"Als je er in gelooft wel!"

Na het ontdekken van de hoge bloeddruk, waar ik vermoedelijk al langer mee rondloop, heb ik de afgelopen weken van diverse mensen te horen gekregen: "Je hebt met een tijdbom rondgelopen!"

Dat besef ik maar al te goed. Het had zo maar fout af kunnen lopen met bijvoorbeeld het lopen van de marathon. Een combinatie van hoge bloeddruk, die nog hoger werd door het hardlopen met daar bovenop nog een paar blikjes cafeïnedrank hadden fataal kunnen worden. Kennelijk heb ik zeer sterke aderen, die me behoed hebben voor erger. Ik had zo maar uit kunnen piepen naar de andere wereld.

Natuurlijk heb ik daar wel eens over nagedacht, zoals iedereen dat bij tijd en wijle wel eens doet. Er is immers meer tussen hemel en aarde. In mijn leven is de mysterieuze kant van het bestaan diverse keren langsgekomen.

Niet alleen, doordat ik er over gelezen heb. Ook in de muziek kwam dit soms terug, zoals bij de popgroep "Earth & Fire".

Dit kwam de laatste weken allemaal weer naar boven. Desondanks had ik geen echt antwoord, toen afgelopen week, terwijl wij het hadden over elkaars wel en wee, iemand aan mij vroeg: "Zou bidden helpen?"

Gisterenavond had ik ineens een ingeving met het antwoord: "Als je er in gelooft wel!"
Dit is ook de basis van de mentale training. Je moet ergens in geloven om er volledig voor te gaan. Als je begint met een houding van "Het wordt toch niks", dan wordt het ook niks. Omgekeerd krijg je geen garanties, dat je iets wel krijgt, als je je uiterste best ergens voor doet. Hoeveel marathonschaatsers hebben zich niet van alles ontzegd om de Tocht der Tochten te kunnen schaatsen als wedstrijdrijder om vervolgens hun hele schaatsloopbaan af te moeten sluiten zonder de Elfstedentocht te hebben gereden?

Over mentale training gesproken....
Nu horen tegenslagen ontegenzeggelijk bij het leven. Na een lastige periode in mijn leven had ik eens een heldere droom, die mij diep raakte: "Ik heb de tegenslagen nodig gehad om te worden, wie ik ben. Ik kan het nu zeggen, omdat ik het resultaat zie."
Voordat ik Ada leerde kennen, hoorde ik na een zoveelste blauwtje een soort innerlijke stem: "Liefde kun je niet dwingen!"
Een zin, die later telkens weer naar boven kwam, omdat het zo waar en raak is!

Maar hetgeen mijn leven op dit vlak het meest op zijn kop gezet heeft, geschiedde tijdens een fietsvakantie in Ierland. Met mijn zwangere vrouw reden we the Ring of Kerry, een regelrechte aanrader. Daarbij maakten we een uitstapje naar een onbewoond eiland voor de westkust van Eire: Skellig Michael.

Toen we na een reis op een wankele vissersboot over een "rough ocean" eindelijk voet aan wal zetten, draaide ik me om en ik herkende alles. En dat, terwijl ik er nog nooit geweest was!

Een geval van reïncarnatie? Het zou zo maar kunnen. Te bewijzen valt er niets. Het is een kwestie van geloven.

Nu hebben er op dit onbewoonde in de Middeleeuwen 600 jaar lang monniken gewoond. Het waren niet steeds dezelfde hoor. Indien ik daar een vorig leven heb beleefd, ben ik dus monnik geweest. Dat zou een kant van mij verklaren, die deze clown niet zo laat zien, maar die ik toch in me heb: die van asceet.
Op Skellig Michael groeit bijna niets, dus het was een hard bestaan in de bijenkorfhutten.

Wedergeboorte kan ook mijn voorliefde voor Ierse muziek verklaren.




Nu draagt reïncarnatie wel een verklaring in zich voor kinderen, die gezegend zijn met veel talent. Deze supertalenten en wonderkinderen hebben misschien al diverse levens lang zich bekwaamd in sport of muziek. Het moge duidelijk zijn, dat ik niet tot die categorie gerekend mag worden.

Het zijn bespiegelingen, die de laatste weken weer nadrukkelijk boven kwamen drijven. We weten het niet, het blijft een kwestie van geloven.

De ascetische monnik in mij kan nog prima relativeren. We kunnen ons overal druk over maken, maar uiteindelijk stellen we niets voor: "Stof zijt gij, en tot stof zult gij wederkeren".
All we are is dust in the wind.

"Ik weet nu, wie de nieuwe minister zonder portefeuille wordt!"

In Den Haag wordt druk geijsbeerd over hoe het nieuwe kabinet eruit komt te zien.

Het is echter een politieke wet, dat de meest belangrijke zaken niet gedaan worden aan de onderhandelingstafel, maar in de wandelgangen. Dit gebeurt buiten het zicht van de televisiecamera's.
Soms wordt er een tipje van de sluier opgelicht. Gisterenmiddag was zo'n moment. Ik werkte in de Hoofdbibliotheek, toen een klant een portefeuille kwam brengen, die iemand verloren had. Om het bij de rechtmatige eigenaar te kunnen bezorgen, keek ik of er een pasje in zat. Ik had geluk. Naast een rijbewijs, een bankpasje en andere pasjes zat de bibliotheekpas er gelukkig ook in.
Ik had het telefoonnummer al snel gevonden en belde. Ik kreeg de vrouw van de eigenaar aan de lijn en zij zou haar man bellen, die op dat moment naar huis aan het fietsen was.
Veiligheidshalve legde ik de pas op mijn bureau in het kantoor. Een kwartier later kwam de bewuste klant de portefeuille ophalen.
Ik ontving hem met de woorden: "Ik weet nu, wie de nieuwe minister zonder portefeuille wordt!"

Al pratend moest ik er aan toevoegen, dat het van een rariteitenkabinet zou worden.
Dat was geen probleem voor de aankomend minister: "Die hebben we wel vaker gehad. En in Amerika hebben ze er momenteel ook één!"

Dit waren wijze woorden van de nieuwe minister zonder portefeuille!

Hoge druk

We werden vanmorgen wakker, doordat in onze straat mensen, die naar hun werk moesten, de ruiten van hun auto stonden te krabben. Dat klopte wel, want het had vannacht aardig gevroren.

Vooral op klomphoogte was het afgekoeld in deze onbewolkte en bijna windstille nacht.

Het was dan ook erg mooi, toen ik vanmorgen naar mijn werk fietste. De nevelflarden hingen boven de berijpte weilanden. Maar dat zou spoedig verdwijnen. De temperatuur zou in de loop van de morgen behoorlijk oplopen en in de dubbele cijfers terecht komen.

Bij het meetpunt Voorschoten ten zuiden van de Stevenshof bedroeg het verschil tussen de minimum- en de maximumtemperatuur 12,5 graden Celsius. Met 1026 hPa was de luchtdruk behoorlijk hoog te noemen.
Na 's ochtends in filiaal Hoornes/Rijnsoever gewerkt te hebben, waar net een nieuwe balie geplaatst was, fietste ik naar de Hoofdbibliotheek, waar ik meedeed aan een periodiek medisch onderzoek.
Ik maakte me geen zorgen. Ruim een jaar geleden was mijn bloed gecontroleerd en alles was in orde. Ik leef gezond, sport voldoende en voel me topfit, dus kon er iets mis met me zijn?

Desondanks bleek dat toch te kunnen. De bloeddruk was veel te hoog, zowel de bovendruk als de onderdruk. Aan het eind van het onderzoek, waarbij verder alles in orde was, werd de druk nogmaals gemeten. Nu was deze nog hoger! Ik kreeg het advies om langs de huisarts te gaan.
Op de bonnefooi fietste ik naar mijn huisarts toe. Ondanks dat er geen spreekuur was, kon ik toch terecht. Waar ik hoopte, dat de voor mij totaal onverwachtse hoge bloeddruk een foute meting kon zijn geweest, daar werd ik meteen uit de droom geholpen. Ook deze derde meting gaf een veel te hoge boven- en onderdruk aan.

Met een recept voor een bloeddrukverlagend medicijn fietste ik naar het huis van Jaap de Gorter, die ik was tegengekomen, toen hij aan het hardlopen was. Ik had een paar boeken bij hem besteld, die ik op kon halen.
Met deze sportboeken in de fietstas reed ik naar huis, waar ik me omkleedde. In mijn sportkleding reed ik naar de apotheek in de Stevenshof, waar ik de pillen ophaalde en ermee naar de Leidse IJshal reed, waar ik de laatste schaatsles van de IJVL van het seizoen zou geven. We zouden er een spelletjesles van maken op zowel de binnen- als de buitenbaan. Met een kleine 30 kinderen en 6 trainers lieten we de kinderen onder 3 door 2 rustig schaatsende trainers vastgehouden stokken door schaatsen, maar ook deden we estafette, waarbij de kinderen in 6 groepen de trainers een rondje moesten duwen en dan hun "estafettestokje" aan de volgende groep door moesten geven.
De valoefeningen ontbraken uiteraard niet, net zo min als de tikspelletjes aan het slot.
Na Dirk Zwitser als hulptrainer in het zonnetje gezet te hebben, deden we tweelingtikkertje, waarbij alle trainers samen met 1 kind op zowel de binnen- als de buitenbaan begonnen aan de jacht op de overige kinderen.

Na 2 rondjes uitrijden op de buitenbaan begaven we ons naar boven, waar Margreet Hetebrij, Marion Poldervaart, Aukje Kreuger, Walter Boon en ik met bijna alle kinderen patat gingen eten in de kantine.
Als afsluiting van het seizoen kregen de kinderen hun schaatsvaardigheidsbewijs overhandigd. Dit is een kleine greep uit de foto's.




We hadden dit seizoen een erg leuke groep. We hopen, dat alle kinderen volgend seizoen weer van de partij zijn!

Groei & Bloei

We zijn na een koude kwakkelwinter met gelukkig weer wat schaatsen op natuurijs inmiddels weer beland in het seizoen van de Groei & Bloei. Een mooi moment om het tijdschrift met de gelijknamige titel onder uw aandacht te brengen.

Dit doe ik met een speciale reden. Er is een uitgebreid artikel gewijd aan mijn oudste broer Kees en zijn enorme collectie speciale bloembollen.


Menig maal ben ik in mijn jeugdjaren naar zijn land gefietst om in de zomermaanden onkruid te wieden, bollen te rapen en om ze te pellen. Toen kon ik niet bevroeden, dat mijn broer ooit zou worden geridderd voor zijn verdiensten voor de bollenteelt.
De laatste jaren kom ik als bezoeker op zijn bollenveld om te genieten van de enorme variëteit aan vormen en kleuren van met name de tulpen en narcissen. Maar zo ver is het nog niet. Maar u kunt er nu al van genieten, als u Groei & Bloei koopt of in de bibliotheek leest. Veel foto's bij het artikel over de botanische tulpen zijn van de hand van mijn neef Eric Breed.