Bert Wagendorp

Na de lange schaatstocht van gisteren stond er een lange werkdag op het programma. Om kwart over 9 fietste ik naar Katwijk voor mijn zaterdagdienst in de bibliotheek. De enige naweeën van de Bert Grotenhuis Bokaal waren een krampscheut in mijn linkerbovenbeen gisterenavond en een wat stijve onderrug. Waar normaal gesproken de trap aflopen na zo'n inspanning iets masochistisch heeft, had ik daar totaal geen last van.
De uitlening was rommeliger dan gebruikelijk, doordat een half uur na sluitingstijd een lezing van journalist en schrijver Bert Wagendorp op het programma stond.

Dit betekende, dat er tussendoor allerlei dingen geregeld en klaargezet moesten worden, temeer daar om half 3 een akoestisch zangduo een optreden op de Hoofdbibliotheek verzorgde. In de popmuziek zouden ze dit het voorprogramma hebben genoemd. Maar vandaag kon je beter spreken van "De proloog".

Op deze late zaterdagmiddag waren een kleine 50 belangstellenden op de schrijver van "Ventoux" afgekomen. Vorig jaar heeft het (sport)boek al op nummer 1 in de Boeken Top-60 gestaan en momenteel wordt de laatste hand gelegd aan de verfilming van "Ventoux".

Door de gekozen opzet van een interview werd de lezing zeer levendig. Dick van der Plas, voormalig redacteur bij het Leidsch Dagblad, wist met kwinkslagen en raak gekozen voorzetten de auteur boeiende verhaalstof te ontlokken. Uiteraard ging dit voor een groot deel over "Ventoux".

Maar het verhaal werd wel ingebed in het leven van een (sport)journalist in het algemeen naar het wielrennen in het bijzonder, evenals het verschil tussen wielrennen en fietsen. Hierbij vertelde hij, dat mensen zich op latere leeftijd nog steeds kunnen verbeteren bij met name duursporten. Als coördinator van de "Krasse knarren" en als ervaringsdeskundige kan ik dit volledig beamen.
Ook de duistere kant van de sport met allerhande schurkenstreken kwamen ook aan bod: de doping, maar ook het omkopen. Voor een sportjournalist levert dit vaak mooie verhalen op. Maar waar bij het wielrennen alles onder een vergrootglas ligt, daar verdwijnen de schandalen in het voetbal steevast in de doofpot. Er wordt na de onthulling van een schandaal even wat ach en wee geroepen, waarna er nooit meer iets van wordt vernomen. Het lijkt wel een Bermuda driehoek.
De tweede rode draad, die door het anderhalf uur durende interview heen liep, was het verschil tussen mannen en vrouwen. Het "Vader & dochterboek", dat Bert Wagendorp met zijn dochter Hanna geschreven had, was een prima kapstok voor smeuïge details.

Dat vrouwen sociaal veel vaardiger zijn dan mannen hoeft verder geen betoog, maar de manier, waarop Bert en Dick de zaal bespeelden met de gekozen voorbeelden, had af en toe wat weg van cabaret. De 50 aanwezigen genoten volop op deze qua weer vrij kille zaterdagmiddag. De sfeer in de bibliotheek was er daarentegen opperbest.
Bij de stand van Boekhandel Van den Berg gingen na het interview aardig wat boeken van de Volkskrant-journalist over de toonbank. Laatstgenoemde kon dan ook aardig wat boeken van zijn hand signeren. Ik kocht beide besproken boeken. Van "Ventoux" kocht ik de dwarsligger. Boze tongen beweren, dat ik zelf een dwarsligger ben, maar daar herken ik mezelf totaal niet in. U toch ook niet, toch?
Na de borrel, waarbij ik met een paar mensen, waaronder Willem van Vliet, mijn schaatsmaat van gisteren, napraatte over de lezing, moesten we als bibliotheekmedewerkers nog wel de boel op orde brengen zodat we maandag weer gewoon de uitlening op kunnen starten.
Om kwart over 7 kon ik mijn jas aantrekken en naar huis fietsen, zodat ik om kwart voor 8 thuis was. Het was een al met al een lange zaterdag geworden.

"Jullie zijn de meest menselijke medewerkers van de bibliotheek!"

Als je veel uitleenuren draait, dan krijg je op zijn tijd best wel eens een complimentje. Maar gisteren kregen Annemarie en ik er eentje van de buitencategorie. Een klant kwam naar de balie toe en voegde ons toe: "Jullie zijn de meest menselijke medewerkers van de bibliotheek!"

Het zal lastig worden om zo'n compliment aan ons adres nog te overtreffen!

Lijmen/Het been

Een graag gelezen lijstboek is "Lijmen/Het been" van Willem Elsschot. Een voornaam criterium daarbij is, ik zal het niet mooier maken dan het is, dat het boek lekker dun is.

In 2000 is "Lijmen/Het been" verfilmd.


Nu had het afgelopen schaatsseizoen wel wat weg van "Lijmen/Het been". Tot twee keer toe kon ik naar de schoenmaker in de Bakkersteeg om de zool van mijn langlaufschoenen te laten lijmen.
Gisterenmorgen kon ik daar de Rossignol-binding van mijn kluunschaats ophalen, waarvan het plastic omhulsel kapot was gegaan bij de Elfstedentocht van 2012.
Na een paar jaar tobben met de nieuw Rossignol-binding deed het losschieten van het schaatsijzer in de bocht voor mij de deur dicht. Op één been kun je niet schaatsen. Hoewel?

Nu wordt Willem Elsschot als auteur ingedeeld bij de Nieuwe Zakelijkheid. Welnu, dat was mijn keuze om de oude binding te laten lijmen ook. Het kostte me slechts € 2,-. Daar koop je geen andere kluunschaatsen voor. Hopelijk blijf ik door het lijmen langer op de been....

De wolf

Het is onmiskenbaar een feit: na anderhalve eeuw is de wolf weer terug in Nederland. Of beter gezegd was, want vermoedelijk is deze "lone wolf" teruggekeerd naar die Heimat. Het laatst is de wolf gesignaleerd bij de Eemshaven na een zwerftocht door Drenthe en Groningen.
Nu wil het toeval, dat op 24 februari het boek "De wolf terug" van Dick Klees en 4 andere mede-auteurs is verschenen.

Geen enkel reclamebureau had kunnen verzinnen, wat Moeder Natuur voor elkaar kreeg. Doodgemoedereerd wandelde de jonge wolf Drenthe binnen, hetgeen vooral co-auteur Martin Drenthen deugd moet hebben gedaan.

Een fietstochtje over de heide in deze prachtige provincie krijgt ineens heel wat avontuurlijke dimensies!




Nu gaat iedereen er van uit, dat de wolf op de reguliere wijze de grens weer is overgestoken naar Duitsland. Er is echter een alternatief. Een kleine 10 jaar geleden heb ik met Ada de NAP-route gefietst.

Van het eindpunt Nieuweschans zijn we toen langs de Dollard doorgereden naar de Eemshaven, waar we de boot naar het Duitse Waddeneiland Borkum hebben genomen. Een totaal ander eiland dan de Nederlandse wadden. Het was een beetje Noordwijk in de Waddenzee.

Hoewel ik de voorkeur geef aan de wat meer ongerepte Nederlandse Waddeneilanden, vond ik het wel leuk om eens een paar dagen op een buitenlands Waddeneiland door te brengen. Maar wellicht denkt "onze" wolf daar net zo over en is hij stiekem als verstekeling meegevaren naar Borkum. In dat geval is er sprake van de Waterwolf!

Jean Kwok

Maandagavond ben ik naar de lezing van Jean Kwok op de vestiging van de Hoofdbibliotheek in Katwijk geweest.
Het was voor mij niet de eerste keer, dat ik haar gezien en gesproken had. Ik heb namelijk haar zoons schaatsles gegeven in de Leidse IJshal. Tot 3 oktober vorig jaar kon ik niet bevroeden, dat de in Amerika beroemde schrijfster gewoon wekelijks in de IJshal aan de Vondellaan kwam kijken naar de verrichtingen van haar zoons.


Het spreekt voor zich, dat ik 2 maart aanwezig zou zijn bij de te matig bezochte lezing. De thuisblijvers hebben een boeiend verhaal gemist.

Voorafgaand aan de lezing heb ik vrij uitgebreid met Erwin gepraat, terwijl zijn vrouw zich omkleedde voor het verhaal achter haar romans "Bijna thuis" en "Dans met mij".

Hoewel het een roman is, is het grotendeels gebaseerd op deze globetrotter, die op 3 continenten heeft gewoond. Vooral de bittere armoede in het rijke Amerika met zwaar onderbetaald werk en zelfs kinderarbeid in een kledingatelier doen je beseffen, dat de werkelijkheid vaak schrijnender is dan in romans wordt beschreven. Zo woonde Jean als kind met haar ouders in een afbraakpand vol kakkerlakken en ratten. Er was dus niet bepaald sprake van een gelukkige jeugd.

Het is bijna onvoorstelbaar, dat iemand zich uit deze armoede weet op te werken tot afgestudeerd academica en schrijfster. Maar haar jeugd gaf haar een enorm doorzettingsvermogen om aan die omstandigheden te kunnen ontsnappen.
Zeer bescheiden meldde ze: "Ik had maar één talent: ik kon goed leren." Daarmee doet ze zichzelf tekort, want ze kan ook fantastisch dansen.

En geweldig schrijven uiteraard en er ook nog eens boeiend over vertellen.

Ik weet niet uit welk Oosters land de uitspraak "Op de bodem van ieder geluk ligt een offer" vandaan komt, maar Jean heeft in haar jeugd genoeg offers gebracht voor het geluk, dat haar nu toelacht.

Vlak voor de pauze vertelde ze, dat ze moest leren fietsen, toen ze in Nederland kwam wonen. Ze vond dat moeilijk en vooral ook zwaar: "Je hebt hier altijd tegenwind!"
Deze uitspraak klonk mij zeer bekend in de oren.
Uiteraard vroeg ik bij de boekverkoop in de pauze, in welk boek deze uitspraak te lezen was.
"Deze komt in het nieuwe boek, waaraan ik momenteel aan het werk ben", kreeg ik als antwoord.
Jean Kwok heeft in ieder geval al één lezer, die uitkijkt naar de uitgave van dit in Nederland spelende boek.

Na de pauze werden de vragen van het 15-koppige publiek beantwoord. Om 10 uur ruimde ik met mijn collega's Ineke en Thea alles weer op voor de uitlening van de volgende morgen. Om een uur of half 11 zat ik op de fiets naar de Stevenshof. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik had de harde wind pal in de rug....