Hever Castle

Gisteren had ik tussen de spelletjes door "Broer", het Boekenweekgeschenk van Esther Gerritsen, uitgelezen, zodat ik vanmorgen bij het ontwaken om half 9 aan "Wilts erfenis" van Tom Sharpe kon beginnen, waarmee ik later schuddebuikend van het lachen Ada op het verkeerde been zette.

Zij stond toen in de keuken en vroeg aan Siebe, die op de w.c. zat: "Gaat het wel goed met je?"
Overbodig om te zeggen, dat dit het volume van mijn lachsalvo nog deed toenemen.
Dit geschiedde na het ietwat verlate Paasontbijt.

Terwijl de ene bui na de andere passeerde, maakten we "Legenden van Andor" af. Met enige moeite versloegen we de monsters.

Om 2 uur vertrokken we met de auto naar Hever Castle door het prachtige heuvelland van Surrey en Kent.

Na £ betaald te hebben inclusief de seniorenkorting voor 60-plussers, konden we het enorme park van het kasteel betreden.

Na een korte felle bui bij aankomst was het nu droog.

We wandelden derhalve eerst door de tuin met al zijn leuke hoekjes.




Zo kwamen we bij het meer, ondeveer net zo groot als onze eigen Vogelplas, maar wel dieper, waar je volgens mij bij goede winters, die in Engeland nog spaarzamer zijn dan bij ons, moet kunnen schaatsen.



Via een ander deel van de tuin liepen we over de ophaalbrug Hever Castle binnen. Gedurende het volgende uur volgden we de looproute door tal van kamers en zalen, die ieder een ander deel van de historie van Hever belichtte.

Vooral Anna Boleyn, die hier haar jeugd had doorgebracht en die later werd onthoofd in opdracht van haar man, koning Hendrik VIII, kregen veel aandacht.

Het was in die eeuwen trouwens geen gezonde bezigheid om koning of lid van het Britse vorstenhuis te zijn.

In twee eeuwen tijd sneuvelden ze bij bosjes of werden ze op een andere manier vermoord.

Om half 5 verlieten we dit mooie kasteen en op een bank in de tuin aten we de meegebrachte boterhammen en bananen.


Na een wandeling naar de huizen achter het kasteel kuierden we terug naar de parkeerplaats.





Met de auto reden we door het mooie landschap via Edenbridge weer naar Caterham over hellingen van 16% met mooie vergezichten.
Om half 6 waren we weer terug op ons logeeradres. Daar utterden we nog wat, terwijl de linzenschotel met aardappelen, paprika, broccoli en chorizo stond te pruttelen. Intussen kletterde de regen tegen de ramen en stak de wind op.

Na de vaat speelden we "Boonanza" en onder grote hilariteit "Love letters". Met zijn vieren is dit spel veel leuker dan met zijn drieën. Ana wist het spel tweemaal te winnen. Hieruit bleek, dat Spanjaarden hier veel beter met romantiek overweg kunnen dan Hollanders.

Om een uur of 12 zochten we de slaapbank op, waar de slaap inderdaad snel kwam.

De Chocoladefabriek

De wekker stond iets vroeger dan te doen gebruikelijk, daar we met het personeel van de Katwijkse bibliotheek op bezoek gingen bij onze collega's in Gouda. We zouden om half 9 met een touringcar vertrekken naar de geboorteplaats van mijn vrouw.

Om 7 uur stond ik dan ook aangekleed naast mijn bed, zodat we op tijd konden ontbijten voordat we ieder naar ons werk zouden fietsen.

De stemming zat er al meteen goed in, toen een collega, die nog wel eens ietwat aan de late kant is, inderdaad haar faam volledig waarmaakte. De bus, die net vertrokken was, stopte op de Varkevisserstraat. De bewuste collega, die met 2 zieke kinderen een geldig excuus had, zette haar fiets tegen de gevel van een huis en stapte onder hilarisch gelach in.

Redelijk vlot reden we naar Gouda toe, waar we bij de Chocoladefabriek uitstapten.

We werden hartelijk welkom geheten door de directrice en het hoofd frontoffice van de bibliotheek, die ons vertelde over de bezuinigingen, die in een paar jaar tijd leidde tot het betrekken van de oude Chocoladefabriek. Vorig jaar was de bekroning met de verkiezing tot Beste bibliotheek van Nederland 2015.

Na de koffie en thee met boterkoek en een chocolademunt werden we rondgeleid door dit zeer flexibele pand.

Om half 12 vertrokken we weer uit de Chocoladefabriek.

Gelukkig met alle collega's, want ik ken mijn vakliteratuur van haver tot gort. Bij "Sjakie en de chocoladefabriek" van Roald Dahl liep het met diverse personen niet goed af.

Zelf hoefde ik mij natuurlijk nergens druk over te maken.

Ik ben immers van onbesproken gedrag.

Reanimatie

Iedere sporter weet, dat een van de basisprincipes van de training de herhaling is. Alles wat je geleerd hebt en wat je niet meer gebruikt, verlies je in meerdere of mindere mate. De Engelsen zeggen het zo mooi: "Use it or lose it."

Een van de zaken, die wij op ons werk bij de Katwijkse bibliotheek bij moeten houden in de hoop het nooit te hoeven gebruiken is reanimatie. In een voor iedereen toegankelijke publieke ruimte bestaat immers altijd de kans, dat iemand een hartaanval krijgt. En dan moet je als bibliothecaris snel handelend optreden.

Als je dit niet jaarlijks bijhoudt, dan verlies je toch de juiste routine. Vandaar dat we vanmorgen een herhalingscursus "Reanimatie en levensreddende handelingen" hadden onder leiding van Atie van Duijn. Daarbij hoorde ik, dat een collega al een keer iemand gereanimeerd had.
Omgekeerd ken ik ook een sporter, die op de racefiets een rondje maakte en net buiten Leiden een hartstilstand kreeg. Hij had onwijs veel geluk. Er kwam net een ambulance langsgereden, die vanuit de Sleutelstad leeg op weg was naar de standplaats in een van de omliggende plaatsen. Deze stopte en de broeders begonnen onmiddellijk met reanimeren. Deze sporter is er gezond weer bovenop gekomen en kan nu weer gewoon sporten.

Zoiets noemen ze ook wel eens een engel op de schouder hebben.

Lid van verdienste

Eergisteren was het jubileumfeest van de IJVL in de Leidse IJshal. In het Leidsch Dagblad stond een vrij uitgebreid verhaal. over de 30 jaar, dat deze Leidse schaatsclub inmiddels bestaat, ook al stelt dat in vergelijking met ijsclubs uit andere gemeenten niets voor.

Om half 7 fietste ik naar de Vondellaan, waar ik de clinic "Vallen voor volwassenen" zou geven. Ik wist niet, hoeveel deelnemers zich hadden opgegeven. Het betrof slechts 1 deelnemer, die zich bij nader inzien terugtrok. Desondanks kon ik me nuttig maken. Er waren diverse G-schaatsers, maar er was geen trainer.

Terwijl IJVL-ers op de binnenbaan ijshockeyden en binnen de blauwe lijn op de buitenbaan een kunstschaatsclinic werd verzorgd, gaf ik onvoorbereid een schaatstraining aan de G-schaatsers. Toch handig, als je enig improvisatievermogen hebt.
Dat kwam me nog meer van pas, toen een van de kinderen van mijn vrijdagmiddaguur kwam schaatsen. Alle kinderen waren uitgenodigd om te komen, een meisje kwam opdagen. Ik paste mijn inmiddels bedachte schema nogmaals aan. Het meisje genoot volop van het rijden op de buitenbaan. Ik liet haar pootje over doen, terwijl ik haar rechterhand vasthield. Het ging heel aardig.
Al schaatsend verzon ik een paar oefeningen, die het meisje en de G-schaatsers samen uit konden voeren, zoals met zijn vieren elkaar voortduwen of in tweetallen elkaar optrekken. Daarbij zorgde ik er uiteraard voor, dat de 6- of 7-jarige vrijgesteld werd van deze lichte vorm van krachttraining werd.
Tijdens de training werden een tafel en 4 stoelen op het ijs op de buitenbaan gezet. Enkele bestuursleden tekenden de sponsorovereenkomst tussen de IJVL en Keylight Wireles Events werd op een zeer toepasselijke plek getekend.

Om 8 uur kregen we te horen, dat we het ijs moesten verlaten. Braaf en gehoorzaam als immer deed ik dat uiteraard onmiddellijk.

Ik klikte mijn kluunschaatsen van mijn Salomons en wandelde naar kleedkamer 2, waar ik mijn sportkleding uittrok en mijn feestkleding aan. Na diverse oudgedienden de hand te hebben geschud, kocht ik in de hal met het oog op de fietsvakantie van deze zomer een IJVL-wielershirt. Terwijl ik hier mee bezig was, stapte Ada de IJshal binnen.

"Daar zit iets achter", dacht ik, want anders had mijn liefhebbende echtgenote wel laten merken, dat ze ook naar het lustrumfeest zou komen. Na met Carl Flaman en Sjaak Stuijt gesproken te hebben en de nieuwe kledinglijn van de IJVL-kleding in de druk bezette kantine van de IJshal aanschouwd te hebben, kwam de aap uit de mouw.
Eerst werd Bert Staal naar voren geroepen en na een praatje werd hij benoemd tot lid van verdienste. Ook Pieter Scargo onderging dit ritueel.

Het kwartje viel bij mij en inderdaad, ook ik werd naar voren geroepen en na een interview door Max Blondeau werd ook ik lid van verdienste. Dit vanwege het een kwart eeuw op enthousiaste wijze schaatsles geven. Dat kon ik beamen. Je krijgt slechts eenmaal de kans om kinderen en anderen voorgoed aan de prachtige schaatssport te binden: in het begin. Een eerste indruk kun je ook maar één keer maken.
Daarnaast kwam dit blog nog aan bod. Er sprak een brede visie uit. Wat dat aangaat draag ik mijn naam met ere uit.
Het eerste, dat mij te binnen schoot in mijn dankwoord, was een vraag aan penningmeester Hans Post, gebaseerd op de beroemdste creatie van Koot en Bie. Jacobse en Van Es.

"Met Jacobse en Van Es in gedachte zou ik bij de benoeming tot lid van verdienste willen vragen: "Wat schuift 't?""
Ik kreeg geen helder antwoord op deze simpele vraag, hoewel het later op de avond aangeboden Texels bockbier prima smaakte. Ada vertrok om een uur of 11 naar huis, ik volgde na diverse IJVL-ers wat uitgebreider gesproken te hebben, een uur of 2 later, waar ik ook nog eens verdienstelijk bleek te kunnen slapen.

Katwijkse schrijversavond

Op woensdag 16 maart is op de Hoofdbibliotheek aan de Schelpendam de Katwijkse schrijversavond, waarvoor u nu al kaarten kunt bestellen voor u achter het net vist.

Naast live muziek zijn er lezingen van een drietal Katwijkse schrijvers, die landelijk bekend zijn. De eerste is Eva Burgers. Deze politieagente schrijft tegenwoordig thrillers zoals de serie Kaya Crime.

De tweede auteur is ook een thrillerschrijver: Mark van Dijk. Hij schreef onder andere "Kwade geest", "Bloeddorst" en "Gerechtigheid".

De bekendste Katwijkse schrijver is Robert Haasnoot, die naam maakte met zijn romans over het vissersdorp Zeewijk: "Waanzee", "Steenkind" en "De heugling".

Op 24 maart verschijnt zijn nieuwste boek: "Het laatste vaarwel".

Mis in het Jaar van het Boek deze Katwijkse schrijversavond dus niet!