vrijdag 31 augustus 2012

LVC

Ik geef het grif toe: in mijn jeugdjaren ben ik regelmatig naar het LVC aan de Breestraat gegaan.

Maar dat was voor het bezoeken van pop- en folkconcerten.

Voor degenen, die hoopvol uitkeken naar mijn optreden in het LVC: ik moet hen teleurstellen. Ik treed daar niet op!
Dat doe ik morgen in Limburg, waar ik met de droogtrainingsgroep van de IJVL de Mergellandroute ga fietsen.
Het beste en meest gehoorde geluid, dat we daar produceren, zijn de vele lachsalvo's.

donderdag 30 augustus 2012

Zo doof als een kwartel

Communicatie is nooit mijn sterkste punt geweest, maar de laatste tijd ging het van kwaad tot erger. Het begon met water in mijn rechteroor na het zwemmen in zee. Ik was redelijk hardhorend aan dat oor.
Tegelijkertijd begon de telefoon kuren te vertonen. We konden wel bellen, maar niet gebeld worden. Aan een kant lekker rustig, maar ja, je wilt toch wel bereikbaar zijn.
Geen nood, er was ook nog email. Maar daar mijn provider overgenomen is, kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog eens een nieuw emailadres.
De instellingen moesten gewijzigd worden. Ik dacht, dat ik alles gewijzigd had, maar deze week bleek, dat dit niet helemaal het geval was geweest. Ik kon wel mailtjes ontvangen, maar geen nieuwe versturen.
Er is echter altijd een overtreffende trap. Die had ik gisterenmorgen te pakken, toen bij het ontwaken mijn linkeroor ook dicht bleek te zitten!

Ik was zo doof als een kwartel. Luide gesprekken hoorde ik vaag op de achtergrond. Luisteren naar Ada was gewoon onmogelijk! Ik weet, dat het niet zo goed is, om met wattenstaafjes in de oren te gaan wroeten, maar nu moest het maar even. Er kwam wel het nodige bruins uit, maar desondanks bleef de doofheid.
Aan het ontbijt gaf Siebe me de tip, om met lauw water te spoelen. Doordat het water op lichaamstemperatuur is, mengt het zich goed met het vocht in het oor. Ik stapte onder de douche en zette de douchestraal afwisselend op mijn linker- en mijn rechteroor. In eerste instantie leek het niet te werken, maar na op de bank met mijn hoofd naar beneden gelegen te hebben, kwam er wat vocht uit het oor en kon ik zowaar weer wat horen.
Op weg naar mijn werk, waar ik zou helpen de spullen uit de Strandbibliotheek naar de opslag te brengen, liet ik, om mijn gehoor te testen, af en toe mijn fietsbel horen.

Gelukkig kon ik nog steeds horen. Het oorsuizen, dat me de hele dag begeleidde, nam ik maar voor lief.
Eén ding is voor mij wel zeker: Oostindische doofheid is een stuk makkelijker dan gewone doofheid!

woensdag 29 augustus 2012

Beste Annerieke

Beste Annerieke,

Voor veel vrouwen is het even schrikken
als rond de 30 de eierwekker begint te tikken.
Dan begint voor hen de jacht op DE man,
die hen telkens in vuur en vlam zetten kan
en daarbij ook nog een brave huisvader is.
Bij deze verwachting gaat het meestal mis,
want deze mannen zijn, zoals je al vermoedt,
in de werkelijkheid een heel schaars goed.
Je komt ze niet tegen bij het speeddaten,
zoals afspraakjes tegenwoordig heten.
Nee, deze mannen moet je vooral zoeken
in zeer romantisch geschreven boeken.
“Daar doe ik niet aan mee”, zul je zeggen,
maar dit bewijs valt toch niet te weerleggen.
Dus Annerieke, erken het nu maar gewoon,
je bent in een boek eindelijk de hoofdpersoon.
De slotzin ken je, ook al ontken je dat stellig en nukkig:
“Annerieke en haar man kijfden nog lang en gelukkig!”

Je trainingsmaten van de IJVL

zondag 26 augustus 2012

Armstrong


Dit was het weekeinde van Armstrong. En dan met name het afscheid van Armstrong.
Het begon vrijdag met het nieuwsbericht, dat Lance Armstrong zijn strijd tegen de beschuldigingen van stelselmatig dopinggebruik heeft opgegeven en de USADA hem zijn 7 Tourzeges wil ontnemen.

Het zou ook vreemd zijn, als je de staat van dienst ziet van "The Boss": 7 jaar op rij onbedreigd de Tour de France kunnen winnen, zonder een inzinking. En dat, terwijl de nummers 2 t/m 10 in bepaalde jaren allemaal wel een keer betrapt zijn op dopinggebruik.

Je kunt mij een hoop wijsmaken, maar daar geloof ik niet in. Ik doe genoeg aan duursport om te weten, dat je af en toe boven jezelf uit kunt groeien, en dat er dagen zijn, dat je vleugels hebt.

Maar dat je dat 7 jaar lang 3 weken aan een stuk hebt? Nee, dat gaat er bij mij niet in. Temeer daar Lance Armstrong regelmatig naar Italië ging naar dr. Ferrari (what's in a name?) voor trainingsadviezen. Ferrari is in Italië, wat Fuentes was in Spanje.
Er zal de komende jaren nog heel wat juridisch gesteggel over komen, maar wat mij betreft kan Lance Armstrong zijn naam veranderen in Ambulance Armstrong: hij wordt behoorlijk beschadigd afgevoerd!
De tweede Armstrong, die dit weekeinde in het nieuws kwam, was Neil Armstrong.

De man, die als eerste mens voet zette op de bodem van de maan, is gisteren op 82-jarige leeftijd overleden. De zinsnede: "That's one small step for man, one giant leap for mankind" is legendarisch.

De Nederlandse uitdrukking "Loop naar de maan" was ineens in een heel ander daglicht te staan.

Jaren later kwam de vlucht van de Apollo 11 op een andere manier op mijn pad.

Ik las het boek "Effect" van Johann Olav Koss, een van de allergrootste schaatsers ooit en de zussen Heidi en Bente-Marie Ihlen. Hierin kwam de vluchtgenoot van Neil Armstrong ter sprake. Buzz Aldrin kwam psychisch in de problemen.

Hij kon het niet verkroppen, dat hij niet de eerste man op de maan was. Buiten het feit, dat Kuifje en kapitein Haddock er al eerder waren geweest, haalde Koss dit voorval aan als schoolvoorbeeld van een verkeerde focus.

Er zijn slechts 12 mensen op de maan geweest van de 7 miljard wereldburgers, die op aarde rondlopen en desondanks heb je het er psychisch moeilijk mee, dat je de eerste niet bent.
In de (top)sport werkt het precies hetzelfde. Als je bij een Wereldkampioenschap of de Olympische Spelen "slechts" tweede wordt, ga dan niet zitten sippen, maar bedenk dan, dat zo ongeveer de hele mensheid graag met jou van plaats zou willen ruilen!
Of zoals mijn schat van een moeder het heel praktisch wist te verwoorden: "Kijk naar wat je hebt, niet naar wat je mist!"
Wijze woorden van een wijze vrouw. Want al waren we geboren als Breed, in een gezin met 12 kinderen heb je het niet breed....

vrijdag 24 augustus 2012

Scott McKenzie en de Protestgeneratie

Eind november is er een muziekproject rond muziek uit de jaren '60, met na afloop een hippiesfeest.

Normaal gesproken ga ik voor de fietsvakantie in de zomer voor de laatste keer voor het schaatsseizoen naar de kapper. Met dit feest in het vooruitzicht, alsmede een mogelijke reünie van "De Hobbit" in Nieuw-Vennep, sloeg ik deze knipronde maar over en liet ik mijn haar alvast groeien.
Nu had ik echter buiten de waard gerekend. Zondagochtend begon Ada over mijn soms wat wilde haar. Ik legde uit, hoe de vork in de stel zat.
Daar nam ze echter geen genoegen mee: "Als je er niks aan doet, kom ik in protest!"
U merkt het, we stammen beiden uit de protestgeneratie, die deze week een icoon verloor: Scott McKenzie.

In 1967 werd hij op slag beroemd met "San Francisco". Dit nummer, zijn enige hit trouwens, vatte de tijdgeest van die jaren goed samen. Afgelopen zaterdag overleed hij op 73-jarige leeftijd.
Vanmorgen zat ik om half 9 bij trainingsmaat Edwin Minnee, die de opdracht van Ada nauwgezet uitvoerde: de bakkebaarden kortwieken en het haar uit mijn nek verwijderen. Durf nu nog eens te beweren, dat ik uit mijn nekharen klets....
Deze vaak in de prijzen vallende kapper uit Katwijk knipte mijn haar dusdanig, dat eind november de oren wel bedekt zullen zijn.

Wat mij betreft kan de winter dus vroeg invallen. Aldus deze natuurijsschaatser, die bij tijd en wijle nog naar zijn schat van een vrouw luistert ook!

donderdag 23 augustus 2012

Rainbow pockets


Vandaag stond in Trouw een artikel over de faillisementsaanvraag van Rainbow pockets.

Vrijwel iedere Nederlander heeft wel een pocket met de gele rug in huis.
Van een boekenplank in de huiskamer kon ik zo al 3 Rainbow pockets plukken.

"Zoeken naar Eileen W." van Leon de Winter, een moderne variant van het klassieke drama van Tristan en Isolde.

"De onwaarschijnlijke spion" van Daniel Silva, waarin een bloedmooie Duitse spionne achter de geheimen van de voorbereidingen van D-Day probeert te komen.

En tenslotte "Engelen" van Paola Giovetti. Dit is een soort vakliteratuur. Want wees eens eerlijk: hebben jullie ooit iemand zo engelachtig zien kijken als deze bibliothecaris?

En zo heeft ieder huishouden in Nederland wel wat van deze uitgever op de planken staan. Desondanks heeft het bedrijf het niet gered.
In het artikel in Trouw worden door Maarten Muntinga een aantal oorzaken genoemd.
Op zich kloppen ze stuk voor stuk wel, maar ik denk, dat een van de voornaamste, zo niet de allerbelangrijkste reden niet genoemd wordt: de innovatie bij een concurrent: Dwarsligger.
Hoewel ik er nog geen gebruik van heb gemaakt, daar ik met fietsvakantie meestal afgeschreven pockets uit de bibliotheek meeneem, die ik na lezing achter kan laten, zal ik eerder een Dwarsligger kopen dan een pocket om de doodsimpele reden, dat ze compacter, lichter en desondanks goed leesbaar zijn.
Als Rainbow een doorstart wil maken, dan zal het in deze vorm moeten zijn. Zo niet dan is het echt over en uit met Rainbow pockets en doet het gezegde "De een zijn dood is de ander zijn brood" weer opgeld.

zondag 19 augustus 2012

"Das ist nicht schlimm!"

Communicatieproblemen zijn van alle tijden. Vooral communicatie tussen verschillende talen levert nogal eens hilarische taferelen op.
Zo bracht General Motors in de jaren '60 met veel bombarie de Chevrolet Nova op de markt in Mexico.

De Chevrolet verkocht echter niet. Niet zo heel gek trouwens, als je weet, dat "no va" in het Spaans "rijdt niet" betekent....

Vooral bij talen, die nauw aan elkaar verwant zijn, doet dit probleem zich voor. Alles kan net even anders zijn, dan je denkt.

Zo stuitte ik tijdens mijn fietsvakantie langs de Moezel op het bordje "Judengasse". Je denkt dan meteen aan de donkerste bladzijde uit de Duitse geschiedenis: de Holocaust met de gaskamers in Auschwitz. Maar dat is fout gedacht. Gasse betekent gewoon steeg. In het verleden hebben vermoedelijk veel Joden in deze steeg gewoond.
Een tweede voorbeeld deed zich voor in Daun.

Bij een Konditorei schreven we de laatste Ansichtkarten bij latte macchiato en chocolademelk. Ada was hier lekker bezig. Ze griste de landkaart van de Eifelsteig uit mijn handen, liet haar aantekeningenboekje vallen en bij het oprapen daarvan nam ze het talellaken mee. De helft van mijn chocolademelk kwam op het schoteltje of op het tafelkleed.
"Das ist nicht schlimm!" zei de serveerster.
Ik vond het ook niet slim van Ada! Dat was het natuurlijk ook niet, maar de serveerster bedoelde gewoon: "Het is niet erg!"

Een ander voorbeeld werd me aangereikt door mijn collega Bernadet Bakker, die aan kwam met het voorbeeld van een appelwijn met de naam Viez. Ik denk niet, dat het in Nederland goed zal verkopen....
Nu we het toch over levensmiddelen hebben: in Duitsland kom je regelmatig Neukauf binnen.

Het heeft niets te maken met studentes, die hun examen in het bed van de professor halen of met secretaresses, die zich in liggende positie omhoog werken in de organisatie.

Nee, Neukauf betekent gewoon Nieuwkoop. En dan heb je het over heel andere glijbewegingen.

Weer een misverstand de wereld uit. Blijft er voor mij nog eentje over. Dat mijn trainingsmaat Frank Damen zich gevleid voelt bij lezingen in Duitsland, dat kan ik me goed voorstellen. Deze beginnen bij onze Oosterburen steevast met "Meine Damen und Herren."
De vraag, die me intrigeert, is welk toilet hij bezoekt.

Het bordje op de deur is toch heel duidelijk....

vrijdag 17 augustus 2012

Rolmodel

Het zal niet meegevallen zijn voor mijn hoofd Irene, die op deze warme vrijdagmiddag in het door sluierbewolking licht gedempte zonlicht met een vriendin een stukje aan het fietsen was, om plotsklaps geconfronteerd te worden met haar werk.
Want daar is natuurlijk geen ontkomen meer aan, als je mij tegen komt. Het rolmodel bij uitstek!

Vooral op skeelers komt dat goed tot zijn recht....
Want laten we wel wezen: welke eer valt er voor een hoofd nog te behalen, als je leiding moet geven aan een rolmodel als mij?

Na mijn werk trok ik om 3 uur mijn skeelers aan om te kijken, of je via de Via 44 over beter wegdek naar het spiegelgladde asfalt voor het voormalige vliegveld Valkenburg zou kunnen komen. Welnu, dat lukte prima. Het asfalt en de tegels vanaf de Deijlerweg tot bij Duinrell is minder dan op de Via 44, maar wel beter dan langs het Valkenburgse meer.

Bij de rotonde bij "de Klip" kwam ik op het spiegelgladde asfalt terecht. Je hebt het gevoel alsof je vliegt, zo weinig weerstand heb je met de wind in de rug op dit stuk richting Katwijk. Ik haalde diverse fietsers in, waarvan sommigen het toch niet zo leuk vonden, dat ze door een skeeleraar voorbij gestoken werden.

Bij het barakken skeelerde ik de toegangsweg van het vliegveld af tot aan de slagbomen, waarna ik terugreed en tot de Kooltuinweg skeelerde.
Ik reed nog een keer terug naar "de Klip" en en keerde op dezelfde wijze terug naar de Kooltuinweg. Via deze weg met asfalt, wat elk jaar wat minder wordt, reed ik weer op de Stevenshof aan. Daar ik op deze warme middag met een helm op toch wat last kreeg van hittestuweing, nam ik bij de Kwantum Hallen, in een grijs verleden sponsor van de wielerploeg van Jan Raas en Joop Zoetemelk, een ijsje.

Ik was ruim 2 uur onderweg en had met een achttal kleine wieltjes een kleine 40 km over het asfalt gerold.

Ik ben een echt rolmodel!