Een perfecte omweg

Het was half 9. Ik stond op het punt om naar mijn werk te gaan. De telefoon ging.
Ada aan de lijn: "Is Siebe nog thuis?"
"Nee, hij is een kwartier geleden vertrokken."
"Weet je, of hij de zak met groente heeft meegenomen?"
"Nee, ik zat toen op de wc."
"Wil je even kijken of er in de koelkast een grote plastic zak met groente ligt?"
Dat deed ik. Deze lag er inderdaad. Ada was vergeten om deze uit de koelkast te halen, toen ze vanmorgen vroeg ging zwemmen.
Na enig overleg aan de telefoon bood ik aan om de groente uit onze volkstuin naar mijn schoonouders te brengen.
Via de Velostrada fietste ik naar Voorschoten om na met mijn schoonmoeder gepraat te hebben via de Papelaan naar Wassenaar te fietsen. Ik reed via de duinen, waar ik over een maand de Halve marathon van Katwijk ga lopen.

Het was prachtig weer en de duinen tussen Katwijk en Wassenaar zijn ook prachtig. Dat vond ook mijn ex-collega Cor Schaap, die met zijn hondje een lange wandeling maakte, toen ik hem tegenkwam.
Nee, ik mag niet mopperen, dat ik groente naar mijn schoonouders mocht brengen. Het was een perfecte omweg.

Verjonging

Iedereen heeft het de laatste jaren over de vergrijzing van het bibliotheekvak. Ook de Katwijkse bibliotheek gaat hier in mee.

Toch kan het ook anders. Hoewel niet iedereen het door heeft: ik ben een lichtend voorbeeld voor de mensheid.
En daar ik heb geleerd, dat je klein moet beginnen, heb ik vandaag laten zien, dat verjonging in de openbare bibliotheek zijn vruchten afwerpt. Om het rooster rond te krijgen, moest ik een beroep doen op 2 bij de bibliotheek werkzame studentes. De tweede helft van de middag draaide ik de uitlening met deze prille twintigers.
Het was de jongst denkbare bezetting, want als enige man in de frontoffice ben ik uiteraard de jongste man.
En het werkte: zowel vanmiddag als vanavond was het druk! De directe oogst van het jongst denkbare team.

En dat het mee zou kunnen spelen, dat het geen strandweer was? Ach, een kniesoor, die daar op let....

Stand alone

De Nederlandse taal is in de loop der eeuwen een mengelmoes van diverse andere talen geworden. Leenwoorden uit het Frans en in mindere mate het Duits en het Latijn hebben hun weg in onze taal gevonden. Na de Tweede Wereldoorlog heeft vooral het Engels veel invloed op onze taal gekregen.
Zo heeft Rijnsburg sinds begin april een bibliotheek, waar de werknemers in hun eentje uitleendiensten draaien. In het vakjargon heet dit een stand alone-bibliotheek.
Het heeft er dus niets mee te maken, dat niemand met mij wilde werken, dat ik vanochtend in mijn eentje in de Rijnsburgse bibliotheek mijn werk deed.

Het was de slotdag van de Rijnsburgse feestweek. Ik wist dus helemaal niet, wat ik kon verwachten. Het kon extreem rustig worden, maar net zo goed extreem druk.
Het eerste uur was vrij stil. Dat kwam mooi uit. Daar dit de eerste keer was, dat ik daar in mijn eentje stond, kon ik rustig uitzoeken, waar alles stond. Om 11 uur werd het lekker loperig tot half 1, waarna het weer inzakte met de drukte. Met een keurig leeggeruimde kast van teruggekomen boeken verliet ik het pand.
Met een paar stalpoten. Wat dat aangaat kun je het stand alone zeer letterlijk nemen. Voor het personeel is er geen enkele mogelijkheid om te kunnen zitten. Het is de bedoeling, dat we door de uitleenruimte lopen en opruimen. Daar ben ik het mee eens.
Maar er zijn ook momenten, dat je leden in moet schrijven of iets op de catalogus of op internet op moet zoeken. Het lijkt me heel gezond, dat je dan even op een kruk kunt zitten en je benen even kunt ontspannen. Een knipperlicht gaat langer mee dan een lamp, die constant brandt!
Komende week ga ik als preventiemedewerker even uitzoeken, wat de ARBO-wetgeving hierover zegt.
Mijn fiets had ik buiten het feestgedruis gestald: onder het afdak van de oude bibliotheek aan de Smidstraat. Daar vandaan reed ik naar de volkstuin, waar ik met Ada zou lunchen. Op het fietspad vlak bij de tuin kwam ik Douwe Kinkel tegen. Uiteraard stopten we even om met elkaar te praten. In de zomer zien we elkaar niet zo vaak, maar met natuurijs ligt dat een slag anders.

We hebben samen heel wat toertochten gereden, zoals de 200 km op de Weissensee.
Gezelligheid kent geen tijd. Ik kwam dus wat later op de tuin aan. Ada had de hele ochtend al op de tuin gewerkt, dus zij was hongerig.
Na de lunch hielp ik haar nog met een kleine klus, waarna ik naar huis fietste. Na de w.c's schoongemaakt te hebben ging ik hardlopen. Geheel in de geest van stand alone liep ik een rondje Korte Vliet. In mijn eentje.

Truus van Duijvenbode

Gisteren hoorde ik, dat Truus van Duijvenbode vorige week is overleden. Ik kende haar ruim 20 jaar. Zij was al die tijd voorzitter van schildersvereniging "Pictura" in Katwijk. Ieder jaar hadden ze een zomertentoonstelling in "Het Witte schooltje", maar dat was net verkocht. Er werd acuut naar een andere tentoonstellingsruimte gezocht. Ik bood als filiaalhoofd de bibliotheek van Katwijk aan den Rijn aan.
Deze noodoplossing voor "één jaar" werd een jaarlijks terugkerende traditie. Even traditioneel mocht ik ieder jaar een openingsact bedenken.

Daar Truus ook nog een vaste klant van de bibliotheek was, maakte ik regelmatig een praatje met haar. Mijn voorliefde voor duursporten is bekend, maar in haar jeugdjaren was ze een lange afstandszwemster van het zuiverste water. Vanuit de reddingsbrigade ontwikkelde ze dit talent. Op een gegeven moment zwom ze probleemloos 15 km!
Ik kende Truus vooral als een hartelijk gezelligheidsmens. En ze voldeed in hoge mate aan de eerste karakterschets, die je verwacht van een voorzitter van een schildersvereniging: ze was kleurrijk!

Yes we scan

Wie zegt, dat Duitsers geen humor hebben? Deze foto met een fantastische woordspeling zag ik tijdens onze fietsvakantie in een Duitse krant.