Dat besef ik maar al te goed. Het had zo maar fout af kunnen lopen met bijvoorbeeld het lopen van de marathon. Een combinatie van hoge bloeddruk, die nog hoger werd door het hardlopen met daar bovenop nog een paar blikjes cafeïnedrank hadden fataal kunnen worden. Kennelijk heb ik zeer sterke aderen, die me behoed hebben voor erger. Ik had zo maar uit kunnen piepen naar de andere wereld.
Natuurlijk heb ik daar wel eens over nagedacht, zoals iedereen dat bij tijd en wijle wel eens doet. Er is immers meer tussen hemel en aarde. In mijn leven is de mysterieuze kant van het bestaan diverse keren langsgekomen.
Niet alleen, doordat ik er over gelezen heb. Ook in de muziek kwam dit soms terug, zoals bij de popgroep "Earth & Fire".
Dit kwam de laatste weken allemaal weer naar boven. Desondanks had ik geen echt antwoord, toen afgelopen week, terwijl wij het hadden over elkaars wel en wee, iemand aan mij vroeg: "Zou bidden helpen?"
Gisterenavond had ik ineens een ingeving met het antwoord: "Als je er in gelooft wel!"
Dit is ook de basis van de mentale training. Je moet ergens in geloven om er volledig voor te gaan. Als je begint met een houding van "Het wordt toch niks", dan wordt het ook niks. Omgekeerd krijg je geen garanties, dat je iets wel krijgt, als je je uiterste best ergens voor doet. Hoeveel marathonschaatsers hebben zich niet van alles ontzegd om de Tocht der Tochten te kunnen schaatsen als wedstrijdrijder om vervolgens hun hele schaatsloopbaan af te moeten sluiten zonder de Elfstedentocht te hebben gereden?
Over mentale training gesproken....
Nu horen tegenslagen ontegenzeggelijk bij het leven. Na een lastige periode in mijn leven had ik eens een heldere droom, die mij diep raakte: "Ik heb de tegenslagen nodig gehad om te worden, wie ik ben. Ik kan het nu zeggen, omdat ik het resultaat zie."
Voordat ik Ada leerde kennen, hoorde ik na een zoveelste blauwtje een soort innerlijke stem: "Liefde kun je niet dwingen!"
Een zin, die later telkens weer naar boven kwam, omdat het zo waar en raak is!
Maar hetgeen mijn leven op dit vlak het meest op zijn kop gezet heeft, geschiedde tijdens een fietsvakantie in Ierland. Met mijn zwangere vrouw reden we the Ring of Kerry, een regelrechte aanrader. Daarbij maakten we een uitstapje naar een onbewoond eiland voor de westkust van Eire: Skellig Michael.
Toen we na een reis op een wankele vissersboot over een "rough ocean" eindelijk voet aan wal zetten, draaide ik me om en ik herkende alles. En dat, terwijl ik er nog nooit geweest was!
Een geval van reïncarnatie? Het zou zo maar kunnen. Te bewijzen valt er niets. Het is een kwestie van geloven.
Nu hebben er op dit onbewoonde in de Middeleeuwen 600 jaar lang monniken gewoond. Het waren niet steeds dezelfde hoor. Indien ik daar een vorig leven heb beleefd, ben ik dus monnik geweest. Dat zou een kant van mij verklaren, die deze clown niet zo laat zien, maar die ik toch in me heb: die van asceet.
Op Skellig Michael groeit bijna niets, dus het was een hard bestaan in de bijenkorfhutten.
Wedergeboorte kan ook mijn voorliefde voor Ierse muziek verklaren.
Nu draagt reïncarnatie wel een verklaring in zich voor kinderen, die gezegend zijn met veel talent. Deze supertalenten en wonderkinderen hebben misschien al diverse levens lang zich bekwaamd in sport of muziek. Het moge duidelijk zijn, dat ik niet tot die categorie gerekend mag worden.
Het zijn bespiegelingen, die de laatste weken weer nadrukkelijk boven kwamen drijven. We weten het niet, het blijft een kwestie van geloven.
De ascetische monnik in mij kan nog prima relativeren. We kunnen ons overal druk over maken, maar uiteindelijk stellen we niets voor: "Stof zijt gij, en tot stof zult gij wederkeren".
All we are is dust in the wind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten