Fotomodel

Een boek schrijven is een aardige klus. Maar je bent nog niet klaar, als het eenmaal uitgegeven is. Je wilt het boek namelijk ook nog verkopen. En daar ik nog niet tot de categorie de Bekende Nederlanders behoor, betekent dit, dat ik zelf aan de weg moet timmeren.
De meest geëigende weg is die van de boekpresentatie.

Woensdagmiddag is de eerste. Er zullen niet veel Leidenaars zijn, die hun boek ten doop houden in Katwijk. Maar daar ik als bibliothecaris al meer dan een kwart eeuw prettig samenwerk met Boekhandel Van den Berg, leek me deze boekenwinkel aan de Achterweg de aangewezen plek om een aantal Katwijkse schaatsers dit boek vol schaatsverhalen te overhandigen.

Nu kun je het heel stilletjes doen, maar volgens de wetten der p.r. moet je hier de pers bij halen. Want p.r. staat hier voor public relations en niet voor persoonlijk record, zoals schaatsers onder elkaar deze afkorting gebruiken.
En daar de lokale bladen bijna allemaal een andere verschijningsdag hebben, kreeg ik van een van deze Katwijkse bladen het verzoek of ik een foto van mezelf met boek wilde doormailen.
Het probleem was, dat ik niet over zo'n foto beschikte. Maar geen nood: Irene fotografeert graag en goed.

Ik was dus voor een paar minuten fotomodel. Lang zat.
Uit de foto's zocht Irene een drietal. Dus mocht ik "Wie van de drie" spelen en mijn keuze viel op de bovenste foto.

Dit belezen en belegen fotomodel is benieuwd, welke foto de keuze van de krant gaat worden.

The Doors in Concert

Als we met Hans Boers meereden naar een sportevenement, of het nu schaatsen, mountainbiken of hardlopen was, liep je een gerede kans, dat "The Doors" uit de geluidsboxen schalde. Heerlijke muziek.
Toen ik dus van Bas Warnink een mailtje kreeg met de vraag, of ik mee wilde naar "The Doors in Concert", was het dus een simpele doch doeltreffende handeling om dit mailtje door te sturen.
Zo zaten we gisterenavond gevieren, met Rob en Andrea, in de auto naar Hoofddorp, waar we in "De Meerse" gingen luisteren naar deze prima coverband. Het wachten was op Bas, Annemieke, Gert en Nel, met wie ik, als dank voor onze muzikale inbreng bij de opening van het Cultuurgebouw, op de eerste rij mocht zitten, met de andere 3 pal achter ons.
In de foyer kwam ik Daaf en Jopie tegen, vroeger vaste gasten in "Lambiek" en "De Hobbit". Met Jopies broer, Willem Soeters, heb ik menig bardienst gedraaid in "De Hobbit". Wat dat aangaat leek het wel een klein beetje een reünie. Tijdens de pauze van het concert werd ik aangesproken door Peter Dutrieux, die tegelijk met mij op "De la Salle" in Heemstede op de Havo en de Pedagogische Academie had gezeten. De muziek was voor ons dan ook een feest van herkenning.
Het concert begon, verrassend genoeg, met een gedicht, voorgedragen door de zanger. Jim Morrison was behalve muzikant en componist ook nog dichter.
De zanger had trouwens ook uiterlijk veel weg van Jim Morrison.

Nu ken ik het werk van "The Doors" behoorlijk goed en dit viertal rasmuzikanten uit alle hoeken van Nederland wisten de muziek zo goed te vertolken, dat je je echt bij een concert van deze legendarische popgroep waande. De zanger sprong anderhalf uur lang over het podium, zoals podiumbeest Morrison het in zijn jaren ook deed.

Ook de organist kon het jankende orgelgeluid van Ray Manzarek prima naspelen, net zoals de gitarist de klanken uit de gitaar wist te toveren, zoals Robbie Krieger dat gedaan zou hebben.
De jonge drummer vond ik trouwens fantastisch. Hij kon, nog meer dan als John Densmore, heel ingetogen spelen, waardoor de harde klappen, die in sommige nummers een extra accent moesten krijgen, veel beter tot hun recht kwamen. Veel rockdrummers hebben maar een modus: hard! De subtiliteit van deze drummer viel zodoende dus op.

Vergelijk dat eens met het origineel:

De show van "The Doors in Concert" was tot in detail doorgedacht. Behalve de lichtshow en de rookmachines waren er ook de vloeistofdia's, die in onze jeugdjaren bij sommige popgroepen in zwang waren.

Kortom, het was een puike avond geweest, waarbij we volop genoten hebben van "The Doors in Concert".

RCB

De bibliotheekwereld wemelt van de afkortingen. Nu zal niet iedereen meteen weten, wat RCB betekent. Welnu: RCB staat voor Rationeel Collectie Beheer. Kort door de bocht uitgelegd: hoe haal je zo makkelijk mogelijk zo veel mogelijk bruikbare cijfers rondom de collectie uit de computer.
Op een wisselvallige dag in de herfstvakantie zat ik in het prachtig gelegen gebouw van HKA in Paterswolde om ingewijd te worden in de geheimen van RCB.

De module ervan zit verwerkt in BicatWise. Ik had een paar keer geprobeerd om cijfers bij elkaar te harken, maar dat was me niet gelukt.
In het hoge noorden kwam ik er achter, waar dat aan lag: deze gegevens kun je alleen te voorschijn toveren via Beheer. En ja, daartoe ben ik niet bevoegd.
Met veel theoretische kennis en naar mijn mening met te weinig praktische oefening zal ik me deze week bij Josien melden om te kijken, hoe we dit wel voor elkaar kunnen krijgen.

Bij een stripverhaal zou je nu lezen: wordt vervolgd.

Niet leverbaar

Gisterenavond geschaatst in de Leidse IJshal. Het was, vanwege de herfstvakantie, behoorlijk druk, vooral op de binnenbaan. Later in de kantine, waar ik de tweede helft van Dynamo Zagreb tegen Ajax zag met een terechte overwinning van 0-2 voor de Amsterdammers, hoorde ik, dat er een grote groep was van de ijsclub uit Valkenburg. Een van de kinderen was hard op zijn achterhoofd gevallen en met een brancard van het ijs gehaald. Vermoedelijk met een hersenschudding.
Zelf had ik vooral zware bovenbenen. Het traplopen ging gisteren was minder dan eergisteren. Het effect van de halve marathon van Amsterdam. Ik reed vandaag dan ook alleen maar mee in het peloton op mijn kluunschaatsen. Het ging in een rustig tempo vanwege de vele kinderen op het ijs. Ik vond dat helemaal niet erg.
Wat ik wel erg vond, was deze mededeling:
"Niet leverbaar.
Neem contact op met Paagman voor een alternatief."

Ik had die ochtend net de taalfouten uit het boek gehaald en het PDF-bestand van een update voorzien, hetgeen gewoon kan bij mijnbestseller.nl. Net als andere keren kreeg ik bij de bevestiging en het akkoord gaan met de voorwaarden de mededeling Fatal error.
Maar nu gebeurde er wat anders. Ik had net via Twitter reclame gemaakt, door te linken naar dit boek bij Paagman, en ineens bleek het niet meer leverbaar, terwijl een uur ervoor nog stond, dat het 18 oktober uit zou komen.
Nou, uit marketingoogpunt werkt het erg goed: reclame maken en dan de klant de mededeling geven, dat het niet meer leverbaar is. Vermoedelijk zie je ze nooit meer terug!
Uiteraard probeer ik via telefoon en mail te regelen, dat "Molen- en Merentocht" weer zo snel mogelijk leverbaar is.

Ssst, niet verder vertellen....

Vanochtend heb ik, zoals zo veel anderen, boodschappen gedaan op de fiets. Niets bijzonders voor een zaterdagochtend.
Ook moest ik nog even met de fietskar langs Intratuin. De schroefdraad van de parasolvoet, die we daar dit voorjaar gekocht hadden, was niet goed. Ik werd goed geholpen. De voet is ingenomen en daad deze niet meer op voorraad was, krijg ik in het komende voorjaar een vervangend exemplaar.
Nu ben ik niet zo'n frequente bezoeker van tuincentra, maar op deze zonnige dag in oktober, ruim 2 maanden voor Kerstmis, was de halve kas al ingericht met kerstspullen. Je kunt het zo gek niet bedenken, of ze hadden het al.
Maar wat ze nog niet hebben, is het volgende goed bij die tijd van het jaar passende cadeau voor onder de kerstboom:

Als Sinterklaasgeschenk is het uiteraard ook heel geschikt.
De fase van de proefdruk ben ik nu gepasseerd, die van de boekpresentaties komt er nog aan. Ik ben druk doende met de voorbereidingen hiervan. Deze staan in november op de rol.
Voor degenen, die hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen: het is al te bestellen. Klik op Molen- en Merentocht, bestel dit sportboek, en ondanks de tekst "nog niet leverbaar" heb je een week later het boek vol schaatsverhalen en toertochttips in huis. Voor zover ik weet, is dit het enige boek, dat zich specifiek op de toertochtschaatser richt met dit soort praktijkverhalen.
Maar hou het wel geheim, tot de officiële presentaties zijn geweest.
Tot die tijd is het motto: Ssst, niet verder vertellen....