Kenau

Zaterdagmiddag hadden we om 2 uur de laatste repetitie voor de "Misa Criolla" van Ariel Ramiez. Volgens planning zouden we tot 4 uur oefenen, maar het ging dermate goed, dat we na alles eenmaal doorgezongen te hebben al weer naar huis mochten om 3 uur. Dat ziet er dus goed uit voor de uitvoering van woensdag 2 april in de Petruskerk aan de Lammenschansweg in Leiden.

Via de site van de Leidse Koorprojecten kunt u nog kaarten bestellen van € 20,- per stuk.
Ada en ik fietsten naar het Centraal Station, waar we de trein naar Haarlem namen. Voor het station van de Spaarnestad staat een nieuw standbeeld van Kenau Simonsdochter Hasselaar en Wigbolt Ripperda, symbolen van verzet tegen de belegerende Spanjaarden tijdens het beleg van Haarlem in 1573.

We wandelden naar de zonovergoten Grote Markt, waar we op een terrasje wat dronken voor we naar het huis van Tim de Beer liepen. Ook de rest van de vriendengroep was er, voor de gastheer aangereden kwam....
Bij Tim thuis aten we Chinees alvorens we vanaf de Amsterdamse Poort door het geboortestraatje van Kenau liepen, waar in veel etalages aandacht werd besteed aan deze bijzondere vrouw.
In De Waag zat een groep op zijn Iers muziek aan het maken. Gezeten aan een tafel speelden ze een reel, terwijl een andere muzikant aanschoof en mee ging spelen.

De traditie van "the Singing Pub".

Wij hadden helaas geen tijd om naar binnen te gaan, daar we op weg waren naar Pathé, waar we de film Kenau gingen bekijken.

De recensies over de film waren niet denderend, maar daar ben ik het niet mee eens. Het is een goede film over een belangrijke episode in onze geschiedenis.

De Tachtigjarige oorlog was gruwelijk en dat komt in de film ook duidelijk naar voren.

De film gaf een goed beeld hoe het geweest had kunnen zijn, want "Wahrheit und Dichtung" liggen in de historie soms dicht bij elkaar.

Kortom, we konden gewoon genieten van een goede film, die geen Oscar zal winnen, maar je wel een leuke avond uit bezorgt.

Rond de verfilming kwamen ook een paar romans uit met Kenau in de hoofdrol.

Of in een belangrijke bijrol.

Als schaatser wil ik graag de schaatsers op het Haarlemmermeer aanhalen.

In het prachtige boek "Winter!" van Jeroen van der Spek wordt op pagina 50/51 aangehaald, hoe de Spanjaarden op ijs het onderspit dolven tegen de Watergeuzen.

Historicus Bernardino de Mendoza, die met de Spaanse troepen was meegereisd, verbaasde zich in een brief over de tomeloze snelheid die Nederlanders op schaatsen konden bereiken: "Zij zijn zo snel, dat ze volgens sommigen vliegen."
Alva bestelde een grote partij schaatsen, maar ja, zonder schaatsles blijf je een krabbelaar.

Ik genoot dus met volle teugen van de schaatsscene op het Haarlemmermeer, die in de zestiende eeuw een stuk kleiner was dan de huidige Haarlemmermeer.

Al met al gaf de film een mooi beeld van het beleg van Haarlem met alle ellende, verraad en dubbelspel, maar ook met pracht en praal. En vaak blijkt vrouwelijke charme een geduchter wapen dan welk ander wapen dan ook.

Ik mag wel verklappen, dat de film, ondanks het prachtige slotnummer, geen happy end heeft.

Wat dat aangaat had Leiden het een jaar later op 3 oktober beter voor elkaar.
Met 6 van de 10 kijkers van mijn vriendengroep namen we in een café achter de Grote Markt nog een afzakkertje. Bas Warnink en ik stelden ons tevreden met een Afflichem, waar we de gezellige filmavond liever op gepaste wijze hadden afgesloten....

The Greatest Show on Earth

Begin jaren '70 brak een Amerikaanse groep in Europa door met de typisch Amerikaanse naam "The Greatest Show on Earth". In Nederland is deze progressieve rockgroep nooit echt doorgebroken.

Maar vandaag was dan de grote dag. De Randstad Holland beleefde "The Greatest Show on Earth". Nu zijn we een Calvinistisch land, dus we mogen er niet mee te koop lopen. We verpakten het dus als de Nuclear Security Summit. Hiervoor gooien we de halve Randstad plat. Het mag wat kosten, maar dan heb je ook wat.

En waar je bij andere grote shows mensen hebt, die stiekem naar binnen willen glippen zonder te betalen, daar was dit keer absoluut geen sprake van. De Staat der Nederlanden zorgde er voor, dat iedereen netjes via de belastingen meebetaalde.
Maar het resultaat mocht er zijn!

Op deze zonnige maar koele morgen fietste ik op half 9 naar Katwijk toe om te gaan werken. Wat opviel was de serene rust op de A44. Deze ligt op zo'n 700 meter van ons huis af en normaal gesproken hoor je een gonzend geluid van het drukke autoverkeer. Nu was dat helemaal afwezig. Het leek wel een autoloze zondag.
Ik fietste naar de Haagsche Schouw, waar ik naar de Voorschoterweg in Valkenburg fietste. Overal stonden politieagenten en een serie verkeersregelaars, maar als fietsers mochten we gewoon doorrijden.

Wel stonden er her en der wegafzettingen klaar voor het moment, dat je niet over of onder de Tjalmaweg door zou mogen.

Op voormalig vliegveld Valkenburg was het een bedrijvigheid, die ik niet meer gezien heb sinds 1991, toen Valkenburg doorvoerhaven van het Amerikaanse leger was om Saddam Hoessein uit Koeweit te verjagen.
De Tjalmaweg was ook onwaarschijnlijk stil. Ik kon overal lekker doorfietsen en kwam zo ruim op tijd op de Hoofdbibliotheek aan. Hier was het ook rustiger als normaal. Een paar collega's hadden er voor gekozen om thuis te werken, net als forenzen uit de halve Randstad.

Inmiddels was de NSS in Den Haag begonnen toen ik op weg naar huis met een collega opfietste tot Rijnsburg, waarna ik over de Rhijnhofweg de Sleutelstad binnen kwam rijden. Het was nog steeds stil, zowel op de A44 als op de Tjalmaweg.
De VVD roept al jaren om meer blauw op straat. Nou, ik kan u garanderen: vandaag is dat gelukt! Maar ja, je maakt niet iedere dag "The Greatest Show on Earth" mee met heerlijk frisse lucht zonder uitlaatgassen. Dat mogen ze vaker doen!

Verkiezingskoorts

Vandaag werden de vierjaarlijkse gemeenteraadsverkiezingen gehouden. Van de traditionele verkiezingskoorts was minder te merken dan bij voorgaande verkiezingen.

Zelf heb ik vanmorgen op een basisschool in de Stevenshof gestemd, waarna ik naar Katwijk fietste om op de Hoofdbibliotheek te werken.
Daar was het gezellig druk. De bibliotheek deed dienst als stembureau, dus het was veel drukker als normaal. Lekker veel reuring in een gemoedelijke sfeer. Wat dat aangaat zou het van mij iedere dag verkiezingsdag mogen zijn.
Ondanks alle voorspellingen over een record lage opkomst kon ik dat er tijdens mijn uitleendienst niet aan afzien. Het liep eigenlijk de hele middag lekker door met kiezers, maar inderdaad, de verkiezingskoorts ontbrak.
Bij mij ontbrak de koorts ook gelukkig, want voor de rest voelde ik me redelijk gammel. Verkouden, een beetje last van mijn keel, gevoelige spieren en een vermoeid gevoel. Kortom: gammel.
Gisterenavond lag ik al om 9 uur in bed en ik was zeer snel vertrokken. Zoals ik me nu voel is het onvoorstelbaar, dat ik zondag derde geworden ben bij de winterbiatlon van de IJVL.

Zondagochtend had ik al last van mijn rechterschouder. Het leek wel of ik een spier had verrekt. Ik schreef het toe aan het sjouwen van allerlei spullen op zaterdag.
"Maar ik hoef er niet mee te lopen", zei ik tegen de andere sjouwers. Hetgeen wel bleek uit het resultaat. Wat dat aangaat heb ik gepiekt op het juiste moment. Dat ik maandag slecht reed bij de clubwedstrijden in Haarlem had ik vooraf al ingecalculeerd.
Het lichaam geeft nu aan, dat het rust nodig heeft. Wat dat aangaat komt het goed uit, dat ik deze week een rustweek had gepland. Pas zondag ga ik weer een 10 km lopen in de aanloop naar de marathon van Leiden.
Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar vaak ben je vatbaar als je in topvorm bent. Zondag was ik in topvorm, nu ben ik in tobvorm.
Ik luister naar mijn lichaam en ga vanavond vroeg naar bed in de hoop er doorheen te rollen. De verkiezingskoorts ontgaat me helemaal, de gewone koorts hopelijk ook.

The Shoes

Het was een druk muzikaal weekeinde met optredens van 2 favoriete groepen van mij.

Na op vrijdagavond met Ada naar "Clannad" te zijn geweest, was gisteren de beurt aan "The Shoes".
Het was prachtig lenteweer, toen ik 's middags na eerst in de zonovergoten tuin takken te hebben geknipt, fietste ik om half 4 naar Lisse, waar ik de fiets stalde en een tientje betaalde voor het toegangskaartje voor het optreden in "De Gewoonste Zaak".
Op het zonnige terras was het drukker dan binnen. Met Elfstedenmaat Evert Boekhout en zijn vrouw praatten we buiten, tot om half 6 de band begon te spelen. Ook "Krasse knar" Berto Hagen was inmiddels gearriveerd.
Tijdens de 3 sets van een half uur werden er opnames gemaakt voor het nieuwe muziekprogramma van Johan Derksen, die vooral bekend is geworden als voetbalcommentator, die geen blad voor de mond neemt.

Het optreden ging heel goed. "The Shoes" speelden met een energie als in hun jonge jaren. Dit sloeg uiteraard over op het publiek. Er stonden ruim 200 man te genieten.

Tussen de sets door sprak ik nog met Jan en Henk Versteegen en Wim van Huis. Zij bevestigden mij, dat er dinsdagochtend in de Leidse IJshal gefilmd wordt voor het muziekprogramma, waarvoor zij voor het optreden geinterviewd waren door Johan Derksen.
Intussen was ik aan de praat geraakt met mijn neef Eric Breed, die zich liet ontvallen: "Wat hebben "The Shoes" een goede gitarist!"

Hij nodigde me uit om na het optreden van "The Shoes" bij hem thuis een vorkje mee te komen prikken. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Zo sloten we een gezellige dag en een muzikaal weekeinde op een leuke manier af. Om 10 uur fietste ik weer op Leiden aan.

Ondertussen ergens anders

Het zal niemand ontgaan zijn, dat de jaarlijkse Boekenweek vandaag van start gegaan is.

Dit jaar staan reisverhalen centraal. Het thema is "Ondertussen ergens anders".

Voor de medewerkers van de Katwijkse bibliotheek kreeg dit thema deze week een dubbele betekenis, daar na een moedig en met humor gedragen ziekbed afgelopen maandag onze collega Marietta Hoek is overleden.

Vanmorgen om half 11 was in een afgeladen "De laatste eer" in Rijnsburg voor de nabestaanden de gelegenheid om afscheid te nemen van Marietta. Haar geest is ondertussen ergens anders, alleen wij weten niet waar.
Tussen de toespraken en herinneringen door was muziek een verbindende factor tijdens de bij Marieta passende informele uitvaartplechtigheden. Ze was wars van poespas. Ze zocht het meer in een lolletje: "Nee he, als je gezegd had, dat ik met jou moest werken, dan was ik thuis gebleven...."
"Bed of roses" van Bon Jovi was de openingsmuziek.

Zeer toepasselijk was "Angels" van Robbie Williams.

Terwijl we in een zeer lange rij langs de kist met het stoffelijk overschot liepen, werd "Het water" van Marco Borsato gedraaid.

Na dit afscheid gingen we met een vrij grote groep collega's en ex-collega's naar het huis van Joke Prins, waar we gastvrij onthaald werden met koffie en thee om gezamenlijk het definitieve afscheid een klein beetje te kunnen verwerken.
Daarna stapten we weer op onze fietsen. De eerste rit op mijn gloednieuwe Batavus Galibier was naar "De laatste eer".

Dat had ik een paar weken geleden, toen ik de fiets bestelde, niet kunnen bevroeden. Maar ja, daar heb je ook een fiets voor. Die brengt je ondertussen ergens anders.

Clannad

Terwijl de spanning rond de Krim aardig op begint te lopen, met dank aan Chroetsjov, die in de jaren 50 de Krim cadeau deed aan de Oekraïne in de veronderstelling, dat de Sovjet-Unie toch niet uiteen kon vallen, kwam ik gisterenmiddag bij het boodschappen doen een groep buitenlandse vrouwen in trainingsjacks tegen.
Het bleek een Russisch hockeyelftal te zijn, dat op trainingskamp was in Nederland. Ik wenste hen een plezierige tijd in Leiden toe, zoals wij Nederlanders ook met zeer veel terug konden kijken op de Winterspelen in Sotsji.
Om 5 uur vertrok ik naar de Leidse IJshal, waar we voor de IJVL de laatste schaatsles van dit seizoen mochten geven.
Het werd een lichtelijk chaotische les. Hans Post, Joost Wösten, Walter Boon en ik hadden besloten om de 3 niveaugroepen samen te voegen en gezamenlijk allerlei oefeningen te doen. We begonnen met een circuit met onder andere een slalom en een bochtje rechtsom. Vervolgens passeerden het stoplichtspel, de boom wordt hoe langer hoe dikker, schaatsen met een pilon op de rug, curling met dezelfde pilon en tot slot eveneens met die pilonnen de stoelendans.
De spelen als zodanig gingen wel goed, maar voor je 40 kinderen zo ver hebt....
Om half 7 stond Ada voor de ingang aan de Vondellaan. We fietsten samen naar het Centraal Station. We zouden in de Schouwburg in Haarlem naar Clannad gaan.

Voor mij was het de vierde keer, dat ik deze topgroep uit Donegal live kon zien en vooral horen spelen. De eerste keer was in de Groenoordhallen in Leiden in 1977, toen ze het voorprogramma van het voorprogramma van het Irish Folk Festival waren.
De tweede keer was met Bas en Nel Warnink, Joep Kapiteyn en Tim de Beer in Vredenburg in Utrecht. Ik was toen net benoemd tot filiaalhoofd in de bibliotheek in het Houtkwartier. Van mijn vrienden kreeg ik de mooie gedichtenbundel "Junkieverdriet" van Jotie T'Hooft.

De opdracht in het boek was een prachtige woordspeling: T'Hooft voor 't hoofd. Enya, het jongse zusje van Moya, Ciaran and Pol Brennan, zong in Utrecht mee met Clannad.
De derde keer was begin jaren '90 in de Anton Philipszaal in Den Haag. Op weg naar de Schouwburg voor de vierde maal topmuziek uit Ierland kwamen we langs "Jetties", een biologisch restaurant, waar we lasagne aten, voor we verder wandelden door de mooie Haarlemse binnenstad.
In de Schouwburg hadden we stoel 15 en 17 op het tweede balkon. We moesten drie trappen beklimmen, maar toen hadden we wel een prachtig uitzicht op het podium en de zaal onder ons.

Wie schetst onze verbazing, toen we Jos Drabbels en Sophie Stein op het balkon onder ons zagen zitten. Eindigde ik toch nog een keer boven Jos....
Maar eerlijk is eerlijk: Jos zat eerste rang, vrijwel pal boven het podium. Hij kon zelfs het spiekbriefje met het programma zien liggen!

Om 9 uur begonnen de 7 Ieren aan een weergaloos concert van 2 uur. Er werd begonnen met werk van "Nádúr", de nieuwste cd, waaronder "Brave enough".

Ook klassiekers als "Newgrange" werd gespeeld.

Uiteraard ontbrak "Theme from Harry's Game" niet.

Net zo min als de titelsong van de lp "Dulaman".


De sfeer van een Ierse "singing pub" werd bereikt, doordat de hele zaal mee mocht/moest zingen met "Two sisters".

De toegift was "Teidhir Abhaile Riu".

De aankondigingen door deze rasmuzikanten waren doorspekt met humor, dus niet alleen door onze plek op het hoogste balkon hadden we een topavond.

Na een concert van 2 uur zonder pauze vond de familie Brennan het welletjes.
Wij konden met Jos en Sophie meet terug rijden naar Leiden.
Bij het verlaten van de Schouwburg kochten we voor een tientje de live-cd "Christ Church Cathedral".

Zo kunnen we thuis nog lekker nagenieten.

Sven

Het grote voordeel van collectievormer in de bibliotheek is, dat je een goed beeld krijgt van welke boeken er allemaal uit komen. Zo zag ik deze week deze recensie bij de aanschafinformaties.

Johan Boef is werkzaam als journalist voor EenVandaag. Kort voor het de Olympische Spelen in Sotsji publiceert hij de biografie van schaatskampioen Sven Kramer (1986). Kramer komt uit een schaatsfamilie. Vader Yep behoorde tot de wereldtop. Van kinds af aan was Kramer al bezeten van schaatsen. Als junior was hij niet de meest getalenteerde maar wel de meest bezeten schaatser. Boef portretteert hem als een gedreven, professionele sporter die niets aan het toeval overlaat. Hij eist van zichzelf en zijn omgeving perfectie. Dat maakt hem tot de succesvolste allround schaatser aller tijden. Behalve talloze overwinningen (zes WK's, zes EK's en Olympisch kampioen) kent de carrière van Kramer een aantal dramatische momenten zoals de diskwalificatie op de 10 kilometer in Vancouver in 2010 en een aantal mysterieuze blessures. Kramer werkte niet mee aan deze biografie. Boef sprak met veel mensen uit de schaatswereld. Ondanks de goede research blijft Kramer ongrijpbaar. Zijn carrière is nog in volle bloei. De biografie is daarom niet meer dan een tussenstand. Met fotokatern, literatuurlijst en erelijst.
Ik hoefde het boek niet aan te schaffen. We kregen het via een standing-orderabonnement al binnen bij de Katwijkse bibliotheek.
Nu heb ik me jarenlang afgevraagd, hoe het kon, dat Sven Kramer zo'n veelvraat kon worden, terwijl hij niet tegen een groter talent op hoefde te boksen, zoals Rintje Ritsma als junior altijd het onderspit dolf tegen Falco Zandstra.
Maar dat had ik mis. In zijn jeugdjaren was er wel degelijk een schaatser, die beter was dan Sven Kramer: Guido Berends.

Zo vielen alle puzzelstukjes in elkaar en klopte de bewering, die ik gedaan heb in mijn visie op mentale training.
Ik kwam pas achter het bestaan van een supertalent, dat Kramer vroeger dwars zat door een uitzending van BNN tijdens de Olympische Spelen in Sotsji.

In die week hoorde ik op de radio, dat ook Neerlands grootste voetballer ooit, Johan Cruijff, in zijn jeugdjaren niet de beste voetballer van de Ajax-jeugd was. Gerrie Splinter was minstens net zo goed, maar als de training afgelopen was ging Cruijff nog eindeloos oefenen op zijn traptechniek, terwijl Splinter moe maar voldaan naar huis ging.
Wat dat aangaat is de mentale training goed samen te vatten in de wapenspreuk op het wapen van Zeeland: "Luctor et emergo".

In goed Nederlands betekent dit: ik worstel en kom boven.

Waarvan acte.

Mark Tuitert

Het lag in de lijn der verwachting, dus het was geen volslagen verrassing, dat Olympisch kampioen Mark Tuitert gisteren bekend maakte, dat hij een punt zet achter zijn carriere als wedstrijdschaatser. Daarbij maakte deze geboren Tukker bekend, dat hij fit wil blijven voor de Elfstedentocht.

Tuitert had de pech, dat hij moest schaatsen in de hoogtijdagen van 2 veelvraten op de langebaan: Rintje Ritsma en Sven Kramer. Desondanks heeft hij een erelijst opgebouwd, waar menig schaatser blind voor zou tekenen: Wereldkampioen junioren in 1999, Europees kampioen allround in 2004, Wereldkampioen ploegenachtervolging in 2005, de discipline, waarop hij zowel in 2006 als in 2010 bij de Winterspelen de bronzen medaille pakte.

Maar zijn voornaamste wapenfeit is het Olympisch goud op het koningsnummer van het langebaanschaatsen: de 1500 meter. Naast Kees Verkerk en Ard Schenk is hij de enige Nederlandse schaatser, die deze felbegeerde medaille kreeg omgehangen.

Er verscheen een goed geschreven biografie over deze schaatser met als titel 210210, te lezen als 21-02-10, de datum, waarop Tuitert, die zeer regelmatig op het juiste moment wist te pieken, zijn carriere bekroonde.
Mark Tuitert is getrouwd met Helen van Goozen, die in 1999 Wereldkampioene junioren werd. Behalve goede schaatsgenen krijgen hun kinderen de liefde voor de prachtige schaatssport met de paplepel ingegoten.
Dit citaat bij zijn afscheid als schaatsprofessional zegt wat dat aangaat voldoende: "Goed aftrainen is een vereiste, daarbij sluit ik niet uit dat ik zo nu en dan een skeeler- of ijsmarathon meepik. Ik moet natuurlijk wel optimaal fit blijven voor een eventuele Elfstedentocht. Zo is mijn liefde voor het schaatsen ook ooit ontstaan, op natuurijs".
Als deze inwoner van Oude Wetering af wil trainen bij de "Krasse Knarren" in de Leidse IJshal, is hij van harte welkom op dinsdag- en donderdagochtend.

Er rijden nog een paar muzikanten rond, die graag schaatsen. Kunnen de heren het ook nog hebben over wat je na na na een beroepscarriere kunt doen.

Roots

Zodra ik iets zie over schaatsen op natuurijs, dan word ik er als door een magneet door aangetrokken. Zo ook het januarinummer van het tijdschrift Roots. Hierin wordt een Top 10 van mooiste schaatsplekken van Nederland gegeven met prachtige schaatsfoto's erbij.
In de door het magazine gegeven volgorde zijn dit het Paterswoldse Meer, het Giethoornse Meer, de Oudegaaster Brekken, de Elandspolder, de Oostvaardersplassen, de Nieuwkoopse Plassen, de Vinkeveense Plassen, de Blauwe Kamer, de Biesbosch en Kinderdijk.
Ik kan slechts over 4 van de 10 gekozen tochten een oordeel vellen, daar ik de andere 6 niet ken als schaatsgebied. Wat dat aangaat valt er in ons lage landje nog genoeg te ontdekken, zoals ook bleek bij de keuze, die Margriet deze winter haar lezers voorschotelde.

Margriet noemde de Eilandspolder ook, net als de omgeving van Giethoorn.

Kinderdijk kwam ook in beide tijdschriften door de ballotage.

De door mij geopperde Nieuwkoopse Plassen werden volkomen terecht ook gekozen in de Roots Top 10.

Ook de keuze voor de Oostvaardersplassen kan ik volledig billijken.

Blijven de overige 6 gebieden voor mij als schaatsliefhebber over als terra incognita. Hopelijk kunnen we komende winter de schade inhalen. Vorig jaar was het jaar zonder lente, dit jaar beleefden we een winter zonder winter, dus logischerwijze zouden we dit jaar de herfst over moeten slaan en van de nazomer meteen de winter in moeten duiken.
Tijdens die ruim 3 maanden durende winter kunnen we dan de 6 in Roots genoemde gebieden schaatsend gaan verkennen.

Een lach en een traan

Het leven heeft een lach en een traan in zich. Vandaag kregen we daar een typerend voorbeeld van. Tijdens de koffiepauze werd Ineke Blom van bloemen voorzien, omdat ze 12,5 jaar bij Bibliotheek Katwijk werkzaam was. Uiteraard werd er flink gelachen in de kantine rond de klok van 10.

Wij gingen na de lachsalvo's en de heerlijke taart weer aan de slag. Tussen de middag werd onze directrice gebeld. Onze collega Marietta Hoek was rond 10 uur vanmorgen overleden. Een jaar geleden had ze zich met griep ziek gemeld, maar het was helaas niet zo onschuldig. Na onderzoek bleek het om een agressieve vorm van kanker te gaan.

In dit jaar heb ik enorm veel bewondering gekregen voor Marietta: niet bij de pakken neer zitten, maar er met veel gevoel voor humor het beste van maken. De strijd tegen de ziekte, die haar lichaam sloopte, kon ze niet winnen, maar haar geest bleef ongebroken.

Hoewel niet geheel onverwachts is het toch een klap, als het definitieve afscheid daar is. Marietta, rust in vrede!

"Dus geen rode boerka!"

Vanmorgen fietste ik naar de volledig gerestylede bibliotheek aan de Hoorneslaan. Het was de eerste keer sinds de herinrichting, dat ik er werkte, dus ik voelde me bij het zoeken af en toe als een kat in een vreemd pakhuis.

Om kwart over 1 fietste ik met mijn collega Evelien Steenbeek naar de Marelandschool, waar we om 2 uur de partituur van de Misa Criolla ter hand namen om onder leiding van Wim de Ru te gaan repeteren.

We begonnen de repetitie met het gedeelte, dat we nog nooit gezongen hadden: het Agnus Dei.

Daarna kwamen het Credo, het Kyrie en het Aleluia uit de Misa por la Paz y la Justicia voor de tweede keer aan bod. De dirigent was dermate gecharmeerd van uitvoering van de bassen, dat we diverse passages een aantal malen mochten herhalen. Ach, als je iemand daar een plezier mee kan doen, dan doe je dat graag.
In de korte pauze kregen we een paar praktische mededelingen te horen voor de uitvoeringen op 2 en 4 april, waarvoor u via de site van de Leidse Koorprojecten nu reeds kaarten kunt bestellen.

Zo worden we geacht om geheel in het zwart gekleed te komen zingen, waarbij een rood accent is toegestaan, waarbij we nog een specifieke aanwijzing kregen: "Dus geen rode boerka!"

Hoewel sommigen vinden, dat ik er erg op vooruit zou gaan, houd ik me toch maar aan de kledingvoorschriften....