Rijmpiet

Een jaar of wat geleden was ik op mijn werk bij de Katwijkse Bibliotheek Rijmpiet. Door de bezuinigingen van de afgelopen jaren was daar de klad in gekomen. Ik voelde me dan ook vereerd, dat ik weer een keertje in die hoedanigheid op mocht draven.
Monique Kromhout had voor het Taalhuis een middag over Sinterklaas geregeld. Als ik voor een Pietenpak zou zorgen, dan kon het doorgaan. Met een vrouw in het onderwijs is zoiets wel te regelen, dus vanmiddag fietste ik naar de Hoorneslaan om mij in het Pietenpak te hijsen.
"Dit is de nieuwe bedrijfskleding", zei ik tegen mijn collega's: "Je bent er er zeer herkenbaar in!"

Met een gezien de Pietendiscussie volkomen foute keuze om niet geschminckt te verschijnen voor de inburgeraars, las ik een verhaal over de traditie van het Sinterklaasfeest voor met als uitsmijter een gedicht in duetvorm.

Het ongeschminkt blijven was geen geforceerde poging om politiek correct te willen zijn. Het was puur het gemak. Het is een heel werk om te schmincken en nog meer om daarna afgeschminckt te worden.

Voor de klanten van het Taalhuis gaf ik er wel een fraaie draai aan: "Gisterenavond en vannacht moest ik het dak op. Het regende heel hard en er stond een stormachtige wind. Het roet uit de schoorstenen is toen van mijn huid gespoeld...."

Al met al was het een leuke middag. De Rijmpiet is inmiddels gecontracteerd om volgend jaar wederom bij het Taalhuis te verschijnen. Het begin van een nieuwe traditie.