zaterdag 24 september 2011

Pretium Telecom of de kauwgomtruc


Toen ik thuis kwam van de halve marathon van Katwijk, lag er een envelop op me te wachten van Pretium Telecom. Ongewenste post, maar toch belangrijk genoeg om deze door te lezen. U moet weten, dat ik mijn naïeviteit een aantal jaren klant ben geweest bij Pretium. Ik moest een keer in een telefoonwinkel zijn en daar kreeg ik een aanbod, waarmee ik goedkoper kon bellen via Pretium. Ik tuinde er in. Nou, dat heb ik geweten!
In plaats van tevreden te zijn, dat ze een klant binnen hadden gehaald, kreeg ik regelmatig Pretium aan de lijn, met telkens weer een prima aanbod. Af en toe leek het op je reinste telefoonterreur. Als je 3 keer in 1 week gebeld wordt door hetzelfde callcenter wordt je daar op een gegeven moment behoorlijk kriegel van.
"Als jullie nog 1 keer bellen, dan zeg ik bij jullie op!", zei ik op een gegeven moment aan de telefoon. Dat hielp een tijdje.
Maar het bloed kruipt, waar het niet gaan kan bij deze stalkers, dus Pretium begon opnieuw. Tijd om mijn dreigement waar te maken. Maar het opzeggen bleek toch niet zo eenvoudig, als mij was voorgespiegeld in de telefoonwinkel.
Dit voorjaar had ik eindelijk de juiste gegevens om weer terug te kunnen naar KPN.
Soms belt Pretium nog wel eens, maar bij dit soort bedrijven helpt alleen botheid. "Ik heb geen enkele belangstelling!" zeg ik aan het begin van het gesprek. Dat schept een hoop duidelijkheid.
Deze week was mijn vrouw woensdagochtend thuis. Ze stond net op het punt, om de deur uit te gaan, toen de telefoon ging.
"Met Pretium Telecom" klonk het aan de lijn en de vrouw aan de telefoon deed het voorkomen, of we nog steeds klant waren bij hen.
"Ik heb goed nieuws voor u. Onze tarieven gaan omlaag van € 19,- naar € 15,-".
"Ik begrijp niet, waarom u belt", zei mijn vrouw, maar hoe ze ook probeerde van dit stalkende bedrijf af te komen, het lukte niet. Dat krijg je, als je beleefd bent naar dit soort bedrijven toe, dat zelfs als je in het bel me niet register staat, je lastig blijft vallen.
Er bleek een bandje mee te lopen, waar het gesprek mee werd opgenomen. Hoezo, privacy?
Teneinde het gesprek beleefd af te ronden, zei mijn vrouw: "Stuur uw voorstel maar op."
Ada ging een stukje wandelen met een vriendin en deze vertelde haar, dat haar moeder van 84 of 85 jaar in haar huis was beroofd. Een paar Marokkaanse vrouwen kwamen haar een bos bloemen aanbieden, omdat ze kort geleden jarig was geweest. Heel aardig. Ze kwamen binnen en het kostte de moeder enige moeite om de dames weer buiten de deur te krijgen.
Toen ze later haar slaapkamer betrad, zag ze, dat haar juwelendoosje geplunderd was. Ze deed aangifte bij de politie, die haar kon vertellen, hoe dit in zijn werk gaat. Zodra de dames binnen komen, doen ze kauwgom tussen de deurpost, zodat de deur wel klemt, maar niet goed sluit. Een derde persoon sluipt daarna ongezien naar binnen en heeft een paar minuten de tijd voor zijn of haar rooftocht.
Het is maar, dat u gewaarschuwd bent!
Dezelfde kauwgomtruc past Pretium Telecom toe. Want terwijl mijn vrouw nooit heeft gezegd, dat wij weer terug gingen naar deze stalkers, luidde de beginzin van de aan mij gerichte brief: "Welkom terug en gefeliciteerd met uw keuze voor het Pretium Weekend Vrij abonnement voor uw vaste telefoonaansluiting."
Op de volgende pagina staat: "U hoeft niets te doen. Wij zorgen ervoor, dat de overgang van uw vastnetabonnement naar Pretium Telecom binnen enkele weken plaatsvindt."
Een handtekening is kennelijk niet nodig. Een telefoontje op een ongelegen moment is genoeg om je erin te luizen.
Maar gelukkig staat er een ontsnappingsclausule in de brief: "Of wilt u alsnog afzien van gebruik van Pretium Telecom, neem dan binnen zeven werkdagen na ontvangst van deze brief contact met ons op. U hoeft slechts de helpdesk te bellen: 071-7113753.
Maandagochtend krijgen ze mij aan de lijn!
De moraal van dit verhaal: hoed u voor Marokkaanse vrouwen, die met een variant op de babbeltruc u zomaar bloemen aan komen bieden, en hoed u voor het bedrijf, dat op een andere wijze de kauwgomtruc toepast: Pretium Telecom!

donderdag 22 september 2011

Leila

Een maand geleden kregen we Leila aan de balie van de bibliotheek. Ze zocht nog een plek om een paar middagen stage te lopen, omdat ze anders geen inburgeringsexamen zou mogen doen.
Monique overlegde met Margreet en de zaak was snel beklonken. Ze zou een maand met Monique, onze Afrika-specialist, meelopen op de dinsdagmiddag.
De eerste dinsdag was ik afwezig, daar er anders 2 invallers in de Hoornes zouden werken, die beiden geen sleutel hadden. Daar het dan wel een hele rustige uitlening zou worden, had ik mezelf ingeroosterd in mijn oude stekkie en nam Annette mijn plek op de Hoofdbieb in.
De week erop was ik ziek, de week daarop deed ik tot half 4 backoffice om wat achterstanden weg te werken, terwijl Loes beneden de honneurs waarnam. Toen ik naar beneden ging, was Leila net met buikgriep naar huis gegaan.
Afgelopen dinsdag zag ik voor het eerst Leila achter de balie. Kort, want ze was met een ziek kind naar de dokter geweest.
Ondanks, dat we geen moment samengewerkt hebben, wens ik Leila veel succes met het inburgeringsexamen.

vrijdag 9 september 2011

Liften

Heden ten dage denkt men bij liften vooral aan personenliften in gebouwen. Over het algemeen geen avontuurlijk gebeuren, hoewel zowel Roald Dahl als Annie M.G. Schmidt hier heel anders over dachten.


Maar liften heeft ook een andere betekenis. Voor de jongeren onder ons: dit is met de duim omhoog proberen om langs de kant van de weg proberen om met automobilisten, die jouw kant op gaan, mee te kunnen rijden.
Tegenwoordig zie je het niet zo veel meer, maar in mijn jeugd was dit anders. Ik zal niet zeggen, dat het schering en inslag was, maar er werd behoorlijk veel gelift, zeker in de zomermaanden. Er waren kennissen van me, die zo heel Europa doorkruisten.

Sterker nog, bij het Staatsexamen VWO in 1976 sprak ik een paar andere hippies, die dat jaar liftend naar en van India gereisd waren dwars door landen als Iran en Pakistan.
Ik geef het toe: het was een andere tijd. Net als het verdwenen touwtje uit de brievenbus gaat liften immers uit van vertrouwen. De automobilist moet immers degene(n) vertrouwen, die hij een lift geeft, omgekeerd moet de lifter de hem onbekende automobilist vertrouwen.

Mogelijk hebben de OV-studentenkaart en de spotgoedkope vliegtarieven de noodzaak om te gaan liften tot een minimum teruggebracht. Helemaal verdwenen is het echter nog niet.

Zo heeft mijn dochter Ike in de tijd, dat ze bestuurslid was van een alternatieve studentenvereniging in Utrecht, een keer een liftwedstrijd georganiseerd naar Berlijn. In tweetallen moest je proberen om al liftend zo snel mogelijk in de Duitse hoofdstad te komen. De avonturiers bestaan dus nog.
Zelf heb ik de afgelopen 30 jaar maar een drietal keer staan liften. De laatste keer was in december 2002, toen een viertal trainingsmaten van me ondervond, dat het ijs op de Belterwiede nog niet betrouwbaar was en zij zo snel mogelijk naar huisarts of hotel moesten. Ik had heel snel een tweetal wagens kunnen regelen.

De twee keer daarvoor waren in Friesland. Het was in februari 1996, toen ik met Gerard Günthardt, de man van onze veel te vroeg overleden collega Edith, bij Berlikum de poging om de Elfstedentocht te volbrengen, staakte. Het was inmiddels donker geworden. Normaal gesproken heb je dan als mannelijk duo weinig kans, maar met twee schaatsen om de nek gelden in Fryslân andere wetten. We hadden binnen een paar minuten een lift, volgens mij bij de derde wagen die ons passeerde. Deze zette ons netjes in Leeuwarden af.
Het jaar erop hadden Jaap de Gorter en ik op ons tandvlees de Bonkevaart gehaald. Wachtend op een taxi of een bus poogden we om liftend naar het centrum van Leeuwarden te komen. Acht auto's verder kregen we al een lift van een voormalig Elfstedenschaatser, die ons keurig afzette bij de boerderij in Boksum, het eerste dorp ten zuiden van Leeuwarden, waar we overnachtten.

Hieruit kun je concluderen, dat je met schaatsen om de nek een grote kans hebt om snel een lift te krijgen.
Maar ik adviseer, om het in dit jaargetijde niet op deze manier te proberen. Men mocht eens denken, dat er een steekje los aan je zit....

donderdag 1 september 2011

Moordcruise

Nadat het een keer was uitgesteld, was het gisterenavond dan zo ver. We hadden ons jaarlijkse personeelsuitje in Leiden in restaurant "De Troubadour".

Nu was het niet zo maar een etentje in een eettentje, nee, iedere rechtgeaarde bibliothecaris bezit een gezonde dosis speurzin en zodoende gingen we aan boord bij een moordcruise.

We waren met 36 personeelsleden. We werden in "de Troubadour" verdeeld over 3 tafels van 12 personen. We kregen allemaal een rol toebedeeld. Daarbij waren we opvarenden van een super-de-luxe schip, dat rondtoerde langs de Caraïbische eilanden.

Zelf kreeg ik de rol van dokter Bernard toebedeeld, een voormalig gynaecoloog, die nu lijfarts was van de eigenaar van het grote jacht. De echte dokter Bernard was op vakantie. Ik was dus waarnemend arts. Maar mijn tafelgenoten kunnen beamen, dat ik deze rol met verve vervulde.

En dat lag echt niet alleen aan de gifgroene doktersmuts op mijn hoofd!
Het gezelschap, waar ik mee zat opgescheept, had trouwens veel weg het gezelschap, dat figureert in het spel Cluedo.

Maar hoe gezellig het ook was, er moest wel een moord worden opgelost!

Het behoeft geen betoog, dat de sfeer veel weg had van de boeken van Agatha Christie. Sterker nog, een van de spelers mocht zich tooien met de naam Angela Kristie.

Tijdens het diner, dat door mij was omgedoopt in galgenmaal, kregen we telkens aanwijzingen, waardoor je je langzaam aan een beeld kon vormen van de verdachten en hun motieven.

En net als in de boeken van Agatha Christie: op het eind is iedereen verdacht!
Maar net als bij Cluedo: met telkens weer wat nieuwe aanwijzingen moet je de dader zien te vinden.

Onze groep wist uiteindelijk de dader te ontmaskeren, waarbij, ere wie ere toekomt, Ineke Blom degene was, die ons op het juiste spoor wist te zetten. Ik zal hier niet onthullen, wie de dader was. Want ongetwijfeld zijn er nog tal van mensen, die elders in het land aan boord gaan voor deze supergezellige en bij tijd en wijle hilarische Moordcruise.