Kuifje

De oorspronkelijke titel, die ik voor dit stukje in gedachten had, luidde: "Lentebode".
Maar zoals dingen in het leven vaak anders lopen dan je dacht, zo ging dat ook voor dit verhaal op.
Het begon allemaal eind januari. Mijn collega Irene had enkele opmerkingen over de lengte van mijn haar en ze had ook nog eens de euvele moed om er een stukje op haar blog aan te wijden onder de kop "Misleiding".
Ik citeer: "Een vast onderdeel van zijn voorbereiding ligt in het laten groeien van zijn haardos gedurende de donkere maanden van het jaar zodat die wilde haren hem bescherming kunnen bieden tegen eventuele bevriezingsverschijnselen. Zoals dat vaak gaat met mensen met een passie, loert ook de verdwazing om de hoek. En daarom kan het soms, tegen alle verwachtingen in, heel lang duren voordat hij de hoop op een tocht opgeeft en de weg vrijmaakt voor de lente."
en "Groene puntjes in de aarde? Ik laat me niet voor de gek houden. De lente komt pas na de kapper."

Bij mij rijpte het plan om van de haardracht dit jaar iets speciaals te maken. Op een gegeven moment was ik eruit: ik zou een punkkapsel laten knippen. Precies 2 weken geleden fietste ik voor een afspraak langs de kapperszaak van Edwin Minnee. Vorig jaar heb ik een aantal keren met Edwin geschaatst. Naast schaatsen kan hij trouwens ook uitstekend synchroonzwemmen.
Het plan was helder. Na 200 km geschaatst te hebben op Flevonice in Biddinghuizen ten behoeve van de Nierstichting, zou ik op maandagochtend door Edwin een hanekam laten knippen.

Aldus geschiedde. De muziek had ik er ook al bij gevonden.

Voor de Duitstaligen onder ons:

Maar voor de rest liep het toch een klein beetje anders, dan ik had gepland.
Uiteraard was men verbaasd, met welk kapsel deze lentebode aan kwam zetten. Maar waar ik niet op gerekend had, waren enthousiaste reacties als "Het staat je best leuk" of "Je ziet er 20 jaar jonger uit". Dat was mijn bedoeling helemaal niet!
En daar kwam ook nog eens deze opmerking overheen: "Nu zie je er tenminste weer ondeugend uit!"
Alleen al het feit, dat men mij met ondeugendheid in verband wil brengen....

Maar het ergste moest nog komen: "Je lijkt Kuifje wel!"

Las Vegas

Onder het avondeten ging deze week de telefoon. Ik stond op en Ada vond, dat ik verbazend snel de hoorn op de haak gegooid had. En dat nog wel zonder een woord te zeggen. Ik kreeg dan ook te horen: "I am mister Bla Bla from Las Vegas. You have won the jackpot."

De rest van het riedeltje ken ik wel, uit de tijd, toen er nog geen spamfilter bestond. Hoeveel jackpots en loterijen ik toen wel niet gewonnen heb! Na een fietsvakantie had ik soms wel 400 mailtjes, waarvan een stuk of 5 van vrienden.
Het wekt bij mij argwaan, als ik de hoofdprijs win, als ik ergens NIET aan meegedaan heb, hoewel het afgelopen december gelukt is bij de bingo!
Oh ja, voor het overmaken van de prijs hebben we alle gegevens van uw bankrekening en/of uw creditcard nodig. Om deze vervolgens te plunderen natuurlijk. Nee, dan kun je veel beter meedoen met de voetbalpool op je werk.
Dat riedeltje aan de telefoon hoefde ik niet af te luisteren.
Toch zijn er genoeg mensen, die hier nog intuinen, want anders was deze vorm van internetcriminaliteit allang gestopt. Maar ja, mensen willen nu eenmaal graag rijk zijn!

Beste mensen, tuin er niet in. Het is makkelijk, als je veel geld hebt, maar de echte rijkdom kun je elders vinden!

Schaatsenrijden

In "Schaatssport", het fraaie magazine van de KNSB, heeft schaatskenner Marnix Koolhaas een rubriek getiteld "IJskunst". De vele interessante verhalen uit deze rubriek vormen, samen met de eerste twee hoofdstukken uit het boek "Koning Thialf", de inhoud van dit prachtige boek.
Het leuke van "Schaatsenrijden" is, dat veel onderwerpen aan bod komen, die je in andere schaatsboeken niet snel zult vinden.
De achterflap van dit boek onthult al veel: "Prominent schaatskenner Marnix Koolhaas duikt in de historie van een van onze meest geliefde sporten. Zowel in Nederland als tot ver over onze landgrens bezit het schaatsen een ongekend veelzijdige geschiedenis. Via een vijftigtal rijk geïllustreerde verhalen neemt Koolhaas de lezer mee op een verrassende tocht. Verhalen over de schaatsers in de schilderijen van Jeroen Bosch en Hendrick Avercamp, over de meest afgelegen ijsbaan ter wereld op het eilandje Tristan da Cunha, over een gevecht op leven en dood tussen schaatsers en tangoliefhebbers in Argentinië, over Ard & Keessie, over liefde en dood op het ijs, over schaatsen op zondag, over Sonja Henie en nog veel meer."
Daar is geen woord te veel bij gezegd. Eerder te weinig. Ook in de literatuur wordt deze mooie sport in romans of gedichten soms prominent beschreven. Denk daarbij aan auteurs als Simon Vestdijk, Herman de Man, Hildebrand, Koos Speenhoff, Antoon Coolen, Johann Wolfgang von Goethe en Gerrit Achterberg.
De prachtige foto's en reproducties van schilderijen en tekeningen maken dit boek compleet. Kijk, lees en geniet!

Veranderscan

De meeste mensen denken bij het horen van het woord scan meteen aan een ziekenhuis, maar ook in andere sectoren komt dit woord wel eens aan de orde. Zo ook in onze eigen bibliotheek. Eén van de onderdelen van de INK was de veranderscan. Deze kwam vandaag tijdens de middagsessie aan de orde.

Bij de positiebepaling kwam onze bibliotheek er goed uit. Vergeleken met 4, en vooral met 8 jaar geleden, is er op veel terreinen vooruitgang geboekt. Maar de wereld verandert en de bibliotheekwereld eveneens. Bezuinigingen komen in alle vormen en gedaanten op de bibliotheken in den lande af en de oplossingen zijn zeer divers. Barneveld gaat terug naar de ouderwetsche uitleenbiliotheek en verder niets, terwijl Vlissingen de bibliotheek, waar Annie M.G. Schmidt ooit bibliothecaresse was, feitelijk op wil heffen en onder wil brengen in een aantal uitleenpunten. En dit alles onder de naam "bibliotheek van de toekomst".
Wij zullen ook op weg moeten naar de toekomst. De vraag is alleen: welke toekomst? De plannen voor een nieuwe Hoofdbibliotheek zijn er, maar wat wordt de inhoud? Hoe ziet de bibliotheek er uit over 3 jaar, over 5 jaar en over 10 jaar? Wie het weet, mag het zeggen.
Wij moesten op deze maandagmiddag ons hoofd breken over de vraag, hoe we met de onvermijdelijke veranderingen om willen gaan. Hoe start je met veranderingen, als je bijvoorbeeld nog niet weet, welke impact e-books gaan hebben?
Jullie begrijpen, dat ik zeer diep na ging denken over deze vraagstelling. Zo diep zelfs, dat Len van Twisk, die ingehuurd was om ons met dit proces te begeleiden, op een gegeven moment aan me vroeg: "Gaat het wel goed met je, Bert?"
"Ja, hoor", kon ik geheel naar waarheid zeggen.

En denk nu alsjeblieft niet, dat dat middagdutje van gisteren me zo goed bevallen is, dat ik nu dagelijks een siësta ga houden.....

Kees Aandewiel

Met een grote groep collega's ben ik vanochtend naar de uitvaartdienst van Kees Aandewiel geweest. Hij is vorige week donderdag op 55-jarige leeftijd in het bijzijn van onze collega Thea en hun kinderen vredig ingeslapen. Dat was absoluut geen vanzelfsprekendheid. Eind juli kregen Kees en Thea te horen, dat hij ALS had, een ongeneeslijke spierziekte. Meestal draait dit er op uit, dat de patiënt uiteindelijk stikt, nadat de ene spier na de andere ophoudt te functioneren. Dat lot is Kees bespaard gebleven, of zoals iemand tegen me zei: "Hij is er genadig vanaf gekomen".

We leerden Kees kennen als echtgenoot van onze collega Thea, die uitgerekend afgelopen weekeinde 25 jaar in dienst van onze bibliotheek was. Hij was een creatieve doener met technisch inzicht, een combinatie, die niet voor iedereen is weggelegd. De Katwijkse werklust was hem eigen en met zijn positieve en praktische instelling zag hij voor veel problemen een werkbare oplossing.
Een jaar of 10 geleden moest hij bij één van de vele reorganisaties van KPN het veld ruimen. Kenmerkend voor Kees: op 45-jarige leeftijd zag hij kans om zijn droom om leraar te worden, alsnog waar te maken. En blijkens de woorden van de locatiemanager van de Driestar tijdens de uitvaartdienst was dit een juiste keuze. Kees bleek een geboren leraar en zijn technisch inzicht kon hij prima in het vak techniek kwijt. En niet alleen daar: overal in en om de school stond hij klaar om met hand en spandiensten te helpen.
Daarnaast was hij ook nog actief in allerhande vrijwilligerswerk, zoals de Katwijkse Oranjevereniging.
Buiten de bibliotheek kwam ik Kees, net als ik een groot liefhebber van het schaatsen van Molen- en Merentochten, nog wel eens in de Leidse IJshal tegen, waar hij als een goede vader belangstelling toonde voor de verrichtingen van zijn kinderen, zoals hier als cameraman voor zijn zoon Jaap.

Deze opname is gemaakt bij het Sinterklaasfeest voor G-schaatsers in november 2009. Ook bij de huldiging van de Olympische medaillewinnaars in maart 2010 waren zij van de partij. Bij deze gelegenheid zakte Kees ineens zomaar door zijn knieën. Achteraf was dit natuurlijk de ALS, die al bezig was zijn lichaam te verwoesten.
Tijdens de uitvaartdienst kwam dominee Kunz diverse keren terug op het feit, dat we niet allemaal 80 of 85 jaar worden. Ook al heeft Kees in zijn 55 levensjaren meer gedaan dan menig 85-jarige.
Hoe sterk we als mens ook mogen lijken, we zijn en blijven breekbaar.

Naar aanleiding van de wintertriatlon van 2007, verschenen onder het kopje Bikkel ontving ik van Kees dit mailtje.
En dat allemaal op je 35e !
Je weet dat wij 's zondags ook altijd voor go(u)d gaan. Heeft Thea je by the way ook al verteld dat ik ongetraind de marathon ga lopen?
Groeten, Kees A
Met de marathon bleek hij niet de sportieve uitdaging van 42 km te bedoelen.
De geestelijke marathon, die Kees en zijn gezin het afgelopen half jaar af hebben moeten leggen, waren onnoemelijk veel zwaarder dan de 8 marathons, die ik heb uitgelopen, bij elkaar.
Ik hoop, dat Thea en de 8 kinderen veel troost kunnen halen uit het rotsvaste geloof, dat Kees had en dat hij speels en kernachtig samenvatte in deze zin uit het mailtje:
"Je weet dat wij 's zondags ook altijd voor go(u)d gaan."

Positiekleding

Niet iedere collega krijgt het gedaan, dat zijn of haar hoofd een blogartikel aan hem of haar wijdt. Mij is dat echter in ieder geval gelukt. Irene schreef onder het misleidende kopje "Misleiding" een op waarheid berustend stuk over mijn haardracht.
Vorige week hadden we het er in de kantine over, dat het dragen van bloemen in het haar weer in de mode komen.

"Dat zal deze oude hippie best wel staan" gaf ik als antwoord, maar uit de reactie van het hoofd frontoffice kon ik concluderen, dat Irene dit niet zo'n geslaagd idee vond.
"Je laat het!", kreeg ik toegebeten.
Nu wil het toeval, dat wij afgelopen maandag de tweede sessie hadden over de positiebepaling van de Katwijkse bibliotheek. Een hoop managementtermen vlogen over de tafel. Ik moet eerlijk zeggen: deze taal is duidelijker!

Eenieder, die mij een beetje kent, weet dat ik me altijd helemaal inleef in dit soort sessies. En dat doe ik dan uiteraard tot in de puntjes verzorgd. De details, die doen het hem.
Dus aan welke details denk je dan bij een hele maandag positiebepaling? Inderdaad: aan positiekleding!

Na ampel beraad heb ik daar toch maar van afgezien. Ik vrees, dat mijn positie anders een positie ergens buiten de bibliotheek zou worden.....