Geheimhoudingsplicht

Vandaag was er een personeelsbijeenkomst, waarbij de reorganisatieplannen om de 2 ton aan bezuinigingen bekend zouden worden gemaakt. Daarmee verviel voor de OR-leden de geheimhoudingsplicht.
Daar we zeer serieus rekening moeten houden met gedwongen ontslagen per 1 januari 2014, trekt deze bezuinigingsronde diepe sporen in de organisatie. Vooral de onzekerheid onder het personeel, die u al anderhalf jaar als een zwaard van Damocles boven onze hoofden hangt, hakt er flink in.

Als OR-lid kregen we diverse plannen onder ogen, waarop een geheimhoudingsplicht rustte. En daar hou je je dan gewoon aan, ook al krijg je soms vragen van andere personeelsleden, die wat meer te weten willen komen.
Helaas, ik begrijp hun onzekerheid en dat ze graag wat meer van de hoed en de rand willen weten, maar bij mij zijn ze dan aan het verkeerde adres. Ik hou mijn kiezen op elkaar.

Ik moet er alleen voor zorgen, dat ik op mijn werk niet in slaap val....

Telegram

Op de bibliotheekacademie werden we constant bestookt met de term "informatiedrager". Deze verschijnen en verdwijnen weer. De afgelopen decennia hebben we zien komen en gaan. De lp werd verdrongen door de cd, die ook al weer over zijn hoogtepunt is. Het cassettebandje en de videoband: we hebben ze zien komen en gaan. De cd-rom werd vervangen door de dvd-rom.
Zo was ik niet echt verbaasd door het bericht, dat verscheen onder de kop: "Laatste telegram in India verstuurd".

De uitvinding van Samuel Morse heeft het ruim anderhalve eeuw uitgehouden. Er zijn informatiedragers, die het met minder moeten doen.

De werper uit het graan

Ruim een maand geleden kwam ik Max Dohle op de Cantineweg tegen, toen ik van mijn werk naar huis fietste. Hij kwam net uit de duinen gewandeld. Ik maakte met deze IJVL-er aan de praat.
Hij vroeg mij, waar ik mijn boeken uitgegeven had.


"Bij Mijnbestseller", antwoordde ik, en ik legde aan Max uit, hoe deze uitgever werkt: "Zelfs al wil je slechts 1 exemplaar uitgeven, dan kan dat!"
Max Dohle had daar wel oren naar.

Hij is de samensteller van diverse bloemlezingen met schaatsverhalen en -gedichten, zoals "IJsvrij", "Op het ijs", "De wereld gaat op schaatsen" en "Glad en wijd ligt het ijs".
"Ik heb een aantal rechtenvrije sportverhalen, die ik als bundel uit wil geven", kreeg ik te horen.
En inderdaad. Onlangs verscheen met Max als samensteller een boek getiteld "De werper uit het graan".

De titel is gekozen met een kwinkslag. Het verwijst naar de klassieker "De vanger in het koren" van J.D. Salinger.
De bundel "De werper uit het graan; sportverhalen voor fijnproevers" bevat zes door Max Dohle geselecteerde en vertaalde sportverhalen uit de wereldliteratuur. Het betreft 4 niet eerder in het Nederlands verschenen verhalen van Arthur Conan Doyle (boksen), F. Scott Fitzgerald (football), Zane Grey (honkbal) en Ring Lardner (golf). Plus twee schaatsverhalen van niemand minder dan Virginia Woolf en Louis Couperus.
Als bibliothecaris en sportliefhebber heb ik een gouden tip: lezen!

Mont Ventoux

Mont Ventoux

Dichten is fietsen op de Mont Ventoux,
waar Tommy Simpson nog is overleden.
Onder zo tragiese omstandigheden
werd hier de wereldkampioen doodmoe.

Op deze col zijn velen losgereden,
eerste categorie, sindsdien tabu.
Het ruikt naar dennegeur, Sunsilk Shampoo,
die je wel nodig hebt, eenmaal beneden.

Alles is onuitsprekelijk vermoeiend,
de Mont Ventoux opfietsen wel heel erg,
waarvoor ook geldt: bezint eer gij begint.

Toch haal ik, ook al is de hitte schroeiend,
de top van deze kaalgeslagen berg:
ijdelheid en het najagen van wind.

Jan Kal

Dit jaar stond na een aantal jaren de Mont Ventoux weer eens op het programma bij de Tour de France. Deze 1912 meter hoge berg is diverse malen figuurlijk scherprechter geweest in de Ronde van Frankrijk, en in 1967, toen Tommy Simpson op de flanken van deze col ineen zakte en overleed.

Nu is er naast Jan Kal nog een Nederlandse schrijver, die een boek geschreven heeft met "Ventoux" in de titel. Sportboekenschrijver Bert Wagendorp schreef een boek, dat hij simpelweg "Ventoux" noemde.

Met deze roman stormde Wagendorp ineens de Top-10 binnen. En dat, terwijl hij al een paar zeer lezenswaardige sportverhalen op zijn naam had staan. Hij debuteerde met "De proloog", een wielerroman in de stijl van Tim Krabbé, die met "De renner" een klassieker in dit genre schreef.

Naast deze roman over een wielrenner aan de vooravond van de Tour de France schreef Wagendorp ook nog een bundel met 4 sportverhalen: "Dubbele schaar".

Om 3 uur zat ik op de fiets naar Leidschendam, waar ik met Hans Boers had afgesproken. Op de Velostrada was het op deze zonnige zondag zeer druk. Af en toe moest ik in de remmen knijpen, omdat ik een groepje niet in kon halen door een tegemoetkomend groepje fietsers. Maar goed, ik hoefde niet zo hard te rijden als de renners op weg naar de Mont Ventoux.

Vanaf het huis van zijn vader liepen Hans en ik naar de Kniplaan om over de brug te passeren op weg naar de Vogelplas. In de zomer is het er mooi, maar in de winter is het er sprookjesachtig.


Aan de oostzijde van de Vogelplas liepen we naar Leidschendam, waar Hans en ik bij de sluizen de Vliet weer overstaken en naar het huis van zijn vader liepen.

In de tuin dronken we nog even wat, voor ik terug fietste naar Leiden. Ik denk, dat ik op het vlakke nog niet zo hard ging als etappewinnaar Chris Froome op weg naar de top van de Mont Ventoux.

Jan Beenakker

Jan Beenakker, die diverse boeken over de Bollenstreek op zijn naam heeft staan, is deze week aan een hartstilstand overleden. Veel te vroeg. Hij was nog maar een paar jaar met pensioen. Maar wat heet pensioen? Hij was nog steeds voorzitter van Huys Dever in Lisse, hij gaf nog regelmatig lezingen en schreef nog steeds boeken over de cultuur- en landschapsgeschiedenis van voornamelijk de Bollenstreek, maar ook andere streken kwamen aan bod.

Zelf heb ik een paar keer in de bibliotheek in Katwijk aan den Rijn een lezing van Jan Beenakker geregeld. De eerste keer betrof het een tentoonstelling over West-Friesland en de Omringdijk. Dit was een kolfje naar Jans hand, want hij was over het landschap en de waterhuishouding in West-Friesland in de loop der eeuwen gepromoveerd. Het was een der eerste keren, dat ik een promotie met alle bijbehorende tradities meemaakte.

Wat me vooral bijbleef was de nuchtere beantwoording van een vraag over de gemiddelde waterstand in pak hem beet 500 na Christus.
"Hierover zijn geen vaststaande gegevens te vinden. Daar ik toch ergens van uit moest gaan, heb ik een bepaalde stand als nulpunt genomen en alle berekeningen van deze hoogte gemaakt." Uiteraard ging de promotor hiermee akkoord.
De tweede lezing betrof de Bollenstreek. Ook hier kon Jan vol overgave over vertellen. Zoals al zijn lezingen wist hij grondig onderbouwde kennis helder en met veel gevoel voor humor te brengen.

De prijs-kwaliteitsverhouding was uitermate gunstig te noemen. Voor de vriendenprijs van een fles jenever en een bos bloemen voor zijn vrouw Anneke maakte deze geboren verteller het publiek, dat aan zijn lippen hing, wegwijs in de geschiedenis van de Bollenstreek, vaak aan de hand van details, waar je meestal zomaar aan voorbij rijdt.
Een paar jaar geleden is Jan geridderd. Terecht, als je ziet, wat hij allemaal gedaan heeft voor het behoud van het culturele erfgoed en het landschap van de Bollenstreek. Of zoals iemand het zei: "Huys Dever heeft na eeuwen weer een ridder!"

Als oudste van een gezin van 7 kinderen was hij, na het overlijden van de ouders, de pater familias. Toen deze geograaf een paar jaar geleden met emeritaat ging bij de Universiteit van Amsterdam, zei hij tegen zijn jongere broers en zussen: "Blijven jullie maar lekker werken. Dan kunnen jullie mijn pensioen betalen."
Deze levensgenieter heeft er veel te kort van mogen genieten. We zullen zijn gezelligheid, zijn humor, zijn vertelkunst en nog veel meer moeten missen.
Jan, rust in vrede.

Strandbieb

Lang zag het er naar uit, dat we het dit jaar zonder Strandbibliotheek zouden moeten doen, maar diverse sponsoren wisten voldoende geld bijeen te brengen om ook dit jaar de badgasten weer te kunnen bedienen.

Gisterenochtend was het weer sjouwochtend. Om 8 uur haalde ik de biebauto op en reed met Loes naar de opslag aan de Valkenburgerweg in Katwijk aan den Rijn. Martine, Dirk en Perry waren er al. In een behoorlijk tempo werd de vrachtauto ingeladen en zo mogelijk nog sneller uitgeladen.
Om kwart voor 10 was de vrachtauto leeg. We werden daarbij geholpen door de nieuwe plek van de Strandbieb, die noodzakelijk was door de aanleg van de kustversterking in de vorm van een parkeergarage in een nieuw duin. Zodoende staat de Strandbibliotheek pal na de strandopgang bij de Oude Kerk. Niet te missen dus! Er is geen betere locatie te bedenken. Nu nog 6 weken strandweer en het wordt een topjaar voor de Strandbieb.

Reünie Oktopus

Er stond gisterenavond een vergadering gepland ter voorbereiding van de eerste reünie van jongerenkoor "Oktopus" uit Nieuw-Vennep. Deze staat gepland voor zaterdagavond 16 november, met als repetitiedagen zondagmiddag 3 en 10 november. Bij het vaststellen van de repetitiedata kwam de dirigent met het briljante voorstel, de laatste oefensessie te houden op 17 november. Dat is de dag na de uitvoering!
Wij lagen dan ook dubbel van het lachen, zoals we dat de hele vergadering deden. Ook op de heen- en de terugreis werden de lachspieren goed getraind. Want dat was het handelsmerk van "Oktopus". Het was vaak een zooitje, muzikaal ging er wel eens wat fout, maar enthousiasme en een uitstekende sfeer compenseerde alles.

Daar de vergadering om half 8 bij Conny Huiberts was, at ik bij Joop en Gea Beenakker. Ik fietste vanaf mijn werk naar Noordwijk, waar ik eens wat andere wegen dan normaal probeerde. Er zitten schitterende stukken bij op de stille weggetjes.
Na de gezellige maaltijd, waarbij we even bijkletsten en leuke anekdotes de revue lieten passeren, vertrokken Joop en ik met de auto naar mijn geboorteplaats, waar Joop zijn zus Koosje ophaalde. Bas Warnink was al bij Conny, dus we konden meteen van wal steken.

Eerst zochten we uit, welke liederen we wilden zingen. Dat ging redelijk vlot. Conny en ik hadden een maand geleden de koormap al doorgewerkt, zodat er nog een twintigtal nummers resteerde, waaruit we konden kiezen.

Daarna kwam het praktische deel: hoe benaderen we de voormalige koorleden? De lijst, die bij de vorige reünie gebruikt is, bevatte 163 namen. Maar ja, in 1997 had je nog nauwelijks emailadressen. Het was dan ook letterlijk in de vorige eeuw.
Gelukkig hebben we een paar jaar geleden een reünie gehad van de Antoniusschool, terwijl vorig jaar de Hobbitreünie was. Zo moeten we toch aan wat emailadressen kunnen komen. En anders wil de Amerikaanse afluisterdienst NSA ons misschien wel helpen....

Voorts hopen we op het bekende sneeuwbaleffect. Het ene koorlid, dat het andere tipt. Zo hopen we weer een ouderwets gezellige avond te beleven op 16 november, waarbij we na het zingen het glas kunnen heffen met elkaar in "De Ring".
Aan onze voorpret, waarbij we af en toe moesten schuddebuiken van het lachen, zal het niet liggen.

Zonnepanelen

Ik heb mijn vrouw leren kennen bij de blokkade van Dodewaard. Nu kun je natuurlijk alleen maar zeggen, wat je niet wilt, maar het is veel beter om alternatieven aan te dragen. Zo liep ik begin jaren '80 met een t-shirt met als tekst: "Zonne-energie. Maak er werk van."

Probleem hierbij was, dat ik als huurder niet zo eenvoudig zelf bij kon dragen aan de ontwikkeling van deze schone vorm van energie. Tot we een paar weken geleden een brief kregen van Portaal, de woningcorporatie, waarvan we huren. Portaal geeft huurders de ruimte om mee te doen aan de actie van Energiek Leiden, gericht op bewoners van de Stevenshof.

Gisterenavond was er een voorlichtingsavond in het buurthuis, waar ik met mijn zoon naar toe fietste. Met een schuin dak pal op het zuiden hebben we veel rendement, als we zonnepanelen op ons dak laten plaatsen. Dankzij de regeling van Portaal gaan we financieel niet het schip in, als we onverhoopt moeten verhuizen binnen de 10 jaar, waarin de zonnepanelen zich terug verdiend hebben.
Binnenkort komt iemand van Energiek Leiden langs om te berekenen, hoeveel zonnepanelen we kunnen laten plaatsen op ons dak. Kortom, de eerste stap op weg naar zonne-energie is gezet.

Leuke bijkomstigheid is, dat de installateur van Energiek Leiden firma Freek van Os is. Hij is de hoofdsponsor van de schaatsvereniging in Voorschoten. Daar ik regelmatig mijn eerste slagen op natuurijs op de ijsbaan in Voorschoten maak, heb ik geen enkel probleem mee om deze sponsor extra werk te bezorgen.