zondag 24 februari 2013

Maison d'être


We hadden een maand geleden van onze oudste dochter een uitnodiging gekregen voor een feestavond van Maison d'être. Maison d'être is een serie feesten in Rotterdam met iedere keer één van de zintuigen als thema. De tweede editie stond in het teken van ZIEN!
Ada en ik fietsten in de snijdend koude wind naar Leiden Centraal en met de trein en de tram gingen we naar het Wilhelminaplein, gelegen aan de zuidzijde van de Erasmusbrug. Een korte wandeling bracht ons bij de drijvende bollen.
Hier zagen we Ike, één van de organisatoren van Maison d'être. Er werd muziek gemaakt in een aparte combinatie: een dj en een saxofonist. Howard Sie speelde heerlijk in het gehoor liggende relaxte saxofoonmuziek.

Aanvankelijk voelde we ons een beetje de "oudere jongeren" van Koot en Bie, maar later waren er meer mensen van onze leeftijd.

Maar zoals gezegd: het ging vooral om het thema zien. En er viel zeer veel te zien. Diverse kunstenaars hadden dit thema op een leuke manier uitgebeeld. Er waren ergens een stuk of 8 videocamera's geplaatst, en als je daar langs liep, werden de beelden vertraagd afgespeeld, zodat je jezelf daarna 8 keer als in een ganzenpas zag lopen. Vooral als mensen gekke bewegingen maakten, gaf dit een leuk effect.
Daarnaast was er de grootste kleurplaat van Rotterdam, waarvan hier een vijfde deel is afgebeeld.

Ook waren er een aantal lachspiegels geplaatst. Door de vervormingen in het spiegelglas kreeg je de raarste effecten. Zo was ik op een gegeven moment te zien met een bierbuik....
Zeer apart vond ik ook, wat een tweetal jongemannen als "De glitterende eenhoorn" uitvoerde met een bakje water op een overheadprojector met een soort electronenmicroscoop, die gekoppeld was aan een tweetal laptops. Er werd van alles aan dat water toegevoegd, kleurtjes, andere vloeistoffen.

Zodoende kreeg je het effect van een live uitgevoerde vloeistofdia, die eind jaren '60 en begin jaren '70 bij optredens van "psychedelische" popgroepen in zwang waren.

Nu was Maison d'être georganiseerd om Hotspot Hutspot te sponsoren. Hotspot hutspot kookt met buurtbewoners een kwalitatief en duurzaam driegangen weekmenu voor 7 euro met zoveel mogelijk ingrediënten uit eigen tuin, en anders streekproducten. En als Leidenaar wil je het nuttigen van hutspot natuurlijk van harte aanbevelen.
U kunt hen ook een steuntje in de rug geven door op Bob Richters te stemmen op www.aardigopweg.nl.

Natte sneeuw en Turks fruit

Sneeuw zit in het DNA van deze winter. Heel lang zag het er naar uit, dat we een vorstperiode zonder sneeuw zouden meemaken, maar de voor het oosten van het land aangekondigde sneeuwval had onze omgeving toch weten te bereiken. Ik geef het toe: Leiden ligt oostelijk van Katwijk, maar zo oostelijk?
Om half 3 stond er een afspraak in mijn agenda met Hans Boers. Met een temperatuur van net boven het vriespunt liepen we onder een zwaar bewolkte hemel, waaruit natte sneeuw naar beneden kwam dwarrelen, via de Papelaan naar het kunstwerk onder de A4 door.
Vanaf deze fietstunnel vervolgden we onze route naar de tunnel bij de voormalige dierentuin van Wassenaar, waarna we over de Horstlaan en de Velostrada weer naar onze fietsen bij station Voorschoten renden. De natte sneeuw kwam inmiddels met grote vlokken uit de lucht gedwarreld. Het is nog winter en hoewel natuurijs er niet meer inzit, lijkt de lente op de weerkaarten nog behoorlijk ver weg.

Na in de sneeuwbui naar huis gefietst te zijn, douchte ik me en sleep mijn schaatsen met de diamanten slijpsteen. Kennelijk hebben ze in België mijn blog ook gelezen en begrepen, dat je met diamanten veel sneller kunt slijpen. Dit schaatsland in opkomst, met Bart Swings als op twee na beste allrounder ter wereld, werd deze week opgeschrikt door een spectaculaire diamantroof op vliegveld Zaventem.

Als er binnenkort diamanten slijpstenen worden aangeboden, afkomstig uit België, dan weet u genoeg....
Als toetje hadden we na het avondeten baklava en Turks fruit, dat een dochter had meegebracht uit Istanbul, waar ze op vakantie was geweest. In deze miljoenenstad aan de Bosporus had ze in een prachtige ijsbaan, die net zo groot is als de Leidse IJshal, het kunstschaatsen op peil gehouden.
Turks fruit roept bij mij altijd herinneringen op aan het destijds als schokkend ervaren boek van Jan Wolkers.

Op HAVO en VWO had ik het, net als veel klasgenoten, op de literatuurlijst Nederlands staan als één van de maar liefst 25 boeken. Kom daar heden ten dage maar eens om.
In 1973 zijn we met een aantal klasgenoten van de HAVO-top van Pedagogisce Academie "De la Salle" naar de net uitgebrachte verfilming van "Turks fruit" gegaan. Zo uit het blote hoofd zaten Jos Glandorf, Fred Vuling, Nico de Bont, Rob Peters en Gerda van Zijl bij dit groepje bioscoopbezoekers. Deze film was het overrompelende debuut van Monique van der Ven.

Na afloop van de film hebben we in een café in Haarlem nog lang na zitten bomen over de film. Vandaag was dat niet het geval.

Het Turks fruit was gekocht bij een bakkerij uit 1777, die nog heeft geleverd aan de Sultans van het Ottomaanse rijk, en het smaakte uitstekend!

vrijdag 22 februari 2013

Zonnezuil

Ik kende het verschijnsel niet. Na onze tocht door de Wieden liepen we van café "Sluiszicht" naar de auto, toen we een brede rode streep licht vanaf de ondergaande zon omhoog zagen wijzen. Deze week stuitte ik bij toeval op www.weerwoord.be op de naam voor dit verschijnsel.
Het heet een zonnezuil. Op deze van internet geplukte foto's kunt u zien, hoe juist deze benaming is gekozen.




zondag 10 februari 2013

Kijk, Madieke het sneeuwt!


Als er iets is, dat deze winter kenmerkt, dan is het wel de sneeuw. Iedere vorstperiode valt er wel een lading sneeuw naar beneden. Eigenlijk is dit een patroon van de laatste winters. Kennelijk is er iets in het weerpatroon geslopen, dat kale vorst bijna onmogelijk maakt voor onze omgeving.
Gisterenmiddag ben ik een blokje wezen hardlopen van 10 km langs de A44 en over de Papelaan en de Velostrada. Halverwege liep ik in de natte sneeuw, die na een pauze van een uur om een uur of 5 overging in een fikse sneeuwbui. Het groene gras in onze tuin met tal van krokussen en sneeuwklokjes verdween onder een paar centimeter sneeuw.
Elders in Zuid-Holland was nog veel meer sneeuw gevallen. Op weerwoord zag ik deze foto's, die in Oostvoorne zijn gemaakt in de tuin van een vriend van ons.
Op deze bank van Paul Crezee hebben we wel eens gezeten.
Net als op dit tuinmeubilair.
Deze winter wordt met deze foto's dus aardig gekenschetst.
Nu hebben wij op dit moment een luchtdrukverdeling, die ons normaal gesproken flink wat natuurijs op zou leveren, zeker in combinatie met de flinke laag sneeuw, die gevallen is. Er is echter een maar. Er is te weinig kou voorhanden, zodat de temperaturen 's nachts een paar graden onder nul komen, en overdag een graad of 3 erboven. In combinatie met de zon, die al aardig in kracht gaat toenemen, is dit funest voor de kans op stevig natuurijs. En dit ondanks een behoorlijke blokkade op de Atlantische Oceaan.
Ga dus de komende week maar genieten van prachtig winterweer en van het sneeuwdek, zolang dit er nog ligt. Waar ik vorige week aangaf, dat ik verwachtte, dat we Aswoensdag weer op de Vogelplas zouden kunnen staan, moet ik nu ruiterlijk bekennen, dat dit toch te optimistisch was ingeschat. De weerkaarten zijn goed, alleen het is het de hele week ieder etmaal net een paar graden warmer dan bij de natuurijsperiode in januari. Bij natuurijs is dat een wereld van verschil.
Een verschil, dat ook terugkomt bij een boek, dat ik morgen meeneem naar mijn werk, als we een cursusmiddag hebben over jeugdliteratuur. We moeten allemaal een boek meenemen en mijn keuze is gevallen op "Kijk, Madieke het sneeuwt!" van Astrid Lindgren.
Dit prentenboek heb ik eindeloos voorgelezen aan mijn kinderen. Bij een bezoek aan de stad klimt Liesbet, een kleuter, achterop een arreslee. Deze gaat zo hard, dat ze er niet meer vanaf durft te stappen. Midden in een bos stopt de slee en ze wordt daar alleen achtergelaten.
Een zoektocht van de vader en moeder van Madieke en Liesbet levert niets op, maar intussen wordt ze gevonden door anderen, die haar thuisbrengen. Ze kruipt bij Madieke in bed en als de ouders ten einde raad terugkomen, wacht hen een aangename verrassing. "Kijk, Madieke het sneeuwt!" eindigt met de allermooiste zin uit de hele jeugdliteratuur: "Want het verschil tussen één en twee kinderen is toch wel erg groot."