Uitverkocht

Gisterenavond at ik voor het eerst in een maand weer samen met Ada. Siebe was met Swabo op trainingskamp, terwijl Ana met Ike naar het Rotterdams filmfestival was. We hadden een beetje haast, want we moesten naar Amsterdam, waar in de Noorderkerk het VU-koor en -orkest op zouden treden.

We gingen op de bonnefooi om te luisteren naar onze jongste dochter, maar zo ver zou het niet komen. Een bordje "Uitverkocht" op de deur van de Noorderkerk maakte ons duidelijk, dat we tevergeefs naar Mokum waren afgereisd. Het soebatten aan de deur wilde niet helpen. De acht mensen in de hal, die er niet in mochten, hadden volgens mij zo in de kerk gekund. Maar goed, de deurwachters waren onverbiddelijk.
Normaal gesproken zou ik hier flink van balen, maar ik was in een prima stemming door de gezellige dag op Flevonice en het vooruitzicht van natuurijs.
Bovendien hadden we in de treinreis naar Amsterdam een wel heel bijzondere gast uit Gods kosthuis in onze coupé. De trein naar Schiphol reed niet wegens geplande werkzaamheden. Een oudere man met een stoppelbaard, die je op het eerste oog inschatte als een dakloze, kwam de coupé binnengestapt, samen met zijn vrouw. Ze konden niet naast elkaar zitten, dus namen ze op 2 stoelen achter elkaar plaats.
De man kwam naast een vrouw te zitten in de leeftijdscategorie van onze oudste dochter en hij stak meteen van wal.
Hij ontpopte zich, met een penetrante geur om zich heen, als een personage, die rechtstreeks uit een aflevering van Koot en Bie was gestapt.
Ze waren uit Zwolle naar Middelburg gereisd om een miniatuurbootje te kopen.

Hij had een verzameling bootjes. Zelf had hij ooit gevaren, hij had een antiquariaat gehad, die failliet was gegaan. Zijn hele bijzondere levensverhaal vertelde hij op de treinreis van Leiden naar Amsterdam aan die wildvreemde vrouw, maar op zo'n volume, dat wij er ook volop van mee konden genieten. Alle lief en leed kregen wij zo te horen.
En het bootje, dat hij gekocht had: dat zat gewoon, in kranten ingepakt, in een simpel plastic vuilniszak....
De brave borst moest met zijn vrouw nog terug naar Zwolle.
En laten Koot en Bie aan deze mooie stad van de Blauwvingers nu ooit een muzikale ode gebracht hebben.

Overbodig om te zeggen, dat we schaterend van het lachen door de feeëriek verlichte grachtengordel naar de Noorderkerk wandelden. We hadden dan wel geen noot muziek gehoord, maar we hadden wel een cabaretvoorstelling bijgewoond!

Powerpoint

Computers zijn handig, maar hebben wel een nadeel: de updates en vooral de grootschalige verbeteringen. Ben je net helemaal gewend, komt er weer een of ander pakket, waardoor je weer je meg moet gaan vinden.
Een paar jaar geleden stapten we over van Word 2003 naar 2007, volgende week komt versie 2010 aan de beurt.
Gisteren hadden we in de bibliotheek van Rijnsburg met 9 collega's een cursus Office 2010, waar we over een paar weken mee gaan werken. Naast Word kwam ook Excel en Powerpoint aan de orde.
's Avonds kreeg ik op een andere manier met een powerpoint te maken. In de Leidse IJshal ging het schaatsen erg lekker, tot ik in de gaten kreeg, dat mijn linkerschaats niet goed open ging. Dat klopte: de veer van het klapmechanisme, was gebroken. Op dit punt komen de meeste krachten te staan.
Mart Moraal was toevalligerwijze van het ijs gestapt met hetzelfde euvel.
Nu mijn schaatsen toch gerepareerd moesten worden, liet ik meteen de ronding nakijken. De ronding moet er opnieuw worden ingezet. Zo krijg ik volgende week weer een ander powerpoint: het drukpunt, waar je je gewicht op zet bij de afzet.
's Avonds keek ik thuis nog even op www.weerwoord.be om te zien, of mijn verwachting, dat we eind volgende week op de Vogelplas kunnen schaatsen, nog steeds kloppen. Nou, dat ziet er goed uit.

Zeker als er zelfs kaartjes verschijnen, die in het noordoosten van het land 16 cm ijs geven dankzij een powerpoint, een ijskoud Russisch hogedrukgebied met een kerndruk van 1060 HectoPascal.

Het betreft uiteraard het mooiste plaatje, maar het is dus mogelijk in de weermodellen: 16 cm is namelijk de vereiste dikte van de Elfstedentocht!!!!

Trollen

Afgelopen vrijdagmorgen zat ik met een zevental collega's in de kantine.

Zowel Irene als Joke repten over hun vakantieplannen voor de komende zomer. Beiden vertrekken naar Noorwegen.

Zodra ik zo iets verneem, spits ik mijn oren. Daar valt wat te halen: trollenkaarten van Rolf Lidberg om precies te zijn!

In Nederland zijn deze kaarten niet te krijgen. Thuis heb ik een wissellijst met een vijftiental trollenkaarten erin, die ik in het zomer- en winterseizoen verwissel.

Door de binnenkomende zonnestralen worden de kaarten echter op den duur wat flets, dus met enige regelmaat is verversing uit Scandinavië toch wel gewenst.

Op het moment, dat ik mijn bestelling plaatste, vroeg Irene aan mij: "Wat heb jij met trollen?"
"Heel af en toe ben ik er een", sprak ik geheel naar waarheid.

"Volgens mij is het vrij permanent", kreeg ik van het hoofd frontoffice als antwoord.
Martine, het andere hoofd frontoffice, deed ook een duit in het zakje: "Trollen hebben toch meestal een druppel aan hun neus hangen?"

Op het gevaar af voor snotneus versleten te worden, verkondigde ik eveneens geheel naar waarheid: "Met fietsen in de kou heb ik dat ook wel eens!"

Je moet er wel wat voor over hebben, om aan de trollenkaarten te komen.

De Bermuda Driehoek

De Bermuda Driehoek is een denkbeeldige driehoek tussen Miami, de Bermuda-eilanden en Puerto Rico in het westelijk deel van de Atlantische Oceaan. Dit gebied werd vanaf midden 20e eeuw bekend doordat er mysterieuze verdwijningen van vaar- en vliegtuigen zouden hebben plaatsgevonden.
Auteurs van populaire lectuur schreven deze verdwijningen toe aan paranormale verschijnselen waarbij de wetten van de natuurkunde werden opgeheven, of aan activiteit van buitenaardse bezoekers.


Nu wil ik jullie uiteraard niet verontrusten, maar sinds kort is er in ons eigen Nederland ook sprake van een heuse Bermuda Driehoek.

Of om het wat minder omfloerst te zeggen: de Bermuda Driehoek van de lage landen ligt in Katwijk, en nog wel in onze eigen bibliotheek!

Bij ons verdwijnen echter geen schepen en vliegtuigen in het niets, maar deze Bermuda Driehoek heeft het speciaal voorzien op de magnetische logo's van de bibliotheek.

Al met al een zeer verontrustend verschijnsel.....

De Belhamel-bende

"Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen!"

Deze bekende uitspraak van Jezus schiet mij regelmatig door mijn hoofd, als we weer eens last hebben van jeugd, die het nodig vindt om belletje te trekken in de bibliotheek. Vooral op woensdagmiddag is het nog al eens raak.
Met graagte had ik aangegeven, dat ik over een lelieblanke ziel beschik, maar helaas, anders dan u zou verwachten, is dat niet helemaal het geval.

Ik zal het u maar opbiechten. In mijn jeugdjaren heb ik gezondigd.
In een zeer grijs verleden heb ik me met Bertus Spreeuw en Hans Vermeulen, een naamgenoot van de zanger van Sandy Coast, bezondigd aan.....belletje trekken.

Nieuw-Vennep was toendertijd een nog vrij klein dorp, waar aan alle kanten nieuwbouwwijken verschenen. In deze wijken was de straatverlichting nog verre van optimaal.

Nu moet u weten, dat ik in mijn jeugdjaren de boeken van Pietje Bell verslonden heb, terwijl Suske en Wiske ook tot mijn jeugdliteratuur behoorde.
Wij trokken dus gedrieën door de Nieuw-Vennepse nieuwbouw als "de Belhamel-bende".

In de schemering ging het nog goed, maar de schemering ging over in duisternis. Het was mijn beurt om aan te bellen. Volgaarne verrichtte ik mijn plichten en ik rende weg. Ik nam de kortste weg de hoek van het huis om. Dat had ik beter niet kunnen doen, want daar was een stuk ijzerdraad, dat over korte houten paaltjes gespannen was. In het duister was dit aan mijn zicht onttrokken.
De deur ging open, de heer des huizes stapte naar buiten en zag mij liggen. De zere knie was niet het ergste. Nee, het ergste was, dat ik uitgelachen werd door mijn vrienden en de mij onbekende man.
Ik heb daarna nooit meer belletje getrokken. Een glanzende carriére als belhamel was in de knop gebroken....

De sociale kant van sociale media

Geheel onbedoeld heeft een stuk op mijn sportweblog de sociale kant van sociale media aan de oppervlakte gebracht. In het kader van de Toertochttips had ik een verhaal geschreven over mentale training onder de titel "Voor de wind is iedereen een harde rijder".
Nu kreeg ik deze week een mailtje van iemand, die ergens meer dan een kwart eeuw trouwe dienst, ergens in Nederland ontslagen werd in het kader van een reorganisatie.
Ik vat enkele passages samen: "Hoe ik erop gekomen ben weet ik niet, maar ergens zag ik het Friese gezegde "Voor de wind is iedereen een harde rijder".
Herkenbaar en voor mij op een andere manier in hoge mate van toepassing geworden.
Eind vorig jaar werd me namelijk medegedeeld dat mijn funktie zou ophouden te bestaan.
Elke tegenslag is ook weer een kans naar de toekomst.
Daarom vond ik het artikel, dat ik na wat googelen gevonden heb, ook zo van toepassing.
Ik heb een vrije vertaling gemaakt. Voor mezelf, maar ook voor mijn vele collega's die dezelfde boodschap hebben gekregen, misschien tot steun.
Om die reden wil ik je dan ook vragen of ik het zo mag gebruiken en publiceren binnen het bedrijf."
Uiteraard gaf ik toestemming, waarna ik dit mailtje ontving: "Met dank voor je toesteming en woorden.
Ik heb er veel aan gehad en denk ik velen anderen kunnen hier denk ik ook steun en kracht uit halen."
Zo zie je maar weer: je schrijft een stukje om schaatsers van wat Toertochttips te voorzien, en je haalt de sociale kant van web 2.0 naar voren.

Maar zo gek is dat nou ook weer niet. Schaatsen is een zeer sociale sport, waarbij je probeert om elkaar uit de wind te houden.

La cocina español

Het was al weer 4 weken geleden, dat ik voor het laatst voor de buitenschoolse sport schaatsles had gegeven. Dat was net voor de 1000 rondjes van Leiden.

Bij het begin van de schaatsles kwamen een paar kinderen naar met toe met de mededeling: "Ik heb u op de televisie gezien."

De les zelf ging als vanouds: speels.
Het uur daarna, bij de schaatsles van de IJVL, ging het op dezelfde wijze. Er waren een paar kinderen, die een proefles kwamen volgen bij mij, en ik vermoed, dat ze het leuk vonden.
Ik fietste van de Leidse IJshal naar huis, waar ik me even om kon kleden om aansluitend te gaan genieten van de Spaanse keuken. Ana kookt graag en goed, zodat wij de afgelopen 2 weken zeer regelmatig een Spaans gerecht voorgezet kregen. Omgekeerd gebeurde hetzelfde: Ana leerde de Hollandse keuken kennen.
Het is ineens een stuk drukker in Huize Breed, maar vooral ook een stuk gezelliger. En wij hoeven de deur niet uit om te genieten van la cocina español!

IJsstrijd

Net als de afgelopen jaren doe ik ook in 2012 weer mee met IJsstrijd, de opvolger van de Nierstichting Elfstedentocht. De bedoeling is, dat ik weer 200 km ga schaatsen. IJsstrijd vindt plaats op Flevonice op zondag 4 maart.
Ik doe mee onder de naam "Een Breede sLach".

Wie mij wenst te steunen, kan dat doen op http://www.ijsstrijd.nl/acties/bert-breed/een-breede-slach/
Ieder bedrag is uiteraard welkom.
Wie het geld liever persoonlijk aan mij geeft: dat kan ook. Ik zorg er dan voor, dat het geld via "Een Breede sLach" op de rekening van de Nierstichting gestort wordt.

Na de 230 km schaatsen in de Leidse IJshal bij de 1000 rondjes van Leiden ten behoeve van Serious Request, ga ik begin maart dus op herhaling, zij het nu voor een ander goed doel.

Nova Zembla

Eén van de prachtigste verhalen, die meester Modderman in de 5e en 6e klas bij geschiedenis vertelde, was dat van de overwintering op Nova Zembla. De strenge winter van 1962-1963 lag nog vers in het geheugen, dus wij konden ons daar wel iets bij voorstellen.
Op de middelbare school passeerde "De overwintering der Hollanders op Nova Zembla" ook nog wel eens de revue, ditmaal als schoolvoorbeeld van de Romantiek. In de Romantiek werd het vaderlandse verleden verheerlijkt, in dit geval door Hendrik Tollens.
Als goed bibliothecaris en als liefhebber van natuurijs stemde ik meteen in met het verzoek, om de verfilming van het avontuur met vrienden te gaan bekijken.

Met Ada fietste ik naar Leiden Centraal, waar we de trein naar Beverwijk namen. Bij Cineworld hadden we om 5 uur afgesproken. In deze bioscoop heb ik 2 jaar geleden "De hel van '63" gezien. Een week later reed ik op natuurijs, dus wie weet...
Met Tim de Beer, Joep Kapiteyn, Rob en Margriet Ammerlaan, Willem Jongsma en Lotte van Walstijn aten we, kletsend en lachend, onze hertenbiefstuk of andere lekkere gerechten.
Het toetje bestond voor de helft van het gezelschap uit ijs. Zelf ging ik uiteraard voor de variant, die onder de naam "Hollands glorie" werd gepresenteerd en geserveerd. Rob, Margriet, Tim en Joep gingen naar "Sherlock Holmes", eveneens bekend uit de detectiveverhalen van Arthur Conan Doyle.
Met Willem, Lotte en Ada begaf ik me om kwart voor 7 naar de 3D-film "Nova Zembla".

Na de gebruikelijke promotiefilmpjes konden we onze 3D-brillen opzetten, daar Nova Zembla begon. Een overweldigend begin. Doutzen Kroes in 3D. Er is 15 jaar geleden een andere Kroes in beeld gekomen, die met de woorden "It giet oan" het begin van een andere barre tocht aankondigde.
De film was erg mooi. Door de 3D-brillen kreeg je een dieptewerking, die je bij andere films niet zo hebt. Vooral de natuurbeelden kwamen hierdoor goed tot hun recht. De kloven met in de diepte een waterval waren echt overweldigend!
Het ruwe leven aan boord van het houten zeilschip was levensecht, net als de wil tot overleven in "Het Behouden Huys".

Zo kun je geschiedenis weer tot leven brengen. Aan het eind van de film stak Doutzen Kroes haar hand uit, en hoewel ik zeker 20 meter van het scherm af zat, leek het of ze me bijna aanraakte.
De hoofdpersoon, Gerrit de Veer, op wiens logboek het verhaal van de overwintering op Nova Zembla is gebaseerd, schreef de eerste Nederlandstalige bestseller. Hendrik Tollens deed het twee eeuwen later nog eens dunnetjes over, net zoals weer 2 eeuwen later dit verhaal de eerste Nederlandstalige 3D-film opleverde.
"De reis om de noord" werd een mislukking, maar het doorzettingsvermogen van de bemanning van het schip onder leiding van Willem Barentsz en Jacob van Heemskerk, is legendarisch.
Ik vond "Nova Zembla" een overweldigende ervaring en kan iedereen aanraden, om deze film in de bioscoop te gaan kijken. Hij zal ooit wel eens op de televisie komen, maar daar zit je dan zonder 3D-bril....

Carbón de Reyes

Ieder land heeft zo zijn eigen tradities met Driekoningen. Bij de Oosters-Orthodoxe kerken viert men op 6 januari Kerstmis, maar ja, die vierden de Oktoberrevolutie dan ook in november.

In Asturias vieren ze Tres Reyes oftewel Driekoningen met het geven van cadeaus aan elkaar. Een van de tradities daarbij is "Carbón de Reyes". Het verhaal gaat, dat het gegeven wordt aan stoute kinderen. Zij krijgen dan carbón oftewel steenkool in een mini zak van Zwarte Piet.

Wie schetst mijn verbazing, toen ik een zak Carbón de Reyes als geschenk in de keuken zag staan. Dit zou betekenen, dat Ana denkt, dat ik stout ben.
En daar begint de verwarring met de Spaanse taal.
Stout betekent van oorsprong moedig. Denk maar aan Karel de Stoute uit de geschiedenislessen. En laat nu moedig in het Spaans "Bravo" zijn!

Kijk, dan komen deze Carbón de Reyes al in een heel ander licht te staan....
Maar goed, Ana is nog niet volledig ingeburgerd. De conversatie thuis gaat vooral in steenkolen-Engels. We zullen het haar nog niet euvel duiden.
Wat ik wel euvel duidt is het weer. Een traditionele Oudhollandse weerspreuk luidt: "Driekoningen maakt of breekt de brug".

Dit jaar valt er niks te maken met extreem hoge temperaturen en neerslagcijfers.

Ook al krijgen we waarschijnlijk wat meer hogedrukgebieden in de buurt, winterweer zit er voorlopig niet in. Na december kunnen we januari vermoedelijk ook afschrijven als wintermaand. 2012 zal het, als het er al van komt, van februari moeten hebben.