"Het heeft Hare Majesteit behaagd...."

Gisteren was de traditionele lintjesregen. Op mijn werk merkte ik daar niet zo veel van. Het was naar mijn gevoel meer gewone regen, die naar beneden kwam. Ik kwam lang de kamer van het hoofd frontoffice, die gezeten was achter 2 computers op haar bureau. Nu ben ik wel wat gewend. In mijn jeugdjaren ging ik wel eens naar concerten van symfonische popgroepen, waarbij de toetsenist regelmatig gezeten was achter 2 en soms zelfs 3 synthesizers of orgels.

Het zag er imposant uit, waarop ik niet na kon laten tegen Irene te zeggen: "Weer geen lintje gehad, Irene?"
"Nee", was haar antwoord: "En Gerard Joling wel. Ik weet niet, wat wij verkeerd doen?"
Dat wist ik uiteraard ook niet en ik begaf mij naar de uitlening, waar ik op dat moment dienst had.
Vanmorgen startte Siebe de computer op en zag op Facebook, dat mijn oudste broer Kees geridderd was!

"Krijg nou wat", zei ik, maar het was hem uiteraard van harte gegund. Kees is in de wereld van de bollentelers een gevestigde naam. Als jongere won hij tal van wedstrijden bij het herkennen van bollen. Hij kon van 300 verschillende bollen, die hem voorgezet werden, zo zeggen, welke het was, wat de vorm, de kleur en andere kenmerken waren enzovoorts. Hij is jaren keurmeester bij de Hobaho geweest, na een aantal jaren een eigen bollenbedrijf te hebben gehad. Ik was in de jaren '70 altijd verzekerd van een vakantiebaantje.
Ondanks dat hij al 10 jaar AOW-er is, is hij nog steeds actief bezig, met name in het kweken van bijzondere bollensoorten. Vaak zijn het oude soorten, die zonder liefhebbers als mijn broer vermoedelijk al uitgestorven zouden zijn. Het behoud van biodiversiteit, die trouwens in deze tijd van het jaar een lust voor het oog is.
Op 75-jarige leeftijd is mijn broer, die 2 dagen ouder is dan Koningin Beatrix, gisteren met een smoes naar het gemeentehuis van Noordwijkerhout gelokt, waar hij pas doorhad, dat er iets stond te gebeuren, toen hij zijn 5 kinderen daar zag. Daar klonken de befaamde woorden: "Het heeft Hare Majesteit behaagd...."
Nu waren we van plan, om vanmiddag op zijn land te gaan kijken, daar er een open dag was. Na vanmorgen boodschappen te hebben gedaan bij "De Helianth", fietsten Siebe, Ana, Ada en ik naar Voorhout, waar we aan de vele vormen en kleuren in een paar bloembedden konden zien, waar het door Kees gehuurde land lag.
Kees was met iemand anders langs de bloemenweelde aan het wandelen, dus wij wachtten bij zijn kleinzoon Bastiaan, tot we ridder Kees konden feliciteren.
Wijzend op de lieslaarzen aan zijn voeten zei hij: "Je ziet het. Ik loop nog niet naast mijn schoenen."
Terwijl hij andere mensen te woord stond, leidde Bastiaan ons rond. We namen eerst de narcissen. Normaal zijn die allang uitgebloeid, maar nu waren ze op hun mooist. Staand voor de bloembedden met narcissen in alle vormen en maten merkte Siebe gevat op: "Vijftig tinten geel."









Na een wandeling tussen de narcissen door begaven we ons naar de (botanische) tulpen.

Het was volop genieten van de enorme variëteit in vorm en kleur, waarbij we over een paar weken nog eens op herhaling kunnen ook. Dit waren alleen de vroege tulpen.
Bij het weggaan splitsten we ons in tweeën. Ada, Ana en Siebe gingen naar Huis Dever, waar ze de tentoonstelling van Eric Breed gingen bekijken.

De foto's van de tentoonstelling kwamen uit het door Eric geschreven boek "Lost tulips".

Nu had de zoon van Kees nog 2 fotoboeken gemaakt. "Tulip fields of Holland" en "Going wild for tulips".

Het bovenste boek staat vol prachtige foto's over de Bollenstreek op zijn mooist. Wij gaan vaak gedachteloos aan de schoonheid ervan voorbij, maar miljoenen toeristen uit de hele wereld vinden het een reis waard.
Het tweede boek is een fotoverslag van de oorsprong van "onze" tulpen: de bergen van Centraal-Azië.

In Huis Dever kwamen ze Eric tegen, die in gesprek was met Anneke, de vrouw van Jan Beenakker, die diverse boeken over de Bollenstreek op zijn naam heeft staan.

Maar Anneke en Jan ken ik vooral van de vele feesten, die ik met de familie Beenakker heb mogen vieren. Ik had het leuk gevonden, hen weer te ontmoeten, maar ik had een afspraak staan met Jaap de Gorter, waarbij we ook zeer veel lol hadden om de voorbereiding van, ik durf het woord bijna niet in mijn mond te nemen, een schelmenstreek.
Ik nam als laatste bij de bollenschuur afscheid van mijn geridderde broer. Menigeen zal denken: goed voorbeeld doet goed volgen. En dat klopt. Als jullie het niet verder vertellen, zal ik jullie een geheim verklappen: ik gaf het goede voorbeeld. Ik ben namelijk ook geridderd. Het geschiedde in 1981 in Yorkshire. Het was een van mijn eerste fietsvakanties met Ada. Een zestal Hollandse fietsers zat na een dagje heuvelachtig terrein in een pub bij Stamford Bridge, waar in de Middeleeuwen een historische slag plaats vond. Aan de wand hing een oud zwaard.

We raakten met de barman aan de praat en tot mijn stomme verbazing en tot grote vreugde van mijn vrienden werd ik aan het eind van de avond door de barkeeper tot ridder geslagen. Ik ben er nog steeds niet uit, tot welke orde ik behoor, maar ik was in ieder geval geen ridder in de orde van Oranje-Nassau.

Maar wellicht kan ik Koning Willem-Alexander op een andere wijze dienen. Bij de door mij geliefde geschiedenislessen heb ik ooit vernomen, dat iedere koning recht heeft op een hofnar....

Koningsspelen

Er werd in bepaalde kringen een beetje meewarig gedaan, toen aanstaand koning Willem-Alexander met het idee op de proppen kwam om ter ere van de kroning Koningsspelen te organiseren. Mij zul je niet in dit koor der klagers vinden. Ik vind het namelijk een uitstekend idee.
Als ik mijn jeugdjaren in ogenschouw neem: in iedere klas zat wel een dikkerdje, en een enkele keer twee. Als ik nu klassen zie binnenkomen in de bibliotheek, dan ligt het percentage dikkerdjes een factor 10 hoger. De kinderen bewegen gewoon te weinig. Niet zo vreemd, als je bijna overal naar toe gebracht wordt met de auto. Wij moesten gewoon fietsen.
Daarnaast is er op straat, door de vele parkeerplaatsen en het drukkere autoverkeer, ook veel minder ruimte om te spelen.

Het is dus goed, als kinderen meer gaan bewegen. De Koningsspelen zijn daar een prima aanzet toe. Tegelijkertijd wordt door de heilige 3% Nederland zo ongeveer kapot bezuinigd, waardoor ook veel vakleerkrachten gymnastiek hun baan verliezen. Het is inderdaad veel slimmer, om hen in de bijstand te hebben dan voor de klas! Zodoende gaat het goed bedoelde effect van de Koningsspelen geheel verloren.

Hetzelfde is geschied met het met evenveel goede bedoelingen gelanceerde Koningslied.

Het lied voldeed volledig aan het manco van veel Nederlandse liedjes: het is het net niet.
Wat dat aangaat kunnen we het beter maar houden bij de volkse humor van André van Duin.


Het achterliggende probleem is, dat we in ons land geen echte muziekcultuur hebben zoals in bijvoorbeeld Engeland. Om over die van Ierland maar te zwijgen.

Maar ja, dat land heeft als land dan ook de harp als nationaal symbool, zoals ook op de euro is te zien.


En wat doen wij in Nederland: we bezuinigen flink op cultuur, en dus ook op muziek, zowel op uitvoeringen als op muziekonderwijs. En maar klagen, dat we steevast struikelen in de voorronde van het Eurovisie-songfestival....

Wellicht dat het met Anouk een keer gaat lukken.
Met het Koningslied gaat dat in ieder geval niet gebeuren.
Voor hoe het ook kan, verwijs ik graag naar de muzikaal veel beter in elkaar zittende "Krönungsmesse" van Wolfgang Amadeus Mozart.

Niet toevallig. Oostenrijk heeft een heel wat rijkere muziekcultuur.
En wij? Wij behelpen ons gewoon.

Panbos

Het nieuws werd eergisteren beheerst door de bedreiging op internet, waardoor alle scholen in Leiden gesloten waren. Een paar collega's hadden zodoende onverwachts kinderen, die een dagje vrij waren.
Behalve wat vaker het nieuws uit Leiden volgen dan gebruikelijk, was het verder een vrij normale werkdag. Vrij normaal, want er was nog iets, wat de dag anders maakte. We hadden een personeelsetentje. Deze zou in het Pannenkoekenhuis in het Panbos zijn.

Voordat we om kwart voor 7 naar binnen konden, maakten we met bijna alle personeelsleden een wandeling door het Panbos. We zouden om 6 uur bij de ingang verzamelen.
Om kwart over 5 zat ik op de fiets voor een ritje door de duinen. Op de Boulevard zag ik mijn trainingsmaat Hans van der Plas, die net 10 kilometer gelopen had. Deze "Krasse knar" is net als zijn coördinator al druk in training voor het schaatsseizoen 2013-2014. Langs het duingebied, waar ik zeer veel trainingskilometers met Hans Boers heb gemaakt, fietste ik met een prachtige omweg naar het Panbos.
Het duinbos zag er qua bladgroen heel anders uit als bij de Halve marathon van Katwijk eind september. Op diverse plekken zag je bloesems, die je normaal gesproken eind maart te zien krijgt.

Nu waren er collega's, die het vreemd vonden, dat we geen herten te zien kregen. Gezien het kabaal, dat mijn vrouwelijke collega's wisten te produceren, vond ik dat niet zo heel gek.
Dat kabaal ging trouwens door in het Pannenkoekenhuis, al moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen, dat ik daar met luide lachsalvo's flink aan meedeed. Vooral toen een collega begon over paaldansen zag ik dat al helemaal voor ogen.

Ik zag haar al staan in een roze latex pakje met veren! Mannen zijn nu eenmaal beelddenkers. Ik had al met al een prima avond.
Dat gold ook voor Leanne. Zij had haar afscheidsavond bij de bibliotheek met een mand met cadeaus, die ze van haar bijna ex-collega's meekreeg, nu ze een andere baan gevonden had.
En terwijl wij onze pannenkoeken verorberden verscheen er een hert, die in het gras langs de kant van het wandelpad een maaltje gras at. Dit maakte de gezellige avond in het Panbos compleet.

Terreurdreiging

Vandaag zijn alle middelbare scholen in mijn woonplaats gesloten wegens een anonieme dreiging op internet over een "schoolshooting". Voor de autoriteiten altijd een duivels dilemma. In verreweg de meeste gevallen is het "loos alarm".

Leunen ze echter achterover, en er gebeurt iets, dan hebben de autoriteiten een groot probleem.

En niet alleen zij trouwens....

Mijn boerenverstand zegt me, dat als iemand echt van plan is om een bloedbad aan te richten, hij dat niet van te voren aan zal kondigen. Maar dat risico kan de burgemeester van Leiden natuurlijk niet nemen.

Dit doet me denken aan begin jaren '70, toen ik op de HAVO zat. Het was begin september en de schoolleiding kreeg een bommelding, net als een stuk of 5 scholen in Haarlem trouwens. Nu waren het de jaren van de RAF in Duitsland, dus er werd geen enkel risico genomen.

Ons werd verzocht om de klaslokalen te verlaten. Dat deden wij op die prachtige nazomerdag maar wat graag. Nu moet u weten, dat Pedagogische Academie "De la Sallle" bestond uit een oude villa met daar omheen een stuk of 10 houten stacaravans. De school was gelegen in een bos naast de Linnaeushof. Dat leverde veel mogelijke en onmogelijke plekken op, waar de bomexperts van de EOD moesten zoeken en bood ons de kans om in het prachtige bos te wandelen en/of op het grote grasveld een kaartje te leggen. Ik deed beide.
Er werd niets gevonden. De universiteiten waren net begonnen, dus het vermoeden ging uit naar een studentengrap.
De studenten en scholieren van de HAVO-top van "De la Salle" konden, als zwaarst getroffen slachtoffers, deze grap wel waarderen.

Jan Abrahamse

Vorige week las ik een overlijdensadvertentie van Jan Abrahamse. Hij was in 1965 een van de oprichters van de Landelijke Vereniging tot Behoud van de Waddenzee.

Hoewel ik hem niet persoonlijk kende, voelde ik veel verwantschap met deze natuurliefhebber, die een speciale voorliefde had voor het Waddengebied. Hij reageerde op de juiste wijze, toen de 16-jarige scholier Kees Wevers begin jaren ’60 opriep tot actie de plannen van de overheid om twee dammen naar Ameland aan te leggen. Nu zou zo'n idioot plan geen schijn van kans meer maken, maar in de jaren van de wederopbouw lag dat toch heel anders. Met dank aan mensen als Jan Abrahamse. In de eerste jaren van de Waddenvereniging was hij lid van het bestuur als secretaris en meer dan twintig jaren lang was hij hoofdredacteur van het Waddenbulletin. Daarnaast heeft hij diverse boeken over het unieke Waddengebied geschreven.



Ik kan, qua inzet voor het behoud van dit Werelderfgoed, niet in zijn schaduw staan. Mijn grootste bijdrage leverde ik bijna 35 jaar geleden, toen ik meedeed aan een protestfietstocht van Den Helder naar Esbjerg. Met zo'n 200 andere fietsers zorgden we tijdens deze 3 weken durende tocht van 1500 km voor aandacht op de vele bedreigingen van het Waddengebied.

Deze protestfietstocht was tevens mijn allereerste fietsvakantie. Daarna is het nooit meer goed gekomen....
Met dank aan o.a. Jan Abrahamse. Dat veel van de bedreigingen van toen zijn afgewend zal er toe bijdragen, dat hij kan rusten in vrede.

"Ik zou nog maar even blijven...."

Vrijdagmiddag, 14.00 uur. Mijn dienst zat er op en ik stond op het punt om op de fiets naar huis te gaan. De regen kwam met bakken uit de hemel en de eerste donderklap van de lente van 2013 weerklonk aan het eind van deze bui.
Een van mijn hoofden zat bij het raam en zei: "Ik zou nog maar even blijven...."
"Dat zeiden ze vroeger op school ook wel eens tegen me", antwoordde ik.

Een andere collega, die ook op de B-kamer aanwezig was, merkte op: "Dat zullen ze vast op een andere manier gezegd hebben!"
Volledig volleerd luidde mijn antwoord: "Geen commentaar!"

Maar uiteraard wist ik ook wel, dat het destijds geen vrijblijvend advies betrof....

Engelse muziekcultuur

Het is vandaag 40 jaar geleden, dat ik voor de eerst keer voet zette op Britse bodem. We gingen met HAVO 4 naar Londen toe voor de Engelse taal en cultuur. Met de hovercraft van Calais klotsten we over de ruwe zee naar Ramsgate. Diverse klasgenoten, waaronder Gieny van Lierop, werden zeeziek. Een probaat middel om af te vallen trouwens!
De dag was voor mij op een bijzondere manier begonnen. Mijn neef Frank was die nacht geboren, dus voor ik door mijn vader naar Pedagogische Academie "De la Salle" gebracht werd, ging ik eerst nog even op kraamvisite.
We gingen met een bus via het mooie Brugge naar Calais, waar de zeebonken van de landrotten gescheiden werden.

In "Swinging London" werden Jos Glandorf, Nico de Bont, Fons Rooijers en ik, tot hilariteit van de rest van HAVO 4, ondergebracht in een hotelkamer, die ooit dienst had gedaan als kolenkelder.

Maar wie het laatst lacht, lacht het best, en dat waren wij!
De voormalige kolenkelder was namelijk voorzien van openslaande luiken. Door deze op een klein kiertje te zetten, bood ons dat de mogelijkheid, om 's nachts nog even te gaan stappen. We moesten ons op een bepaalde tijd, ik meen half 12, afmelden bij Pim Hanegraaf, onze docent Engels. Hij had niet verwacht, dat deze groep nachtbrakers zich zo keurig aan de afgesproken tijd zou houden, en al helemaal niet, dat wij ons daarna zo bescheiden op onze kamer terug zouden trekken, waarna het daar zo rustig was, dat het leek, of wij in een diepe slaap waren.
Wij vermaakten ons ondertussen in Soho, waar in tegenstelling tot de rest van Londen de pubs nog wel open waren.

Teneinde de rest van HAVO 4 niet wakker te maken, gingen we ettelijke uren later via de kelderdeur weer naar onze hotelkamer voor een welverdiende nachtrust. De spaarzame momenten, dat wij op onze kamer waren, luisterden we naar een door Nico de Bont meegebrachte cassetterecorder, waarop vooral muziek van Led Zeppelin gedraaid werd.

Een andere favoriet was Deep Purple.

Ook Uriah Heep klonk regelmatig in onze kelder.

Het was dus duidelijk, dat onze voorliefde uitging naar hardrock.



Dat gaf een flink contrast met de muziek, die we 4 dagen later op de terugweg naar Holland te horen kregen bij het bezoek aan de prachtige Canterbury Cathedral met zijn prachtige gebrandschilderde ramen.

Een totaal ander genre dan wij gewend waren, maar zulke kerkkoren zijn wel de bakermat van een rijk geschakeerd muziekleven in Jolly Old England. Wat dat aangaat is het in Nederland behelpen met het muziekonderwijs. Muziek in alle vormen zit in de genen van de Britten. Het is dus geen toeval, dat ze zoveel goede popgroepen en componisten hebben voortgebracht.

Vanmiddag fietste ik met Ada naar de Lokhorstkerk, waar we onder leiding van Wim de Ru verder gingen met het instuderen van "Cry of the Earth" van Tony Biggins en het "Requiem" van Bob Chilcott. Van deze laatste componist stond "Pie Jesu" vandaag centraal.

Eerlijk gezegd had ik 40 jaar geleden niet kunnen bedenken, dat ik zou proberen me dit soort klassieke muziek eigen te maken en het nog mooi te vinden ook! Maar ik had het kunnen weten: in die jaren waren diverse popgroepen bezig om hardrock en klassieke muziek te vermengen. Ze traden, destijds heel vernieuwend, zelfs op met complete orkesten.

Naast het al eerder genoemde Uriah Heep was dok Procol Harum één van de wegbereiders van de symfonische rock.

En niet te vergeten Pink Floyd met het majestueuze "Atom Heart Mother".

De kiem voor de ontdekking van de klassieke muziek via de in de jaren '70 en '80 populaire folk is toen al gelegd. Maar ook op het gebied van de Engelse muziekcultuur ben ik een laatbloeier.

Schouderklopje

Als bibliothecaris in de frontoffice sta je in direct contact met de klanten. Uiteraard probeer je hen zo goed mogelijk te helpen. En natuurlijk lukt dat de ene keer beter dan de andere keer. Maar het uitgangspunt is en blijft: service is geen afdeling, maar een mentaliteit.
Het komt dan ook regelmatig voor, dat je van een klant een compliment in ontvangst mag nemen.

Vanmiddag kwam een oudere vrouw vragen om boeken van Elisabeth Musser. Ik hielp haar met zoeken en in de kast met spannende boeken stond een serie van 3 opeenvolgende romans op de onderste plank.

Ik bukte, reikte haar de 3 delen aan en toen ik weer rechtop stond, kreeg ik tot mijn stomme verbazing letterlijk een schouderklopje.