nemen dan de zon uit Spanje mee.

“Asturias, paraiso natural”,
dat wist deze bisschop al,
net zo goed als dat vier eeuwen geleden
er door Holland en Spanje werd gestreden.
Dat was de 80-jarige oorlog,
die herinnert de Sint zich nog.
Ana was bij de feesten rond Leidens ontzet
en deelde volop mee in feestvreugde en pret.
Daarom wil de Goede Sint jullie dit geven:
Dat jullie samen 80 jaar in liefde mogen leven!
Het feest van Sint draait om het samen delen,
dus deel de chocoladeletters met velen,
zodat de traditie van Sinterklaas
en zijn trouwe Zwarte Pieterbaas
ook in zijn thuisland wortel schiet,
zo hopen Sint en zijn Zwarte Piet.
Gezelligheid met gedichten en surprises erbij,
dat maakt ooit ook de Spanjaarden ook blij.
Laat deze traditie dus beginnen in Asturias
en is de familie Diez Bueno in haar sas
dan verspreid het zich van de berg naar het dal
en over een aantal jaren hoor je in Spanje overal
“Zie ginds komt de stoomboot uit Holland weer aan”,
terwijl de kinderen aan de kade in de haven staan.
Mocht Ana het eind van dit gedicht niet halen,
dan wil Siebe het vast wel voor haar vertalen.
Het uitpakken, dat zal haar vast wel alleen lukken:
Ana, breek de letters maar in hapbare stukken
en deel met veel plezier dan tot besluit
de chocolade hier aan je familie uit!

Pak maar uit en geniet,
Sinterklaas en Zwarte Piet.


maandag 28 november 2011

Hersenkrakers

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, dat we als Bibliotheek Katwijk met één of twee teams meededen aan de Krakercompetitie. Het scheelde een keer slechts een haartje, of we waren als "Golfbrekers" doorgedrongen tot de halve finale.
In die tijd draaide Al@din op volle toeren. Walter en ik konden onze nieuwsgierigheid en speurzin botvieren op de vele vragen, die via deze goed lopende service van de gezamenlijke openbare bibliotheken in Nederland werd verleend.

Nu was er echter altijd een categorie vragen, die niet beantwoord kon worden. Deze werden dan als "Hersenkrakers" gepubliceerd op de site van Al@din.
Hier kon iedereen op reageren. Het was natuurlijk de sport, om WEL een antwoord te vinden. Vaak lukte het niet, een enkele keer wel. Het waren niet voor niets hersenkrakers.
Nu is er ooit een vraag geweest naar een strip, die speelde in Assyrië. Ik wist, dat de strip ooit in Taptoe was gepubliceerd en dat de hoofdpersoon Rik heette, maar verder kwam ik ook niet. De vraag is niet meer te vinden op Al@din. Ooit is de site vernieuwd en de oude hersenkrakers zijn daarbij verdwenen.
Afgelopen donderdag liep ik 's avonds op de jeugdafdeling en tot mijn verbazing zie ik deze strip staan:

"De koning van Assur" van Rik, Clio en Pluk van Jan Steeman.
Het antwoord op de inmiddels onvindbare vraag.
Maar ook een stukje jeugdsentiment!

maandag 21 november 2011

Leestips door de Rijmpiet

Sinterklaas kwam ook dit jaar weer over de Noordzee
en hij nam voor de Katwijkers menig mooi boek mee.
Ook de bibliotheek heeft hij van nieuwe boeken voorzien,
waar de Rijmpiet nu uit put, zodat u thuis misschien
al een keus kunt maken om deze boeken te gaan lenen.
Ga dus snel naar de dichtstbijzijnde bibliotheek benen
voor het prentenboek met de titel “Mama kwijt”.
Van het voorlezen hiervan krijg je nooit spijt,
net zo min als van “Kas bij opa en oma” van Pauline Oud.
Bij voorlezen zit je altijd goed en nooit eens een keer fout!
Dat geldt ook voor de serie boeken van “Spuit elf”.
Leen en lees “Lente, zomer, herfst en winter” zelf
aan je eigen kinderen voor en ze zullen genieten.
Op de daken zijn het helden, Sint en de Zwarte Pieten,
dus zoek “Het grote heldenboek” op in de bibliotheek
en speur dan ook naar het ander heldenboek deze week,
het boek met de titel “Meester Jaap is een held (op sokken)”.
Verder zijn er ook nog mensen, die onverschrokken
een heus wereldrecord ergens in weten te vestigen
en dat in “Guinness World records” weten te bevestigen.
Een veelgelezen kinderboekenschrijver is Paul van Loon.
Met “Super Dolfje” trof Van Loon weer de juiste toon.
Bij deze laat de Goedheiligman u allen weten,
dat hij de volwassen lezers niet is vergeten.
Sinterklaas wil het liefst over “Stille wateren” varen
en de plot van de detective van Viveca Sten niet verklaren,
want dan is de “Glansrol” niet voor de goede Sint,
als u aan deze thriller van Loes den Hollander begint.
Sinterklaas doet beslist niet mee aan iets als “Overspel”,
maar maakte in zijn jeugd wel kennis met “De leprozenbel”.
Elisabeh Musser schreef de roman “Sinds ik jou ken”,
een boek dat menig Katwijker graag wil hebben.
Verder is er van Eleanor Moran “Ontbijt op bed”,
waarbij de gelukkige nu pepernoten krijgt voorgezet!
Arie Jonkind zocht het dit keer in “’t Spel met de waarheid”,
terwijl Tinus Udding veel woorden aan “Doemnevel” wijdt.
“Blijf!”, smeekte Alice Larkin in haar debuutroman.
“Nou vooruit”, zei Sinterklaas: “Tot 5 december dan.”
Want dan gaat deze bejaarde bisschop weer naar Spanje op reis
en maakt hij sporen op het water en geen “Sporen op het ijs”.
Nu we tenslotte over het glanzende ijs komen te praten,
de Rijmpiet kon natuurlijk deze leestip niet achterwege laten:
hier is het boek waar menig toerschaatser naar zocht
en dat getooid is met de titel “Molen- en Merentocht”,
en waarvan u dacht het nooit te mogen beleven,
maar het is door de Rijmpiet eigenhandig geschreven.

Tot slot: Marianne Grandia schreef “Witter dan sneeuw”
en dat is de baard van de Goedheiligman al menig eeuw!
Daar was het “Badwater” van Guurtje Leguijt niet voor nodig.
Maar beste mensen, het is na deze leestips overbodig
om u aan te sporen om naar de bibliotheek te gaan,
waar het personeel u vriendelijk te woord wil staan
om u te helpen aan de door de Rijmpiet aanbevolen boeken.
Ga allen dus in gestrekte draf de bibliotheek bezoeken
om er daarna thuis met volle teugen van te genieten.

Sinterklaas en al zijn Zwarte Pieten.

Missie voltooid

Eergisteren was er een signeersessie bij Boekhandel Van den Berg in Katwijk aan den Rijn.


Met een tweetal Katwijkse schrijvers zat ik aan een tafel om boeken te verkopen en te signeren.

De eerlijkheid gebiedt me te vertellen, dat Harry Fennes met zijn boek "Missie voltooid" over de geschiedenis van "De Wilbert" in Katwijk aan den Rijn en de door Zwarte Piet vergezelde Bert van der Meij met het 5e stripalbum van de in Katwijk razend populaire "Kappie" aanzienlijk meer aanloop hadden van deze toertochtschaatser.

Ondanks dat ik slechts een paar boeken verkocht heb van "Molen- en Merentocht", waaronder eentje aan Jos Fugers, die nu al aan het trainen is voor de winterbiatlon van de IJVL in maart om Jaap de Gorter en mij te kloppen, was het een gezellige middag. Als bibliothecaris, die bijna zijn halve leven werkzaam is in Katwijk, kwam ik aardig wat bekenden tegen.
Maar ik had vandaag dan ook iets, wat iedere schrijver dolgraag wil: aanschuiven bij Witteman!
Vanochtend reed ik op mijn fiets naar het huis van de familie Witteman, waar ik op bezoek ging bij mijn trainingsmaat Peter, die bij een bedrijfsongeval naast diverse snijwonden ook een been had gebroken.

Nog voor het schaatsseizoen begonnen was, zat het er voor Peter al weer op.
Het "ziekenbezoek" was uitermate gezellig en we kletsten weer helemaal bij. Peter kon vertellen, dat alles met zijn been weer helemaal goed zou komen. Vergeleken met veel andere patiënten was hij uitermate opgewekt, want hij besefte, dat het heel wat slechter af had kunnen lopen.
Maar gelukkig voor ons allemaal is Peters missie op aarde nog niet voltooid!

zaterdag 12 november 2011

Een slanke man

Gisterenmiddag kwam een oudere vrouw wat aan me vragen, terwijl ik in de bibliotheek boeken aan het opruimen was. Ze begon ook over mijn boek "Molen- en Merentocht", vermoedelijk naar aanleiding van dit krantenbericht.

Ze vroeg, of ik uit Katwijk kwam, maar geheel naar waarheid vertelde ik, dat ik in Leiden woonde en iedere dag met de fiets op en neer reisde.
En toen kreeg ik iets te horen, wat zelden tegen me gezegd wordt: "Vandaar dat u een slanke man bent!"

woensdag 9 november 2011

Signeersessie


Op zaterdag 19 november signeert Bert Breed zijn onlangs verschenen boek “Molen- en Merentocht” bij Boekhandel Van den Berg aan de Achterweg in Katwijk aan den Rijn. Dit boek vol schaatsverhalen en toertochttips, over wat je wel en wat je beslist niet moet doen bij het schaatsen van een toertocht, is bij Van den Berg voor een gereduceerd tarief te koop. Een leuk cadeau voor Sinterklaas. U kunt “Molen- en Merentocht” op 19 november ’s middags van 3 tot 5 uur laten signeren. En uiteraard is de auteur bereid om vragen op het gebied van schaatsen op natuurijs te beantwoorden.

woensdag 2 november 2011

Allerzieligst

Vanmiddag was bij Boekhandel Van den Berg in Katwijk aan den Rijn, waar mijn boek voorradig is, de kleinschalige boekpresentatie van "Molen- en Merentocht". Ongeveer 15 belangstellende collega's en collega-schaatsers gaven om 5 uur acte de presence.
Hieronder volgt de korte toespraak, die ik had voorbereid.

Beste mensen,

Het zal niet iedere dag gebeuren, dat een Leidenaar een gloednieuw boek komt presenteren in Katwijk. Maar daar ik al bijna 27 jaar in Katwijk werkzaam ben en al die tijd als bibliothecaris goed samenwerk met Boekhandel Van den Berg, leek me dit een prima plek om “Molen- en Merentocht” ten doop te houden.
Het zal een bescheiden gebeuren zijn, want morgen is er nog een presentatie in de IJshal aan de Vondellaan in Leiden, mijn thuisbaan. Na afloop van de training met de “Krasse knarren” ga ik op herhaling, maar dan voor een andere doelgroep.
Nu zal het ook niet vaak voorkomen, dat een primeur in tweeën geknipt wordt. Maar dat kon ik makkelijk doen. Het boek stoelt immers ook op twee poten. Enerzijds zijn er de sportverhalen, anderzijds de toertochttips. Deze toertochttips zul je in deze uitgebreide vorm trouwens in geen ander schaatsboek aantreffen. In sommige boeken vind je beknopt wel over wat je wel en wat je beslist niet moet doen bij het rijden van een toertocht, maar de hoeveelheid in de praktijk getoetste tips maakt mijn boek toch uniek.
Een paar data passeerden de revue voor deze boekpresentatie. Uiteindelijk is het 2 november geworden, Allerzielen. Ik had natuurlijk een dag eerder kunnen gaan zitten, op Allerheiligen. De associatie ligt dan voor de hand met de IJsheiligen. Zij worden echter half mei herdacht, waarna het definitief over is met de vorst. Behalve de naam wil je daar als schaatser niets mee te maken hebben.
Een tweede bezwaar tegen Allerheiligen is het risico, dan men je in gaat delen in de categorie der Schijnheiligen.
Dat risico wilde ik hoe dan ook vermijden, dus ik koos voor de veilige optie: Allerzielen.
En zoals een goed sportman betaamt, ga je dan meteen voor het allerhoogste. Ik sla de vergrotende trap over en kies voor de overtreffende trap van Allerzielen: Allerzieligst. U bent vandaag dan ook getuige van een Allerzieligste boekpresentatie.
Onlangs verscheen een boek van de hand van professor Van Deursen met de welluidende titel “In Katwijk is alles anders”.

Buurgemeente Leiden afficheert zich al jaren met de leuze: “Niets lijkt op Leiden”. Welnu, beide slogans kloppen helemaal! Met mijn lelieblanke ziel kwam ik, wonend in Leiden en werkend in Katwijk, dus in een tweetal totaal verschillende werelden te verkeren. Dus als ik gedrag vertoon, wat ietwat van het gemiddelde afwijkt…..
Het begon allemaal zo veelbelovend op de bodem van de Haarlemmermeer. Ik ben geboren in Nieuw-Vennep, niet ver van het diepste punt van een van de diepste polders op deze aardbol. Mijn vermogen om met sporten diep te gaan, heb ik dus vanaf mijn geboortedag al gehad.

Als je het negatief bekijkt kun je ook zeggen: “Veel dieper kun je niet zinken!”

Maar zo wil ik er niet tegenaan kijken. Net als bij het werken kun je je beter concentreren op wat je kunt, dan op wat je niet kunt.
Nu ben ik gezegend met een redelijk vlotte pen en in de loop de jaren had ik een aardige verzameling sportverhalen geschreven voor het clubblad “IJskout” van de IJVL. Op mijn werk in de bibliotheek moest ik in het kader van 23 dingen, een cursus op het gebied van sociale media, een weblog openen. De weblog www.bertbreed.blogspot.com was geboren, en daarmee de basis voor “Molen- en Merentocht”.
Na 10 jaar zonder een noemenswaardige hoeveelheid natuurijs werden we de afgelopen winters ook nog redelijk verwend op dit gebied, hetgeen nieuwe inspiratie opleverde.
Iedere auteur droomt er trouwens van om een nieuw woord of een nieuwe uitdrukking aan de Nederlandse taal toe te kunnen voegen. Mij is dat ook gelukt. Een toertocht in en om Aarlanderveen met lange rijen klûnende schaatsers bracht me op het woord “Fileklûnen”.
Begin september deed zich bij Manuscripta, de jaarlijkse boekenbeurs in Amsterdam, de mogelijkheid voor om via Mijn bestseller gratis één exemplaar van een boek te laten maken. Het proces van het maken van het boek had toch wat meer voeten in aarde, dan zo op het eerste gezicht leek. Alles gaat tegenwoordig digitaal en dan wil er nog wel eens wat fout gaan. Bij het verzenden kreeg ik te maken met een fatal error.
De verschijningsdatum werd 4 keer verschoven, op een gegeven moment was het boek het ene moment leverbaar en een uur later uit de handel.
Het maken van een boek lijkt wel wat op het rijden van een Elfstedentocht: iedere keer kom je weer voor nieuwe verrassingen te staan en regelmatig ben je minder ver, dan je dacht te zijn. Edoch, de aanhouder wint en hier is dan het moment, dat ik het eerste exemplaar ga overhandigen aan Jobi Pluimgraaff.
Helaas kan ik het boek niet meer overhandigen aan Cees Pluimgraaff, die in 1956 de eerste Katwijker was, die de Elfstedentocht heeft uitgereden. Als 17-jarige! Helaas is hij er niet meer zelf bij, maar ik weet zeker, dat hij volop zou hebben genoten van “Molen- en Merentocht”!

Het tweede exemplaar was voor Dick van Beelen, wiens motto luidt: "Gaan met die banaan!" De synchroonzwemmers Hans van der Plas en Edwin Minnee kwamen tesamen aan bod, gevolgd door Joop van Kleef, met wie ik menigmaal naar natuurijs ben gereden.
De jongste lezer was Jaap Aandewiel, in wie ik dezelfde liefde voor het schaatsen ontwaar als bij mezelf.
Deze zomer was het kantje boord, of Dick van der Plas het zou redden, maar gelukkig kon ik hem ook een exemplaar overhandigen, net als Josien Messemaker, mijn steun en toeverlaat bij computerproblemen.
Alle aanwezigen gingen met een gesigneerd boek naar huis, net als Maljaert van der Gugten, die ik op deze wijze nogmaals mijn dank wil overbrengen voor de genoten gastvrijheid.
Net voor sluitingstijd van de boekhandel kwam de fotograaf van "Het Witte Weekblad" nog langs, die door een lekke fietsband was vertraagd. Hij maakte nog een serie foto's. Ik ben benieuwd, welke foto de krant gaat halen.

Met de fietstassen vol cadeau's reden Ada en ik weer naar Leiden.

vrijdag 28 oktober 2011

Fotomodel


Een boek schrijven is een aardige klus. Maar je bent nog niet klaar, als het eenmaal uitgegeven is. Je wilt het boek namelijk ook nog verkopen. En daar ik nog niet tot de categorie de Bekende Nederlanders behoor, betekent dit, dat ik zelf aan de weg moet timmeren.
De meest geëigende weg is die van de boekpresentatie.

Woensdagmiddag is de eerste. Er zullen niet veel Leidenaars zijn, die hun boek ten doop houden in Katwijk. Maar daar ik als bibliothecaris al meer dan een kwart eeuw prettig samenwerk met Boekhandel Van den Berg, leek me deze boekenwinkel aan de Achterweg de aangewezen plek om een aantal Katwijkse schaatsers dit boek vol schaatsverhalen te overhandigen.

Nu kun je het heel stilletjes doen, maar volgens de wetten der p.r. moet je hier de pers bij halen. Want p.r. staat hier voor public relations en niet voor persoonlijk record, zoals schaatsers onder elkaar deze afkorting gebruiken.
En daar de lokale bladen bijna allemaal een andere verschijningsdag hebben, kreeg ik van een van deze Katwijkse bladen het verzoek of ik een foto van mezelf met boek wilde doormailen.
Het probleem was, dat ik niet over zo'n foto beschikte. Maar geen nood: Irene fotografeert graag en goed.

Ik was dus voor een paar minuten fotomodel. Lang zat.
Uit de foto's zocht Irene een drietal. Dus mocht ik "Wie van de drie" spelen en mijn keuze viel op de bovenste foto.

Dit belezen en belegen fotomodel is benieuwd, welke foto de keuze van de krant gaat worden.

The Doors in Concert



Als we met Hans Boers meereden naar een sportevenement, of het nu schaatsen, mountainbiken of hardlopen was, liep je een gerede kans, dat "The Doors" uit de geluidsboxen schalde. Heerlijke muziek.
Toen ik dus van Bas Warnink een mailtje kreeg met de vraag, of ik mee wilde naar "The Doors in Concert", was het dus een simpele doch doeltreffende handeling om dit mailtje door te sturen.
Zo zaten we gisterenavond gevieren, met Rob en Andrea, in de auto naar Hoofddorp, waar we in "De Meerse" gingen luisteren naar deze prima coverband. Het wachten was op Bas, Annemieke, Gert en Nel, met wie ik, als dank voor onze muzikale inbreng bij de opening van het Cultuurgebouw, op de eerste rij mocht zitten, met de andere 3 pal achter ons.
In de foyer kwam ik Daaf en Jopie tegen, vroeger vaste gasten in "Lambiek" en "De Hobbit". Met Jopies broer, Willem Soeters, heb ik menig bardienst gedraaid in "De Hobbit". Wat dat aangaat leek het wel een klein beetje een reünie. Tijdens de pauze van het concert werd ik aangesproken door Peter Dutrieux, die tegelijk met mij op "De la Salle" in Heemstede op de Havo en de Pedagogische Academie had gezeten. De muziek was voor ons dan ook een feest van herkenning.
Het concert begon, verrassend genoeg, met een gedicht, voorgedragen door de zanger. Jim Morrison was behalve muzikant en componist ook nog dichter.
De zanger had trouwens ook uiterlijk veel weg van Jim Morrison.

Nu ken ik het werk van "The Doors" behoorlijk goed en dit viertal rasmuzikanten uit alle hoeken van Nederland wisten de muziek zo goed te vertolken, dat je je echt bij een concert van deze legendarische popgroep waande. De zanger sprong anderhalf uur lang over het podium, zoals podiumbeest Morrison het in zijn jaren ook deed.

Ook de organist kon het jankende orgelgeluid van Ray Manzarek prima naspelen, net zoals de gitarist de klanken uit de gitaar wist te toveren, zoals Robbie Krieger dat gedaan zou hebben.
De jonge drummer vond ik trouwens fantastisch. Hij kon, nog meer dan als John Densmore, heel ingetogen spelen, waardoor de harde klappen, die in sommige nummers een extra accent moesten krijgen, veel beter tot hun recht kwamen. Veel rockdrummers hebben maar een modus: hard! De subtiliteit van deze drummer viel zodoende dus op.

Vergelijk dat eens met het origineel:

De show van "The Doors in Concert" was tot in detail doorgedacht. Behalve de lichtshow en de rookmachines waren er ook de vloeistofdia's, die in onze jeugdjaren bij sommige popgroepen in zwang waren.

Kortom, het was een puike avond geweest, waarbij we volop genoten hebben van "The Doors in Concert".

zondag 23 oktober 2011

RCB

De bibliotheekwereld wemelt van de afkortingen. Nu zal niet iedereen meteen weten, wat RCB betekent. Welnu: RCB staat voor Rationeel Collectie Beheer. Kort door de bocht uitgelegd: hoe haal je zo makkelijk mogelijk zo veel mogelijk bruikbare cijfers rondom de collectie uit de computer.
Op een wisselvallige dag in de herfstvakantie zat ik in het prachtig gelegen gebouw van HKA in Paterswolde om ingewijd te worden in de geheimen van RCB.

De module ervan zit verwerkt in BicatWise. Ik had een paar keer geprobeerd om cijfers bij elkaar te harken, maar dat was me niet gelukt.
In het hoge noorden kwam ik er achter, waar dat aan lag: deze gegevens kun je alleen te voorschijn toveren via Beheer. En ja, daartoe ben ik niet bevoegd.
Met veel theoretische kennis en naar mijn mening met te weinig praktische oefening zal ik me deze week bij Josien melden om te kijken, hoe we dit wel voor elkaar kunnen krijgen.

Bij een stripverhaal zou je nu lezen: wordt vervolgd.

dinsdag 18 oktober 2011

Niet leverbaar

Gisterenavond geschaatst in de Leidse IJshal. Het was, vanwege de herfstvakantie, behoorlijk druk, vooral op de binnenbaan. Later in de kantine, waar ik de tweede helft van Dynamo Zagreb tegen Ajax zag met een terechte overwinning van 0-2 voor de Amsterdammers, hoorde ik, dat er een grote groep was van de ijsclub uit Valkenburg. Een van de kinderen was hard op zijn achterhoofd gevallen en met een brancard van het ijs gehaald. Vermoedelijk met een hersenschudding.
Zelf had ik vooral zware bovenbenen. Het traplopen ging gisteren was minder dan eergisteren. Het effect van de halve marathon van Amsterdam. Ik reed vandaag dan ook alleen maar mee in het peloton op mijn kluunschaatsen. Het ging in een rustig tempo vanwege de vele kinderen op het ijs. Ik vond dat helemaal niet erg.
Wat ik wel erg vond, was deze mededeling:
"Niet leverbaar.
Neem contact op met Paagman voor een alternatief."

Ik had die ochtend net de taalfouten uit het boek gehaald en het PDF-bestand van een update voorzien, hetgeen gewoon kan bij mijnbestseller.nl. Net als andere keren kreeg ik bij de bevestiging en het akkoord gaan met de voorwaarden de mededeling Fatal error.
Maar nu gebeurde er wat anders. Ik had net via Twitter reclame gemaakt, door te linken naar dit boek bij Paagman, en ineens bleek het niet meer leverbaar, terwijl een uur ervoor nog stond, dat het 18 oktober uit zou komen.
Nou, uit marketingoogpunt werkt het erg goed: reclame maken en dan de klant de mededeling geven, dat het niet meer leverbaar is. Vermoedelijk zie je ze nooit meer terug!
Uiteraard probeer ik via telefoon en mail te regelen, dat "Molen- en Merentocht" weer zo snel mogelijk leverbaar is.

zaterdag 15 oktober 2011

Ssst, niet verder vertellen....

Vanochtend heb ik, zoals zo veel anderen, boodschappen gedaan op de fiets. Niets bijzonders voor een zaterdagochtend.
Ook moest ik nog even met de fietskar langs Intratuin. De schroefdraad van de parasolvoet, die we daar dit voorjaar gekocht hadden, was niet goed. Ik werd goed geholpen. De voet is ingenomen en daad deze niet meer op voorraad was, krijg ik in het komende voorjaar een vervangend exemplaar.
Nu ben ik niet zo'n frequente bezoeker van tuincentra, maar op deze zonnige dag in oktober, ruim 2 maanden voor Kerstmis, was de halve kas al ingericht met kerstspullen. Je kunt het zo gek niet bedenken, of ze hadden het al.
Maar wat ze nog niet hebben, is het volgende goed bij die tijd van het jaar passende cadeau voor onder de kerstboom:

Als Sinterklaasgeschenk is het uiteraard ook heel geschikt.
De fase van de proefdruk ben ik nu gepasseerd, die van de boekpresentaties komt er nog aan. Ik ben druk doende met de voorbereidingen hiervan. Deze staan in november op de rol.
Voor degenen, die hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen: het is al te bestellen. Klik op Molen- en Merentocht, bestel dit sportboek, en ondanks de tekst "nog niet leverbaar" heb je een week later het boek vol schaatsverhalen en toertochttips in huis. Voor zover ik weet, is dit het enige boek, dat zich specifiek op de toertochtschaatser richt met dit soort praktijkverhalen.
Maar hou het wel geheim, tot de officiële presentaties zijn geweest.
Tot die tijd is het motto: Ssst, niet verder vertellen....

zaterdag 24 september 2011

Pretium Telecom of de kauwgomtruc


Toen ik thuis kwam van de halve marathon van Katwijk, lag er een envelop op me te wachten van Pretium Telecom. Ongewenste post, maar toch belangrijk genoeg om deze door te lezen. U moet weten, dat ik mijn naïeviteit een aantal jaren klant ben geweest bij Pretium. Ik moest een keer in een telefoonwinkel zijn en daar kreeg ik een aanbod, waarmee ik goedkoper kon bellen via Pretium. Ik tuinde er in. Nou, dat heb ik geweten!
In plaats van tevreden te zijn, dat ze een klant binnen hadden gehaald, kreeg ik regelmatig Pretium aan de lijn, met telkens weer een prima aanbod. Af en toe leek het op je reinste telefoonterreur. Als je 3 keer in 1 week gebeld wordt door hetzelfde callcenter wordt je daar op een gegeven moment behoorlijk kriegel van.
"Als jullie nog 1 keer bellen, dan zeg ik bij jullie op!", zei ik op een gegeven moment aan de telefoon. Dat hielp een tijdje.
Maar het bloed kruipt, waar het niet gaan kan bij deze stalkers, dus Pretium begon opnieuw. Tijd om mijn dreigement waar te maken. Maar het opzeggen bleek toch niet zo eenvoudig, als mij was voorgespiegeld in de telefoonwinkel.
Dit voorjaar had ik eindelijk de juiste gegevens om weer terug te kunnen naar KPN.
Soms belt Pretium nog wel eens, maar bij dit soort bedrijven helpt alleen botheid. "Ik heb geen enkele belangstelling!" zeg ik aan het begin van het gesprek. Dat schept een hoop duidelijkheid.
Deze week was mijn vrouw woensdagochtend thuis. Ze stond net op het punt, om de deur uit te gaan, toen de telefoon ging.
"Met Pretium Telecom" klonk het aan de lijn en de vrouw aan de telefoon deed het voorkomen, of we nog steeds klant waren bij hen.
"Ik heb goed nieuws voor u. Onze tarieven gaan omlaag van € 19,- naar € 15,-".
"Ik begrijp niet, waarom u belt", zei mijn vrouw, maar hoe ze ook probeerde van dit stalkende bedrijf af te komen, het lukte niet. Dat krijg je, als je beleefd bent naar dit soort bedrijven toe, dat zelfs als je in het bel me niet register staat, je lastig blijft vallen.
Er bleek een bandje mee te lopen, waar het gesprek mee werd opgenomen. Hoezo, privacy?
Teneinde het gesprek beleefd af te ronden, zei mijn vrouw: "Stuur uw voorstel maar op."
Ada ging een stukje wandelen met een vriendin en deze vertelde haar, dat haar moeder van 84 of 85 jaar in haar huis was beroofd. Een paar Marokkaanse vrouwen kwamen haar een bos bloemen aanbieden, omdat ze kort geleden jarig was geweest. Heel aardig. Ze kwamen binnen en het kostte de moeder enige moeite om de dames weer buiten de deur te krijgen.
Toen ze later haar slaapkamer betrad, zag ze, dat haar juwelendoosje geplunderd was. Ze deed aangifte bij de politie, die haar kon vertellen, hoe dit in zijn werk gaat. Zodra de dames binnen komen, doen ze kauwgom tussen de deurpost, zodat de deur wel klemt, maar niet goed sluit. Een derde persoon sluipt daarna ongezien naar binnen en heeft een paar minuten de tijd voor zijn of haar rooftocht.
Het is maar, dat u gewaarschuwd bent!
Dezelfde kauwgomtruc past Pretium Telecom toe. Want terwijl mijn vrouw nooit heeft gezegd, dat wij weer terug gingen naar deze stalkers, luidde de beginzin van de aan mij gerichte brief: "Welkom terug en gefeliciteerd met uw keuze voor het Pretium Weekend Vrij abonnement voor uw vaste telefoonaansluiting."
Op de volgende pagina staat: "U hoeft niets te doen. Wij zorgen ervoor, dat de overgang van uw vastnetabonnement naar Pretium Telecom binnen enkele weken plaatsvindt."
Een handtekening is kennelijk niet nodig. Een telefoontje op een ongelegen moment is genoeg om je erin te luizen.
Maar gelukkig staat er een ontsnappingsclausule in de brief: "Of wilt u alsnog afzien van gebruik van Pretium Telecom, neem dan binnen zeven werkdagen na ontvangst van deze brief contact met ons op. U hoeft slechts de helpdesk te bellen: 071-7113753.
Maandagochtend krijgen ze mij aan de lijn!
De moraal van dit verhaal: hoed u voor Marokkaanse vrouwen, die met een variant op de babbeltruc u zomaar bloemen aan komen bieden, en hoed u voor het bedrijf, dat op een andere wijze de kauwgomtruc toepast: Pretium Telecom!

donderdag 22 september 2011

Leila

Een maand geleden kregen we Leila aan de balie van de bibliotheek. Ze zocht nog een plek om een paar middagen stage te lopen, omdat ze anders geen inburgeringsexamen zou mogen doen.
Monique overlegde met Margreet en de zaak was snel beklonken. Ze zou een maand met Monique, onze Afrika-specialist, meelopen op de dinsdagmiddag.
De eerste dinsdag was ik afwezig, daar er anders 2 invallers in de Hoornes zouden werken, die beiden geen sleutel hadden. Daar het dan wel een hele rustige uitlening zou worden, had ik mezelf ingeroosterd in mijn oude stekkie en nam Annette mijn plek op de Hoofdbieb in.
De week erop was ik ziek, de week daarop deed ik tot half 4 backoffice om wat achterstanden weg te werken, terwijl Loes beneden de honneurs waarnam. Toen ik naar beneden ging, was Leila net met buikgriep naar huis gegaan.
Afgelopen dinsdag zag ik voor het eerst Leila achter de balie. Kort, want ze was met een ziek kind naar de dokter geweest.
Ondanks, dat we geen moment samengewerkt hebben, wens ik Leila veel succes met het inburgeringsexamen.

vrijdag 9 september 2011

Liften

Heden ten dage denkt men bij liften vooral aan personenliften in gebouwen. Over het algemeen geen avontuurlijk gebeuren, hoewel zowel Roald Dahl als Annie M.G. Schmidt hier heel anders over dachten.


Maar liften heeft ook een andere betekenis. Voor de jongeren onder ons: dit is met de duim omhoog proberen om langs de kant van de weg proberen om met automobilisten, die jouw kant op gaan, mee te kunnen rijden.
Tegenwoordig zie je het niet zo veel meer, maar in mijn jeugd was dit anders. Ik zal niet zeggen, dat het schering en inslag was, maar er werd behoorlijk veel gelift, zeker in de zomermaanden. Er waren kennissen van me, die zo heel Europa doorkruisten.

Sterker nog, bij het Staatsexamen VWO in 1976 sprak ik een paar andere hippies, die dat jaar liftend naar en van India gereisd waren dwars door landen als Iran en Pakistan.
Ik geef het toe: het was een andere tijd. Net als het verdwenen touwtje uit de brievenbus gaat liften immers uit van vertrouwen. De automobilist moet immers degene(n) vertrouwen, die hij een lift geeft, omgekeerd moet de lifter de hem onbekende automobilist vertrouwen.

Mogelijk hebben de OV-studentenkaart en de spotgoedkope vliegtarieven de noodzaak om te gaan liften tot een minimum teruggebracht. Helemaal verdwenen is het echter nog niet.

Zo heeft mijn dochter Ike in de tijd, dat ze bestuurslid was van een alternatieve studentenvereniging in Utrecht, een keer een liftwedstrijd georganiseerd naar Berlijn. In tweetallen moest je proberen om al liftend zo snel mogelijk in de Duitse hoofdstad te komen. De avonturiers bestaan dus nog.
Zelf heb ik de afgelopen 30 jaar maar een drietal keer staan liften. De laatste keer was in december 2002, toen een viertal trainingsmaten van me ondervond, dat het ijs op de Belterwiede nog niet betrouwbaar was en zij zo snel mogelijk naar huisarts of hotel moesten. Ik had heel snel een tweetal wagens kunnen regelen.

De twee keer daarvoor waren in Friesland. Het was in februari 1996, toen ik met Gerard Günthardt, de man van onze veel te vroeg overleden collega Edith, bij Berlikum de poging om de Elfstedentocht te volbrengen, staakte. Het was inmiddels donker geworden. Normaal gesproken heb je dan als mannelijk duo weinig kans, maar met twee schaatsen om de nek gelden in Fryslân andere wetten. We hadden binnen een paar minuten een lift, volgens mij bij de derde wagen die ons passeerde. Deze zette ons netjes in Leeuwarden af.
Het jaar erop hadden Jaap de Gorter en ik op ons tandvlees de Bonkevaart gehaald. Wachtend op een taxi of een bus poogden we om liftend naar het centrum van Leeuwarden te komen. Acht auto's verder kregen we al een lift van een voormalig Elfstedenschaatser, die ons keurig afzette bij de boerderij in Boksum, het eerste dorp ten zuiden van Leeuwarden, waar we overnachtten.

Hieruit kun je concluderen, dat je met schaatsen om de nek een grote kans hebt om snel een lift te krijgen.
Maar ik adviseer, om het in dit jaargetijde niet op deze manier te proberen. Men mocht eens denken, dat er een steekje los aan je zit....

donderdag 1 september 2011

Moordcruise

Nadat het een keer was uitgesteld, was het gisterenavond dan zo ver. We hadden ons jaarlijkse personeelsuitje in Leiden in restaurant "De Troubadour".

Nu was het niet zo maar een etentje in een eettentje, nee, iedere rechtgeaarde bibliothecaris bezit een gezonde dosis speurzin en zodoende gingen we aan boord bij een moordcruise.

We waren met 36 personeelsleden. We werden in "de Troubadour" verdeeld over 3 tafels van 12 personen. We kregen allemaal een rol toebedeeld. Daarbij waren we opvarenden van een super-de-luxe schip, dat rondtoerde langs de Caraïbische eilanden.

Zelf kreeg ik de rol van dokter Bernard toebedeeld, een voormalig gynaecoloog, die nu lijfarts was van de eigenaar van het grote jacht. De echte dokter Bernard was op vakantie. Ik was dus waarnemend arts. Maar mijn tafelgenoten kunnen beamen, dat ik deze rol met verve vervulde.

En dat lag echt niet alleen aan de gifgroene doktersmuts op mijn hoofd!
Het gezelschap, waar ik mee zat opgescheept, had trouwens veel weg het gezelschap, dat figureert in het spel Cluedo.

Maar hoe gezellig het ook was, er moest wel een moord worden opgelost!

Het behoeft geen betoog, dat de sfeer veel weg had van de boeken van Agatha Christie. Sterker nog, een van de spelers mocht zich tooien met de naam Angela Kristie.

Tijdens het diner, dat door mij was omgedoopt in galgenmaal, kregen we telkens aanwijzingen, waardoor je je langzaam aan een beeld kon vormen van de verdachten en hun motieven.

En net als in de boeken van Agatha Christie: op het eind is iedereen verdacht!
Maar net als bij Cluedo: met telkens weer wat nieuwe aanwijzingen moet je de dader zien te vinden.

Onze groep wist uiteindelijk de dader te ontmaskeren, waarbij, ere wie ere toekomt, Ineke Blom degene was, die ons op het juiste spoor wist te zetten. Ik zal hier niet onthullen, wie de dader was. Want ongetwijfeld zijn er nog tal van mensen, die elders in het land aan boord gaan voor deze supergezellige en bij tijd en wijle hilarische Moordcruise.

woensdag 24 augustus 2011

Touwtje uit de brievenbus


Het lijkt een beeld uit lang vervlogen tijden. Toch het ik het nog meegemaakt: het touwtje uit de brievenbus. Bij het huis van de familie Beenakker aan de Von Liebigstraat was je altijd welkom.

Als er niemand thuis was, wachtte je gewoon binnen even of je liet een briefje achter. We spreken over de jaren '70, dus nog maar iets meer dan 30 jaar geleden.
Hoe anders is de situatie nu. Je laat het wel uit je hoofd om het befaamde touwtje uit de brievenbus te laten hangen. Integendeel: overal zijn extra sloten, beveiligingscamera's e.d. Zelfs fietsen zet je het liefst met 2 sloten vast.
Hetzelfde geldt voor internet.

Alles moet beveiligd worden tegen hackers, van banken krijg je waarschuwingen tegen Trojaanse paarden, criminelen proberen via phishing achter je wachtwoorden te komen voor het leegplunderen van je bankrekening of creditcard of voor identiteitsfraude.
Uiteraard ga je, ook met flinke beveiliging op internet, met de tijd mee: je wilt immers geen gekke Henkie zijn.
Het verdwijnen van het touwtje uit de brievenbus geeft een enorme verschuiving in onze maatschappij weer.
We hebben onze onschuld verloren.
En dat is best jammer!

zaterdag 13 augustus 2011

Camping Meerbornsheide

Op internet staat Campingplatz Meerbornsheide niet goed aangeschreven, maar dat heeft alles te maken met de vorige eigenaar, die de boel verwaarloosde. Er staat een gloednieuw, zeer fraai toiletgebouw met prima douches. Gratis!
De nieuwe campingeigenaren doen hun best om de camping helemaal op te knappen. Alleen de campinggasten ontbreken nog. Verder is het een leuke, gemoedelijke boscamping.

Het welkom op Campingplatz Meerbornsheide was allerhartelijkst. We kregen een drankje aangeboden, wat na 58 km fietsen op deze warme dag zeer goed van pas kwam. De slotklim was het klapstuk van onze fietsroute van die dag: de klim naar Meerbornsheide. Vanaf Dillenburg klommen we in een paar kilometer naar 350 meter hoogte. Aanvankelijk zeer geleidelijk, maar allengs steiler en steiler. Ik kan u verzekeren: 11% op een fiets met bepakking valt niet mee!

Dit is een commentaar van 2 jaar geleden:
"Deze camping is zelfs voor een overnachting te slecht.
Sanitair was erg vies en heel slecht.
Gevaarlijk voor kinderen i.v.m. zwerfvuil.
De prijs was erg hoog voor wat de camping te bieden heeft."
Intussen moeten de nieuwe eigenaren opboksen tegen dit slechte imago.
Zo zie je maar, hoe je op internet bedrogen kunt worden door oude feiten.
Ditzelfde geldt in mindere mate voor de camping Rhein-Mosel in Koblenz. Deze staat in de ANWB-gids niet zo bijster goed aangeschreven. Door de Bundesgartenschau, een soort Floriade in telkens een andere stad in Duitsland, is de camping echter helemaal opgepimpt! Twee gloednieuwe toiletgebouwen, een speeltuintje, dat aangelegd werd toen wij er 2 nachten kampeerden. Kortom: op het gebied van campings kunnen feit en fictie op internet aardig uiteen lopen!

zondag 24 juli 2011

Eulenspiegel


Eén van mijn favoriete cd's is "Eulenspiegel" van de Duitse folkrockgroep Ougenweide.

Het was mijn eerste kennismaking met de muziek van de "Carmina Burana" van Carl Orff. Het virtuoze muziekgezelschap uit Hamburg maakte een schitterende eigen versie van het bekende "Totus floreo".

Met het oog op de fietsvakantie naar Sauerland zocht ik een boek om mijn Duits weer een beetje op te halen. Mijn keuze viel op "Till Eulenspiegel".

Deze schelmenroman rond de legendarische potsenmaker Tijl Uilenspiegel is ideaal leesvoer voor de vakantie. De oorsprong van de volksverhalen ligt in het Duitsland van het eind van de 15e eeuw. Herman Bote was de eerste, die deze verhalen op papier zette.

Het meest bekend werd Tijl Uilenspiegel echter door de gelijknamige roman van Charles de Coster, die hem in Damme op dezelfde dag als Filips II geboren laat worden en hem samen met Lamme Goedzak en zijn vriendin Nele met de Geuzen tegen de Spaanse overheersing laat vechten. Sindsdien is Tijl Uilenspiegel het symbool van Vlaanderen.

Het is misschien wat kort door de bocht, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar het origineel: Tijl Uilenspiegel met al zijn grappen en grollen.

En zeg nou niet, dat ik veel van hem weg heb....

In ieder geval kunnen jullie genieten van de op youtube gezette uitvoering van Ougenweide van Till Eulenspiegel, zoals deze in de hieronder aangehouden volgorde te vinden is op de zeer aanbevelenswaardige cd "Eulenspiegel".