Om kwart over 6 fietste ik naar Leiden Centraal, waarvandaan ik met Jaap de Gorter, Hen van den Haak en Jos Drabbels naar Rotterdam afreisde. Na een treinrit met een kwartier vertraging wandelden we naar de Gouvernestraat, waar we in bioscoop "Kino" Ike en veel andere bekenden troffen. Om 10 voor 8 wandelden we naar zaal 1, waar een kwartier later de film "Tien jaar wachten op applaus" vertoond werd.
Het is een mooie en interessante film, die in mijn ogen iedere schaatsliefhebber zou moeten zien.
Zonder de onderstaande groep pioniers zou de herontdekking van de klapschaats door Gert-Jan van Ingen Schenau wederom in de vergetelheid zijn geraakt.
Want om nou te zeggen, dat Erik van Kordelaar en Dick de Bles van de kant van de KNSB veel medewerking hebben gehad zou tegenwoordig onder de categorie "alternatieve feiten" vallen. Tegenwerking was het deel van deze pioniers, die 10 jaar lang tegen de stroom in moesten roeien, maar die wel volhielden.
De omslag kwam in 1997, toen Tonny de Jong op klapschaatsen Europees kampioene allround werd. Toen ging het ineens snel.
Een jaar later werden bij de Olympische Spelen in Nagano door vrijwel iedereen op klapschaatsen gereden.
De film laat prachtige beelden zien van wedstrijden op "De Uithof" en trainingen op het toen nog onoverdekte Inzell. Maar ook onthullend feitenmateriaal als Rintje Ritsma en Bart Veldkamp vol overtuiging zeggen, dat de klapschaats een vrouwenschaats is. Enkele jaren later....
De doorbraak van de klapschaats zorgde niet alleen voor snellere tijden, maar ook voor een betere ijsvloer. Waar vroeger na een kwartier schaatsen in de bochten van de Leidse IJshal flinke scheuren ontstonden met valpartijen als gevolg, is het ijs nadat veel recreanten op deze vrouwenschaatsen waren overgestapt vrijwel zonder scheuren en dus stukken veiliger.
Na de vertoning van "Tien jaar wachten op applaus" werden Erik van Kordelaar en Dick de Bles, die ik bij iedere natuurijsperiode wel een paar keer tegenkom, volkomen terecht in het zonnetje gezet.
Dick zat drie stoelen bij mij vandaan naast Tineke Dijkshoorn, de winnares van de Elfstedentocht van 1986.
Naast de eerste ontmoeting op de Gouwzee en de tweede op Flevonice bij IJsstrijn was dit de derde keer, dat ik de winnares van de Tocht der Tochten de hand mocht schudden.
Ja, en als schrijver van een paar schaatsboeken laat je deze winnares, die hetzelfde presteerde als Evert van Benthem, maar bij de meeste Nederlanders onbekend is, natuurlijk niet met lege handen naar huis toe gaan.
Met beiden sprak ik na de film een tijdje in de barruimte van Kino. Maar voordat het zover was, nam oud-bondscoach Henk Gemser het woord. Hij had klapschaatsen uit 1983 bij zich, die hij aan de weduwe van Van Ingen Schenau overhandigde. Hij deed een boekje open over hoe het kwam, dat de topschaatsers niet op klapschaatsen wilden rijden. Hein Vergeer, Europees en wereldkampioen in 1985 en 1986, had het een paar keer geprobeerd, maar hij vond het maar niks. Daarmee was de gebruikelijke weg dat innovaties via de toprijders hun weg naar het grote publiek weten te vinden, geblokkeerd.
Daar kwam Viking nog bij. Deze bekendste schaatsproducent ter wereld had nog magazijnen vol liggen met vaste schaatsen en Jaap Havekotte had geen zin om met onverkoopbare noren te blijven zitten.
En zo moesten we nog 10 jaar wachten op de doorbraak van de klapschaats. Je zou er een boek over kunnen schrijven. Of een film over maken natuurlijk....
Ik hoop alleen, dat het geen 10 jaar gaat duren, voordat deze documentaire op de televisie wordt vertoond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten