Het was de laatste dagen volop in het nieuws: de surséance van betaling, die winkelketen V&D gisteren heeft aangevraagd. Dit voorportaal van een faillissement hangt als een zwaard van Damocles boven de hoofden van vele duizenden werknemers van dit meer dan een eeuw warenhuisketen.
Zij zitten dus fors in de problemen. Welnu, dat zat ik een jaar of 55 geleden ook. Ik was toendertijd een ietwat ondernemende kleuter. Ik ging gaarne mijn eigen gang en ging ook graag op onderzoek uit. Dat deed ik op die bewuste dag ook.
Vanuit Nieuw-Vennep, indertijd een dorp van nog geen 3000 inwoners, gingen we twee keer per jaar met de bus van Maarse & Kroon naar "de grote stad". Dat kon Leiden zijn, maar ook Haarlem. We werden dan in nieuwe kleren gestoken voor het aankomende seizoen. Die had je toen nog!
Op zulke dagen trok ik er graag op uit. Mijn moeder moest dan ook vaak op zoek naar me. In normaal Nederlands: ik was een wegloper. Zo ook die bewuste dag, toen ik in V&D in Haarlem als klein opdondertje op onderzoek uit ging. Mijn moeder was me weer eens kwijt, maar ik haar ook.
Om een lang verhaal kort te maken: ik was behoorlijk in paniek in het gekrioel van al die grote mensen. Via de intercom werd mevrouw Breed gevraagd om zich bij een bepaalde kassa te melden voor het koopje van de dag.
Ik had mijn lesje geleerd en ben daarna nooit meer weggelopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten