vrijdag 22 december 2017

"Je bent een wonder!"

Gisterenavond fietste ik om een uur of half 6 op weg naar huis vanaf mijn werk over de Nachtegaallaan. Ter hoogte van het kerkhof dacht is een mobieltje te zien liggen op de weg. Ik remde, keerde me om en inderdaad lag daar op de donkere klinkers een smartphone.

Natuurlijk raapte ik deze op met het idee, om deze bij de rechtmatige eigenaar terug te bezorgen. Laten liggen was geen optie. Als er een auto overheen zou rijden, dan zou de smartphone ter ziele zijn.
Met het mobieltje in mijn jaszak fietste ik naar huis toe, waar mijn zoon middels het ruilen van de simkaart met die van zijn eigen smartphone in het adresboek kwam. Er stonden diverse namen, maar eentje leek ons de meest praktische: Ma.

En inderdaad. We hadden meteen de moeder aan de lijn. Zoonlief was al fietsend zijn smartphone verloren. Er was met lampen uitgebreid naar gezocht, maar helaas tevergeefs. Een of andere onverlaat had hem meegenomen....
Ze was zeer blij, dat het mobieltje weer terecht was. Al zijn schoolwerk zat erin.
Daar ze vlak bij de Hoofdbibliotheek woonden, sprak ik af om de smartphone vanmorgen voor 9 uur terug te brengen.
Ik belde aan. Er werd open gedaan en ik werd verwelkomd met de woorden: "Je bent een wonder!"

Nou horen jullie het ook eens van een ander.

zaterdag 9 december 2017

Rondje Valkenburg

Vanmorgen fietste ik naar de Leidse binnenstad, waar ik in een viertal winkels wat inkopen deed. Een ervan was de Hardloopwinkel, waar ik een paar sportgelletjes zonder cafeïne kocht met het oog op de 1000 rondjes van Leiden volgende week zondag.

Thuis gekomen ruimde ik alles op en trok mijn hardloopschoenen aan. Onder een grauw wolkendek liep ik naar Valkenburg toe. Ik weet, dat ik te boek sta als een kilometervreter, maar ik bedoel in dit geval Valkenburg aan den Rijn en niet Valkenburg aan de Geul.

Ooit was Valkenburg een grensfort van de Romeinen. Praetorium Agrippinae lag aan de Oude Rijn, destijds de hoofdtak van de Rijn. Deze rivier vormde de noordgrens van het Romeinse Rijk, de limes.

Zoals u kunt zien, zag de kuststreek er in die tijd heel anders uit. Veel begaanbare wegen door het veenweidegebied waren er niet in de Romeinse tijd. Heden ten dage is dat heel wat beter, al ging dat niet helemaal op voor het voetpad langs het Valkenburgse meer, dat ik had gekozen. Op sommige stukken moest ik door het gras baggeren, daar het gravelpad daar vol water stond.

Dat klopt ook wel. Het er is de laatste dagen flink wat neerslag naar beneden gekomen. Ook tijdens mijn loop van 10 kilometer kreeg ik daar mee te maken. Nog voor ik de Rijn bereikt had, had ik al een bui op mijn kop gehad met een mengeling van regen, hagel en natte sneeuw. Wat dat aangaat was het een prima training voor de Elfstedentocht, waar je ook begint met een paar kilometer hardlopen. Dan kan het ook sneeuwen.

Ik liep naar de bibliotheek van Valkenburg, waar mijn collega Nelina Houwaart op dat moment werkte. Na even gepraat te hebben met haar liep ik weer op huis aan. Na een duurloop met temperaturen van een paar graden boven nul voelde een warme douche weldadig aan.

vrijdag 8 december 2017

Glibberig

Vanmorgen moest ik met de biebauto langs de filialen rijden. Na ondanks het dreigende wolkendek droog overgekomen te zijn, kreeg ik tijdens een ritje van Katwijk via Valkenburg en Rijnsburg weer terug naar Katwijk regen, hagel en natte sneeuw over mij uitgestort. Als liefhebber van natuurijs heb je daar op dit moment niets aan, maar doordat dit soort buien uiteindelijk in de sloten terecht komt, kunnen deze alvast lekker afkoelen. Wie weet hebben we er in de rest van de winter profijt van.

Toen ik in filiaal Hoornes/Rijnsoever werkte, hagelde het even dusdanig flink, dat het wegdek helemaal wit was.

Dat hield tevens in, dat het wegdek glibberig werd. En nu we het toch over glibberen hebben: gisteren kwam een commissie de banken met het voorstel, dat de klanten van prostituees over moesten stappen op pinnen.

Ik keek voor alle zekerheid nog even op de kalender, maar het was nog lang geen 1 april. Hoe krijg je het verzonnen?
Als er één sector is, waarbij men juist niet wil pinnen, dan is het de prostitutie wel. Ik zie de discussies in huiselijke kring al voor me, nadat de bankafschriften zichtbaar zijn geworden.
"Schat, was is dat voor betaling?"
"Ach lieverd, ik ben gezellig naar de hoeren geweest."

Dat kan toch iedereen bedanken? Daarnaast zitten noch de prostituees noch de pooiers erop te wachten in deze glibberige wereld, waarin vooral zwart geld omgaat.
"Wilt u er een BTW-nota bij hebben?"
"Kan ik het ook aftrekken? Van de belastingen bedoel ik."

Maar goed, wie ben ik? Deze eenvoudige blogschrijver kan natuurlijk niet tippen aan het economisch vernuft van de hoogopgeleide bankmedewerkers, die met dit werkelijk fenomenale voorstel zijn gekomen, dat vermoedelijk ergens in de onderste la van een bureau zal verdwijnen.
Een beetje cabaretier moet hier wel wat mee kunnen....

woensdag 22 november 2017

NS-publieksprijs

Dit jaar zaten er bij de 6 genomineerde boeken van de NS-publieksprijs maar liefst 3 sportboeken. Het sportboek is dus duidelijk in opmars.

Zelf heb ik gestemd op "Thomas Dekker" van Thijs Zonneveld. Ian Dury zou dit boek op deze wijze in één enkele zin samengevat hebben.

Ik heb nog even getwijfeld over "Johan Cruijff", maar voetbal domineert de andere sporten de laatste decennia, dat ik toch voor de in Leiden geboren Zonneveld koos. Zelf heb ik van nabij de geboorte van een viertal Leidenaren mee mogen maken en dat waren wel de mooiste dagen uit mijn leven!

Maar de lachende derde was Michel van Egmond, die met "De wereld volgens Gijp" de meeste stemmen vergaarde.

Als bibliothecaris vind ik iedere vorm van leesbevordering goed. En als het sportboeken betreft vind ik het helemaal fantastisch. Wat dat aangaat was het dit jaar een supertrio.

vrijdag 10 november 2017

Wandelende Informatie Medewerker

Er waart in het bibliotheekwezen een merkwaardig figuur rond: de Wandelende Informatie Medewerker. Deze is over komen waaien uit de Verenigde Staten, waar de laatste jaren wel meer bijzondere figuren vandaan komen.

Dit verschijnsel gaat gepaard met een verslechtering van de omstandigheden, waaronder medewerkers van de bibliotheek kunnen werken. De balies, waaraan je kunt zitten werken met voldoende werkruimte worden ingeruild voor stabalies met veel minder werkruimte.
Nu gedraagt het bibliotheekwezen zich tegendraads. Waar in de meeste beroepen pogingen worden gedaan om de arbeidsomstandigheden van werknemers te verbeteren, gaat dankzij een of ander dwaallicht van de overzijde van de oceaan het bij ons de andere kant op.

Onder de noemer "Het Nieuwe Werken" worden we geacht om ons veel tussen de klanten te begeven. Daar is niets mis mee. Met 38 jaar ervaring als bibliothecaris heb ik heel wat kilometers afgelegd in de bibliotheek. Je krijgt dan meer vragen, dan als je achter een balie blijft zitten.
Maar "Het Nieuwe Werken" is, zoals ieder concept, een heel eenzijdig concept dat alle klanten over één kam scheert. Niet iedere klant zit er op te wachten, dat hij aangesproken wordt. Het gaat erom,dat men ziet, dat je beschikbaar bent.

Je hebt, zoals in ieder dienstverlenend beroep, ook rustige momenten. De beste manier om deze klanten de deur uit te jagen is om dan telkens om hen heen te drentelen. Kortom: het beroep van bibliothecaris was, is en blijft het leveren van maatwerk!
Daarnaast is het net als bij schaatsen: je moet gewoon diverse technieken beheersen, zodat je je aan wisselende omstandigheden aan kunt passen. Je moet er voor waken, dat je geen "one trick pony" wordt.

Maar door de eenzijdige nadruk op bewegen tussen de klanten, wordt voorbij gegaan aan de fysieke kant van de Wandelende Informatie Medewerker. Bij een lezing van de te jong overleden bondscoach Egbert van 't Oever over schaatstechniek, zei hij over het laten "hangen" van het been voor de inzet: "Dit is een rustmoment. Pak die rust. Een knipperlichtje gaat langer mee dan een lamp, die altijd brandt."
En zo is het maar net. Als je dan weet, dat de gemiddelde bibliotheekmedewerker boven de 50 jaar is, dan weet je ook, dat het concept van de Wandelende Informatie Medewerker de verhouding tussen arbeid en rust flink verstoort. Vooral als je in aanmerking neemt, dat de laatste jaren de openingsuren behoorlijk verruimd zijn met als je geluk hebt hetzelfde aantal medewerkers en anders zelfs met minder.

Gisteren was er in Amersfoort een zeer interessante studiedag voor OR-leden over "Grenzen aan de flexibiliteit. Met een collega ben ik er naar toe geweest. Het is verbazingwekkend, hoe snel "Het Nieuwe Werken" zich over Nederland heeft verspreid. Wat dat aangaat heeft het veel weg van lemmingengedrag. Eén bibliotheek begint met de verslechteringen van de arbeidsomstandigheden voor het deel van de werknemers en binnen de kortste keren storten andere bibliotheken zich als lemmingen in het ravijn.

Vaak denk je, dat je als OR-lid als enige tegen bepaalde problemen aanloopt, maar bij een studiedag met bibliothecarissen uit het hele land bleek, dat we eigenlijk allemaal tegen dezelfde grondoorzaak aan liepen: de ambities van de bibliotheken zijn groter dan de middelen, die daarvoor nodig zijn, zoals bijvoorbeeld voldoende personeel.

Deze moeten flexibeler dan flexibel zijn. Je kunt dat kort volhouden, maar niet op de langere termijn.

Je kunt het misschien het beste vergelijken met fierljeppen met een te korte polsstok. Daarmee haal je de overkant van de sloot niet. Maar meestal zijn het niet de beleidsmakers, die kopje onder gaan, maar de medewerkers in de uitlening.
Daar ik echter altijd mijn beste beentje voor zet, wandelde ik na de cursus naar mijn neef Robert en zijn vriendin Jane, waar deze Wandelende Informatie Medewerker bij het avondeten bij kon kletsen over het wel en wee in de familie.

dinsdag 7 november 2017

Pensionado of het Frank Sinatra-principe


Vanmiddag ben ik naar een informatiebijeenkomst geweest van het pensioenfonds van de Openbare Bibliotheken. Deze vond plaats in de bibliotheek in Gouda, die gevestigd is in de Chocoladefabriek.

Uiteraard kreeg ik een groots onthaal.

De mogelijkheden om eerder te stoppen met werken zijn er nog steeds, maar wat vermoedelijk nog interessanter is, dat is het deeltijdpensioen. Dit komt ineens in een ander perspectief te staan na het lezen van een artikel in Trouw over Sven Ratzke.

Hij had een prachtige quote over hoe hij zo ver gekomen is in de showbizz: "Dat is het Frank Sinatra-principe: elke dag optreden, dan wordt je steeds beter."

Dus dat is het geheim. Om een betere schaatser te worden, moet ik iedere dag gaan schaatsen. Dat ik daar zelf niet op ben gekomen! Zo wordt het deeltijdpensioen ineens een heel stuk interessanter.

Het is misschien niet hemelbestormend, maar er gaat wel een wereld voor me open de komende jaren....

woensdag 1 november 2017

Willem van der Laan


Zo'n 38 jaar kom ik in de Leidse IJshal en al die tijd kom ik Hoogmadenaar Willem van der Laan zeer regelmatig tegen als collega-schaatser. Sinds kort is hij ook collega-schrijver.
Niet zo lang geleden verscheen "Spoordood", een thriller, waarin uitbuiting en een dubbele moord centraal staan. De aanleg van de HSL inspireerde hem, toen hij als secretaris van een milieugroep tegen de aantasting van het Groene Hart een aantal technische rondleidingen kreeg. De schaarse bouwverlichting en de taalproblemen op de werkvloer zorgde voor een macabere sfeer. Zodoende nam hij 8 jaar geleden de pen op en begon hij aan "Spoordood".

Uiteraard wens ik mijn collega-schrijver veel succes toe met zijn pennenvruchten. Zelf heeft de omgeving van Hoogmade mij ook in hoge mate geïnspireerd.
Wellicht wil Willem zijn schaatsverhalen ook eens op schrift zetten. Schaatsen op natuurijs in oktober is een belevenis, die niet iedereen heeft meegemaakt....

maandag 23 oktober 2017

Asterix en de race door de Laars


Afgelopen donderdag verscheen de nieuwste Asterix: "Asterix en de race door de Laars". Het heeft enerzijds wat weg van de Giro d'Italia met zijn etappes, anderzijds ook van de rally's in de autosport. Het was weer volop genieten met talrijke verwijzingen naar de actualiteit, maar ook naar typisch Italiaanse gewoontes en zaken. Zo zie je op een gegeven moment de verre voorvader van Luciano Pavarotti opduiken.

Het internationale peloton uit het wielrennen komt duidelijk terug in "De race naar de Laars". Grappig is, dat de in vrijwel ieder album opduikende piraten dit keer ook meedoen. Als wegpiraten!

De voorloper van "De race door de Laars" is "Asterix en de Ronde van Gallië". Dit is een persiflage op de Tour de France, waarbij Gallië in diverse etappes doorkruist wordt. Het was een genoegen om deze oude Asterix weer eens te herlezen. Het wachten is op de persiflage op de Vuelta a España.

vrijdag 8 september 2017

Floddertje

Het was wederom een kletsnatte dag. Op de fiets op weg naar mijn werk kreeg ik vanmorgen om kwart voor 9 al de volle laag.

Ik mocht vandaag tussen de filialen rijden, zodat ik na mijn ochtenddienst in Hoornes/Rijnsoever naar de bibliotheek van Rijnsburg reed in de biebauto. Bij het voormalige gemeentehuis van Rijnsburg aangekomen zag ik net de bruid uit een oude Ford Mustang stappen.

Toen de bruid en bruidegom binnen waren, liep ik met de kratten met boeken naar binnen om met andere kratten naar buiten te stappen. Daarbij moest ik wachten, want voor de ingang van het magazijn werd de bruidsjurk door een vijftal vrouwen schoongemaakt. Er zat modder op de spierwitte jurk, doordat deze door de modderige plassen besmeurd was geraakt.

Als goed bibliothecaris had ik meteen een leestip paraat voor de bruiloftsgasten: Floddertje.

Het zal vast een onvergetelijk feest zijn geworden voor het paar, dat vandaag in het huwelijksbootje is gestapt. Het was er nat genoeg voor.

dinsdag 29 augustus 2017

Met een skelet op stap

In de loop der jaren heb ik al aardig wat vrachtjes vervoerd. De meeste waren vrij gewoon, maar er sprongen er wel een paar uit. Met het vervoeren van een kerstboom op een fietskar of in een fietstas baar je toch wel enig opzien. Ook het vervoeren van een hond in een fietskar is geen alledaagse kost.

Aan deze categorie kon ik er vandaag een toevoegen. Gisteren kreeg ik het verzoek of ik vanmiddag een skelet op wilde halen bij het gemeentehuis van Katwijk. Daar had ik geen enkel probleem mee.
Zodoende fietste ik vanmiddag een half uur eerder naar de Hoofdbibliotheek toe, waar ik met de biebauto naar het gemeentehuis reed. Met een skelet onder mijn arm wandelde ik naar de biebauto terug.

Ik weet nu, wat politici bedoelen als ze het hebben over: "Er kwam een lijk uit de kast."

Dit bijzondere transport ging naar filiaal Hoornes/Rijnsoever, waar we de schedel met plakband weer aan elkaar vast maakten en de kaak met schroeven vast zetten. Mijn zaakwaarnemer is momenteel in onderhandeling, of hiervoor een dokterstarief gerekend mag worden.

Nu dook onmiddellijk een actueel probleem op. De een noemde het skelet "Tante Annie", de ander noemde het "Harry".

Ga ik een keer met een skelet op stap en voor ik het weet zit ik opgescheept met de genderdiscussie....


dinsdag 15 augustus 2017

Maritiem festival

Soms gaat het snel. Er zijn keren, dat het heel lastig is om iets af te spreken met 10 personen. Gisteren lukte het binnen een dag om te regelen, dat we op zondag naar Enkhuizen naar het Maritiem Festival in het Zuiderzeemuseum te gaan.

Om in de stemming te komen draaide ik de cd van "Fungus" in de voorafgaande dagen een paar keer. Shantykoren hebben in het algemeen een hoog "Kaap'ren varen"-gehalte. Maar "Fungus" heeft mooiere nummers op het repertoire dan deze enige hit.

Met Bas en Nel Warnink treinden we naar Enkhuizen toe, waar we onder leiding van gids Rob Ammerlaan door dit prachtige Zuiderzeestadje naar de plaats van bestemming wandelden.
Toen iedereen er was lunchten we gezamenlijk voordat we naar het Zuiderzeemuseum liepen.


Het was na een behoorlijk regenachtige week heerlijk zonnig weer. Het was dus volop genieten van de plek, waar het Maritiem festival gehouden werd.

De eerste muzikanten, die we hoorden, was het shantykoor "De Boekaniers" met een nummer van "Fungus"....

We kuierden rustig door het fraai aangelegde openluchtmuseum.




Zo kwamen we bij de muziektent uit, waar "Enkhuizen 4" een optreden verzorgde.

Onderweg was het voor deze oudere jongeren een feest van herkenning.

De sfeer was muzikaal weer te geven met dit nummer van Wim Sonneveld.




Zo was er ook een wasserij met een muziekinstrument, waarop ik in onze jeugdjaren op gespeeld heb, ook al was ik lang niet zo goed als Ernst Jansz.



De beste groep was bewaard voor het laatste. "Gjalt & Paul" waren muzikaal en qua aankleding de uitschieters. Het was wel heel toepasselijk, dat het optreden van deze Friezen plaatsvond op het terras van de herberg uit Hindeloopen.



Om 5 uur vertrokken we met de veerpont naar het station van Enkhuizen, waar we na een korte wandeling belandden op het terras van herberg "De Compagnie" met 20 soorten bier van de tap. Na de eerste dorst gelest te hebben gingen we om 6 uur naar binnen, waar we met 10 vrienden een zeer gezellige maaltijd hadden met de nodige lachsalvo's.

Gezeten naast Margriet Biemold kwam ik er natuurlijk niet onderuit om als laatste drankje een "Dulle Griet"-bier te bestellen. De meeste mensen zullen "Dulle Griet" alleen maar kennen als een Suske en Wiske-stripverhaal.

Maar als bibliothecaris word ik geacht om de cultuur uit te dragen. De "Dulle Griet" is ook een schilderij van Pieter Bruegel de Oude, waar een heel verhaal aan vast zit.

U ziet het: ik ben een fijnproever....

zondag 30 juli 2017

Maud

Bij terugkomst van de fietsvakantie bereikte me het bericht, dat onze ex-collega Maud Ouwehand gisteren is overleden. Maud was een schoolvoorbeeld van het Bourgondische leven en een levensgenieter pur sang. Haar levensmotto was "Ellende moet je vieren!"
En dat deed ze dan ook vol overgave. Want haar leven ging niet bepaald over rozen. Ze had dus genoeg om te vieren.
De kanker sloopte haar lichaam, maar haar geest bleef ongebroken. Ze was letterlijk en figuurlijk een stevige tante.
Bij deze wens ik de nabestaanden veel sterkte toe.

Maud, rust in vrede. Of kan ik beter zeggen: Maud, rust in gezelligheid.

donderdag 29 juni 2017

Beschuit met muisjes

Vanmorgen om 8 uur vertrok ik op de fiets naar Leiden Centraal, waar ik de trein naar Utrecht pakte. Daar wandelde ik naar de Catharijnesingel, waar we de cursus OR & Arbo hadden. Daar werden we onthaald met beschuit met muisjes. De cursusleidster was vannacht voor de derde keer oma geworden.

Er zijn slechtere manieren om een cursusdag mee te beginnen. Met 8 cursisten uit 4 andersoortige organisaties werd de Arbowet uitgelegd en de veranderingen erin, die per 1 juli ingaan. Deels was het een herhaling van zaken, die je al wist, deels van zaken die in de loop der jaren wat waren weggezakt en deels was het nieuwe stof.

Het uitgangspunt van de Arbowet is het voorkomen van ongevallen. Probeer door beleid en handelen te voorkomen, dat je de ongevallenpiramide betreedt.

De cursusleidster was zeer ervaren en wist ons helder en en met gevarieerde werkvormen ons deze soms wat taaie stof bij te brengen, waarbij ook de Risico Inventarisatie & Evaluatie van onze 4 organisaties uitgebreid aan bod zou komen. Vooraf was aan ons gevraagd om de gebruikte voorbeelden binnen de 4 muren van het leslokaal te houden. Dat doe ik dan ook.
Dat geldt uiteraard niet voor de opgedane kennis over de vernieuwde Arbowet en de rol, die de Ondernemingsraad is toebedeeld in het terugdringen van risico's.

Aanstaande zaterdag mag ik daar mee aan de slag. Ik vermoed echter, dat dat wel eens pas na de fietsvakantie zou kunnen worden....

woensdag 14 juni 2017

Keun

Vanmiddag stond ik ingeroosterd in de bibliotheek in Rijnsburg. Vandaag was het lastig om daar te komen vanwege de Rijnsburgse paardenmarkt.

Buiten was het met het heerlijke weer stukken drukker dan buiten. En dat, terwijl de bibliotheek het beste paard van stal had ingezet.

Daar kon je niet overspannen van worden. Ontspannen reed ik om 10 over 5 naar Noordwijk, waar we met het personeel van de bibliotheek een gezellige avond hadden bij boekhandel Van der Meer.

Daar we pas om half 7 terecht konden, fietste ik naar Joop en Gea Beenakker, waar ik onder schaterlachen bijkletste met de dirigent van "Oktopus" en zijn vrouw.

Met goed getrainde lachspieren vertrok ik naar boekhandel Van der Meer, waar we bij een buffet werden bijgepraat over de mogelijke samenwerking en hoe je activiteiten in moet zetten om de afkalving van bezoekersaantallen te kunnen keren.


Voor deze flauwe vent was er zoutarm eten, dat overigens prima smaakte. Het toetje bestond uit gemengd fruit. Terwijl ik daar naar toe liep, zag ik het boek "Keun 2017" op de balie liggen.

Het woord "Keun" haalde direct herinneringen aan Edith Günthardt naar boven, met wie ik vanaf 1985 met veel plezier had samengewerkt in filiaal Katwijk aan den Rijn. Als ze het naar haar zin had, zei ze altijd: "Het is keun!"
In 1998 is deze zeer spontane collega op veel te jonge leeftijd aan kanker overleden. Twee jaar ervoor had ik met haar man Gerard de Elfstedentocht gereden. We wisten in 1996 Ljouwert niet op de schaats te bereiken. Achteraf heeft dit falen mij als schaatser alleen maar sterker gemaakt. Ik had mijn lessen uit het falen geleerd. Een mens groeit door pijn. In dit geval geestelijke pijn.

Mentaal gesterkt wist ik 11 maanden later wel de Tocht der Tochten uit te rijden. Kramp in mijn kuit kon mij niet weerhouden. Every cloud has a silver lining.