dinsdag 26 november 2013

Sjouwen

Er bestaan bedrijven, die een sportschool binnen de muren huisvesten. Tussen de bedrijven door kun je dan aan je conditie werken of wat aan krachttraining doen.

Bij de Katwijkse bibliotheek hebben wij die luxe niet. Maar soms is er een "klusje", waarbij alle emancipatie ten spijt, het voltallige mannelijk personeel voor op mag draven: Dirk Kuijt en ik.
Vandaag mochten we de oude bibliotheek in Rijnsburg leeg gaan halen, gelukkig wel met een man extra. Rein, de man van onze directrice, kwam ons helpen.
Ik fietste voor de verandering eens naar Rijnsburg in plaats van naar Katwijk. Er stond een lege vuilcontainer voor de ingang van de bibliotheek aan de Smidstraat. Om 9 uur begonnen we met de grote platte spullen, binnen het uur was de container helemaal gevuld.
We belden voor een nieuwe container. Deze moest wel contant betaald worden. Ik fietste naar de Rabobank, waar ik echter maar € 250,- kon pinnen. Rein leende mijn fiets en pinde het resterende bedrag.
Daar we moesten wachten op de tweede container, konden we mooi de kelder leegruimen. Hier zat tot begin 2013 de Kunstuitleen. We waren met zijn drieën nog anderhalf uur bezig om alles via de trap omhoog te sjouwen. Het was inmiddels half 1, dus we konden even wat eten.
Daar de container nog niet gearriveerd was, reden Dirk en ik met de biebauto naar de garage aan de Willy Sluiterstraat, waar we een lading kastplanken op konden slaan.
Terug bij de bibliotheek in Rijnsburg zagen we, dat Rein al bezig was met de eerste spullen erin aan het gooien. Wij deden volop mee. Binnen het uur was de bibliotheek leeg op wat spullen na, die of naar de garage moesten, of naar de milieustraat. Om 3 uur zat de werkdag er op. Maar eerlijk gezegd had het meer weg van een dagje sportschool.

maandag 25 november 2013

Bijvangst


In de visserij is het een heel gangbare uitdrukking: een bijvangst. Je probeert een bepaalde vissoort te vangen, maar je vangt dan ook wat anders.

Dat overkwam me een paar weken geleden. Gezeten op de tandartsstoel van mijn trainingsmaat Arthur van Winsen, hadden we het over een Indiase schaatser, die mee wil gaan doen aan de Olympische Spelen van 2018. Nu is mijn Indisch niet meer wat het geweest is, dus ik kon niet direct op de naam van deze bijzonder gedreven sporter komen.
Ik ging dus op internet zoeken met de term "Indiase schaatser". Het bleek Vishwaraj Jadeja te zijn.

Kennelijk zorgde het woord "Vis" in zijn naam voor een rijke bijvangst. Want ik was regelmatig op zoek geweest naar de nationale records van met name de "kleine" schaatslanden en door deze schaatser uit India kreeg ik de lijst op een presenteerblaadje aangereikt. Gewoon op Wikipedia onder het kopje "Lijst van nationale records bij het langebaanschaatsen".
Hoe simpel kan het soms zijn....

Zo kan ik dankzij deze bijvangst Ana wijzen op de Spaanse records, die bij de vrouwen momenteel allemaal in handen zijn van Beatriu Gómez Franquet.

Rechteloos

Eén van de lastigste dingen op internet, en dan met name bij YouTube, is de behoorlijk grote rechteloosheid die je hebt, als het aankomt op muziekrechten. Er bestaan programma's, die aan een paar akkoorden genoeg hebben om te bepalen, welk lied wordt afgespeeld.
Vorig jaar leidde dat met Oud en Nieuw tot hilarische teferelen. Met een groep vrienden speelden we het Top 2000-spel. Een onderdeel was het raden van een nummer, waarvan je alleen de intro te horen kreeg.
Een van de deelnemers hield voor de gein zijn smartphone voor de geluidsboxen. Binnen een paar seconden verscheen op zijn scherm, welk nummer gespeeld werd. Een kwestie van het juiste programma downloaden!
Dit programma zit standaard in YouTube geïnstalleerd. Een paar jaar geleden liep ik de Zevenheuvelenloop. Daar wordt om de zoveel kilometer gefilmd met vaste camera's. Ik downloadde de filmpjes, waar ik op stond en sloeg deze op op YouTube. Een paar minuten later had ik al de melding, dat ik de rechten van een Amerikaanse popgroep schond. Het desbetreffende nummer werd gedraaid, terwijl ik langs de filmcamera's liep....

Destijds kon ik het makkelijk oplossen. Via de mail legde ik uit, hoe de muziek op de film was gekomen en wat mij betreft mochten ze de muziek uitzetten. Hiermee was het probleem opgelost.
Zo makkelijk kwam ik er niet vanaf, toen ik vorige week aanbood om de filmopname, die een koorlid gemaakt had van de reünie van jongerenkoor "Oktopus", voor de gelegenheid omgedoopt in "Oktoplus", via mijn YouTube-account te verspreiden onder de koorleden.
De film was al verspreid via wetransfer, maar lang niet iedereen kreeg de opname geopend.
Wat een routineklus leek, werd een ontdekkingsreis in de wereld van de muziekrechten. Binnen een paar minuten had ik diverse claims aan mijn broek hangen.
Oktoplus november 2013
Je video bevat mogelijk een nummer dat eigendom is van een derde partij. Dit kan bijvoorbeeld een nummer zijn dat op de achtergrond wordt afgespeeld of iemand die een nummer uitvoert.
Als je het overeenkomende nummer wilt beluisteren, speel je de video aan de rechterkant af. De video wordt afgespeeld vanaf het punt waarop de overeenkomende beelden zijn bepaald.
Je video is beschikbaar en afspeelbaar.
Hieronder vind je de details:
"Slib (Inch' allah)", muziekcompositie beheerd door: 41:11
laim opgeheven.
One or more music publishing rights collecting societies
"THE SOUND OF SILENCE", muziekcompositie beheerd door: 33:25
SUISA CS Jouw geschil wachten op reactie van 19-12-13
TONO_CS Jouw geschil wachten op reactie van 19-12-13
KODA_CS Jouw geschil wachten op reactie van 19-12-13
AdShare for a Third Party Claim opgeheven.
Sony ATV Publishing Jouw geschil wachten op reactie van 19-12-13
UMPG Publishing Claim opgeheven.
SACEM Jouw geschil wachten op reactie van 19-12-13
TEOSTO_CS Jouw geschil wachten op reactie van 19-12-13
PRS CS Jouw geschil wachten op reactie van 19-12-13
EMI Music Publishing Jouw geschil wachten op reactie van 19-12-13
UMPI Jouw geschil wachten op reactie van 19-12-13
"Day Is Done", muziekcompositie beheerd door: 2:48
Claim opgeheven.
"Inch allah", muziekcompositie beheerd door: 40:50
One or more music publishing rights collecting societies
"Dona Nobis Pacem", muziekcompositie beheerd door: 27:04
Warner Chappell

Uiteraard ging ik in verweer.
Reden voor geschil
Deze video bevat het betwiste materiaal, maar het materiaal behoort tot het publieke domein of komt niet in aanmerking voor auteursrechtbescherming.
Uitleg
Dit is een registratie van een kerkdienst. Daarin is het helaas onvermijdelijk, dat bovenstaande bekende melodieën gebruikt zijn. De eigendomsrechten van bovenstaande composities ga ik niet betwisten, die zijn helder. De teksten zijn trouwens wel totaal anders. Het betreft een reünie van een jongerenkoor, waarop ik gezeten heb. Het is niet mijn bedoeling om er ook maar 1 cent aan te verdienen, maar als medeorganisator van de reünie was dit de beste manier om de koorleden in staat te stellen om de video te kunnen zien. Een kerkdienst in een Katholieke kerk is voor iedereen toegankelijk en behoort mijns inziens tot het publieke domein.

Ondanks dat ik vermoedelijk tot 19 december de tijd heb, ga ik het komende weekeinde de Oktoplus-video verwijderen. Ik ga niet riskeren, dat mijn YouTube-account geblokkeerd wordt, waarmee ik zeer veel {sport)filmpjes kwijt zou zijn.

Alle koorleden hebben de kans gehad om de opname te downloaden.
Het enige nummer, dat ik wel laat staan is "Jij bent een droom". Dit nummer is geschreven door Jozef Tettero, een docent aan Pedagogische Academie "De la Salle", waar diverse koorleden gestudeerd hebben of in ieder geval de indruk wekten, dat ze studeerden.
Op "De la Salle" hadden we het lied diverse keren gezongen bij de Equipe Liturgique als "Ta mort".

Boezemvriend en koorlid Bas Warnink, pardon, Bach Warnink, had op de vierstemmige melodie een Nederlandse tekst op geschreven. Van die zijde heb ik geen claims te verwachten.

Gelukkig is niet alles onderhevig aan de Amerikaanse claimcultuur.

zaterdag 23 november 2013

Katwijk aan den Rijn

Alles wat een begin heeft, heeft ook een eind. Alleen de eeuwigheid is eeuwig. Een natuurwet met eeuwigheidswaarde.

Vandaag fietste ik naar de bibliotheek in Katwijk aan den Rijn, waar ik mijn laatste zaterdagdienst in dat filiaal draaide. Bijna 29 jaar geleden kwam ik voor het eerst in de vestiging aan de Fresiastraat, toen ik eind 1984 mijn sollicitatiegesprek in Katwijk had.
Ik ben 20 jaar filiaalhoofd geweest van de 33 jaar, dat filiaal Katwijk aan den Rijn heeft bestaan, dus is er toch een sterk gevoeld van: "Dit is mijn bibliotheek."
Vandaag draaide ik nog eenmaal met Nelina, terwijl Christa, die een maand geleden afscheid genomen heeft van de bibliotheek vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd, ook langs kwam. Zo was de bezetting, waarin we een flink aantal jaren met veel plezier hebben samengewerkt, voor de laatste keer tijdens de uitleenuren bijeen in de meest energiezuinige bibliotheek van Nederland.
Christa was de klap inmiddels te boven van HET gedicht, dat ik allerelegantst voordroeg tijdens de afscheidsreceptie van Rina en haar.







HET gedicht

Het was negentienhonderdvijfentachtig
en de winter was in februari prachtig,
toen de bibliotheek een zestal mensen zocht
in de week voorafgaand aan de Elfstedentocht.
Twee personen begonnen toen tegelijkertijd
en die raakten we ook op dezelfde dag kwijt.
De eerste werkdag was een busrit naar Lelystad
waar Karmac toen een drukke vestiging had.
Hier ontwikkelde Karmac de microfilms, want
dan kon er een aanmaning naar de te late klant.
Bijna vier jaar later kwam de automatisering,
toen de bieb met Datapoint aan de slag ging,
gevolgd door Bicat, en met de haren wat grijs,
bracht de vooruitgang ons toen BicatWise.
Met dit gereedschap moesten wij het klaren
in de afgelopen achtentwintig drukke jaren.
Rina bracht veel uren door aan de Schelpendam
totdat het dankbare werk voor Bezig voorbijkwam.
Christa ontplooide haar talenten aan de Fresiastraat:
het is een wonder, dat de bibliotheek er nog staat!

Had Roald Dahl vandaag nog geleefd, zo is mijn idee,
dan had hij stof genoeg voor “Gruwelijke rijmen twee”
en wellicht ook nog voor deel drie, vier en vijf.
Ja, er is wat afgeleden door collega’s van dat wijf!
We hielden ons staande zolang we maar konden
en likten jarenlang vrijwel dagelijks onze wonden,
maar manhaftig sloegen we ons er toch doorheen,
tot daar het verlossende woord “AOW” verscheen.
Christa en Rina kunnen hier beiden van genieten
ook al moesten ze een maand AOW laten schieten.
Rina en Christa, het ga jullie verder in jullie leven
heel goed, maar denk toch af en toe nog even
aan de man, die op vrijwel iedere maandagmorgen
voor volle bladzijden in jullie agenda ging zorgen.
Want ook al heeft het achtentwintig jaar gekost
van deze telefoonterreur zijn jullie nu verlost!

Bert Breed

Hoe het mogelijk is, is mij nog een compleet raadsel, maar diverse dingen waren precies als vanouds. Dat Nelina haar eigen snelheid op de fiets schromelijk overschat, ach, een kniesoor, die daar op let. Maar dat de melk zoals vanouds ook weer aanbrandde????

We hadden kortom net zo veel plezier als vroeger. Met wat geven en nemen en veel geintjes onderling vormden we een hecht team.
Helaas komt er op 31 december 2013 een eind aan het voortbestaan van bibliotheek Katwijk aan den Rijn.

Alles wat een begin heeft, heeft ook een eind....

zaterdag 16 november 2013

Dinsdagavond

Zo lang als ik in Leiden woon, heb ik vrijwel iedere dinsdagavond mijn rondjes gereden in de Leidse IJshal. Het begon in november 1979, toen mijn toenmalige collega Peter Nierop mij meenam naar de Vondellaan. Ik was meteen verkocht en behoorde op dinsdagavond zo ongeveer tot het meubilair.

Er moest een geldige reden zijn, wilde ik verzuimen. Natuurlijk had ik in de afgelopen 34 jaar wel eens griep en met natuurijs was ik er ook niet, maar anders moest het verzuim gezocht worden in de categorie buitengewoon verlof. Op 8 november 1983 ontbrak ik, omdat Ada toen op het punt stond om van Ike te bevallen. En op 19 november 2002 was mijn vader overleden.
Maar vanaf 1 januari 2014 komt er een einde aan deze traditie. Door bezuinigingen van € 200.000,- vertrekken 7 medewerkers bij Bibliotheek Katwijk. Bij de daaruit voortvloeiende reorganisatie krijgen de medewerkers in de frontoffice andere roosters. Afgelopen week was het dus spannend voor de betreffende medewerkers: welk rooster zouden ze krijgen?
Nu heb ik, behoudens het eerste jaar bij de Leidse Openbare Bibliotheek, toen ik op vrijdagavond werkte om aansluitend om 9 uur te gaan stappen in de binnenstad, mijn hele verdere bibliotheekloopbaan altijd dienst gehad op donderdagavond. De vrije donderdagmorgen behoort dan ook min of meer tot de secundaire arbeidsvoorwaarden.
Ik had er dan ook geen moment rekening mee gehouden, dat ik wel eens op die ochtend ingeschakeld zou kunnen worden. Tot ik vorig weekend begon te piekeren: "Het zal toch niet?"

Om aan de onzekerheid een einde te maken, besloot ik het maandagochtend meteen maar te vragen. Mijn vrees werd bewaarheid. Waar in de plannen onbemande openingsuren stonden op donderdagmorgen, stond ik nu ingedeeld.
"Maar dan schaats ik altijd met de Krasse Knarren. Ik ben er nota bene coördinator van", zei ik.
"Dit rooster is met veel moeite passend gemaakt. Daar gaan we niet meer in schuiven", kreeg ik te horen.
Een minuut of 10 later kwam Irene melden, dat ze er in het managementteam toch nog even zou kijken, of er een andere oplossing mogelijk zou zijn.
Aan het begin van de middag werd ik bij Irene en Martine geroepen om mijn nieuwe rooster te bekijken. Hoewel ik liever niet op zaterdagmiddag zou werken met het oog op de Leidse Koorprojecten, waar Ada en ik samen in meezingen, stemde ik toch in. Ik was toch uitgeroosterd op donderdagmorgen.
Dat ik op donderdagmiddag en -avond met slechts een kwartier pauze 7 uur in de uitlening zou staan, nam ik voor lief. Had ik zelf maar niet zo stom moeten zijn om mijn schaatsochtend niet nadrukkelijk te noemen.

Daar ik op dinsdag niet stond ingeroosterd, kon ik zelf op die dag mijn uren in de backoffice invullen. Ik koos er voor om die uren 's middags te werken. Dan kon ik ook op dinsdagmorgen met de "Krasse knarren" schaatsen, dan 4 uur werken en 's avonds nog een keer naar de IJshal gaan.

Een onvermoede kans.
Op vrijdagmiddag werd ik rond het middaguur nogmaals bij Irene en Martine ontboden. Er was iemand, die op dinsdagavond ingedeeld was, maar dan altijd bridge speelt.

Zou ik eventueel willen ruilen?
Als me dat een half jaar geleden gevraagd was, zou ik "Nee" gezegd hebben, daar ik op dinsdagavond in de zomermaanden altijd mijn droogtraining had. Maar doordat onze trainer na ruim 20 jaar gestopt was en er binnen de IJVL geen andere droogtrainer gevonden kon worden, werd onze droogtrainingsgroep samen gevoegd met die van de maandag. Op maandag!
Nu kon ik dus volmondig "Ja" zeggen.
Restte echter nog 1 knelpunt: de pauze op donderdag van half 6 tot 6 uur.
"Die neem ik wel voor mijn rekening. Ik ben er toch voor mijn backofficetaken", antwoordde ik.
Ik ga er altijd van uit, dat er voor elk probleem een oplossing is, indien men zich een beetje flexibel opstelt.
Daarmee was het rooster helemaal rond. Als OR-lid heb ik regelmatig kritiek op de leiding, maar als het goed is, moet je het ook zeggen. Bij deze wil ik Martine Schreuder en Irene van der Plas complimenteren voor de manier, waarop ze het rooster hebben gemaakt en vooral, hoe ze gekeken hebben, hoe ze de persoonlijke knelpunten hebben opgelost!

Doordat ik me soepel heb opgesteld, heb ik wel ineens een totaal ander rooster, dan ik me vooraf had voorgesteld. Het weekritme gaat heel anders worden met de dinsdag- en donderdagmorgen als sportochtenden en de donderdagavond als extra schaatsmogelijkheid en de dinsdagavond als werkavond.
Onze nationale filosoof zou zeggen: "Elk nadeel heb zijn voordeel!"

zondag 10 november 2013

Schrappen

Godfried Bomans was in de jaren '60 en '70 een beroemdheid in Nederland. Met relativerende blik en zelfspot beschreef hij met veel humor de zwakheden van de mens. In de jaren tot zijn plotselinge en veel te vroege dood wist hij veel lezers te bereiken met zijn veelzijdige maar immer lichtvoetige literatuur.
Zijn credo als auteur was samengevat in de titel van een boek van zijn hand: "Schrijven is schrappen".

Langzaam maar zeker raakte Bomans in de vergetelheid. Als bibliothecaris zag ik, dat zijn boeken steeds minder vaak over de uitleenbalie gingen. Het zag er naar uit, dat Bomans een vergeten schrijver zou gaan worden.
Dit jaar werd bekend, dat "Erik" dit jaar was verkozen om te fungeren als geschenkboek voor de leden van de openbare bibliotheken in het kader van Nederland leest.

Mijn zegen had deze uitstekende keuze om dit lijstboek aan de vergetelheid te ontrukken.
Vanmorgen fietste ik via Oegstgeest naar Nieuw-Vennep, waarbij ik van boven enkele keren rijk gezegend werd met regen en hagel. Tijdens een van deze korte maar krachtige buien kwam ik Ton Kamerling tegen, de oprichter van de "Krasse knarren".

Het laatste jaar ontbrak hij op donderdagochtend in de Leidse IJshal, daar hij na een val op het natuurijs onzeker was geworden. En als je onzeker gaat schaatsen, ga je vrijwel zeker een keer onderuit.
Na in de regen een kwartier te hebben bijgekletst, vervolgden wij beiden onze weg. In de Herberg was het druk met leden van Oktoplus. Het was minder druk dan vorig week. Desondanks waren er diverse koorleden bij, die vorige week ontbraken, zoals Tim de Beer, Joep Kapiteyn, Lennie Houdijk en Marion Mense.
Ik snorde de koorleden op, die op "Porta Vitae" hadden gezeten, zodat we een exemplaar van "Erik" gebruikten als felicitatiekaart voor het kersverse bruidspaar Jan Schoorl en Margreeth Pennekamp.

Geheel passend in het thema van Nederland leest kreeg ik deze opmerking te horen: "Ik blijf je Kikker noemen. Ik heb dierbare herinneringen aan Kikker."
Klokslag 12 uur begon de repetitie. Het ging heel wat beter dan vorige week. De puntjes werden op de i gezet. Dit mondde uit in het schrappen van een lied.
"Ieder weet genoeg" liep niet lekker, en dan weet ieder genoeg....

Dat lot leek ook het prachtige vierstemmige nummer "Jij bent een droom" beschoren. Dit nummer liep ook niet lekker, vooral bij de altpartij niet. De sopranen en tenoren zongen het wel vol overgave. Toen waren de bassen aan de beurt. We waren maar met zijn drieën. Het lot leek bezegeld, maar ik zong zo ongeveer in mijn eentje zo vol overgave, dat het lied een herkansing kreeg.
Wat dat aangaat: ik had het nummer al zeer vaak gezongen. Op Pedagogische Academie "De la Salle" hadden we het gezongen bij de Equipe Liturgique als "Ta mort".

En het met een paar stemmen tegen de rest van het koor in zingen had ik wel geleerd bij de Leidse Koorprojecten. Als eerste bas moesten we wel eens met zijn zevenen in een koor van 200 leden ons met achtstemmige liederen staande zien te houden.
Gelukkig werd "Jij bent een droom" niet geschrapt. Dat kon ik wel doen met een oude schuld. Ik kon Els van Kerkwijk na 38 jaar verrassen met een gesigneerd exemplaar van "Molen- en Merentocht".

In juni 1975 werd ik aan mijn kaken geopereerd en in mijn diepe ellende was Els een lichtpunt voor mij. Ze mocht haar mede-koorlid als verpleegkundige verzorgen. Els was het inmiddels vergeten, deze patiënt nog niet.
Maar ja, het Engelse woord patient vertalen wij dan ook meestal met geduldig....

zaterdag 2 november 2013

Louter Mouter

Na me gedoucht te hebben, maakte ik brood klaar voor onderweg. Om 10 over 1 zaten we op de fiets naar Leiden Centraal. We hadden om 13.35 de stoptrein naar Hoofddorp, die er aardig de gang in had zitten. Dusdanig, dat we station Sassenheim voorbij reden. Een meter of 200 voorbij het station kwam de trein tot stilstand.
De conducteur vertelde het eerlijke verhaal: "De machinist dacht, dat het een intercity was."
Daar de trein niet terug mocht rijden, moesten de passagiers voor Sassenheim in Nieuw-Vennep uitstappen en terugreizen.
Ligt de NS een keer voor op het schema, is het weer niet goed....

Met de bus reisden we naar Uithoorn, waar we nog ruim 20 minuten moesten wandelen naar de Thamerkerk.

Het klinkt heel Engels, maar de naam is afkomstig van het kerkdorp Thamen. In het monumentale kerkje bezochten we het mandoline-orkest "Het Consort".
Onze neef Jesse speelt hierin mee.

Vandaag stond de veel te jong overleden Nederlandse componist Chris Mouter (1924–1982) centraal. Als veelzijdig musicus heeft hij een belangrijke invloed gehad op de ontwikkeling van het mandolinespel in Nederland gedurende de jaren '40 tot en met '70.
Onder leiding van Alex Timmerman speelden ze uitsluitend werken van deze componist onder de noemer "Louter Mouter".

In het voor driekwart gevulde sfeervolle kerkje kregen we een gevarieerd concert te horen. De mandoline is nu niet bepaald het meest gebruikte instrument in de muziek.

Er waren wat folkgroepen, die de mandoline wel eens in het instrumentarium hadden, en in de popmuziek had je de eendagsvlieg Galaxy Lin, maar dan heb je het wel zo'n beetje gehad.

Wij hebben in ieder geval met volle teugen genoten van het mandolineconcert van "Het Consort".