Ik was hogelijk verbaasd, toen ik deze terrasfoto's van Joop Beenakker onder ogen kreeg met de mededeling, dat hij met Jan Kal op het Klokhuisplein in Haarlem zat.
Op mijn vraag, of het de dichter Jan Kal was kreeg ik een bevestigend antwoord. De dirigent van "Oktopus" steeg meteen in mijn achting. Onder Joops bezielende leiding kwam mijn liederlijk gedrag tot ongekende bloei, maar in diezelfde jaren werd mijn dichterlijke ader diep geraakt door Jan Kals gedichtenbundel "Fietsen op de Mont Ventoux", de debuutbundel, die ik op de middelbare school gelezen heb.
Het bijzondere is, dat hij sonnetten schrijft. Deze klassieke dichtvorm is namelijk erg moeilijk.
Ik geef het je te doen. Wat dat aangaat heeft het schrijven van een sonnet veel weg van het beklimmen van een berg van de eerste categorie.
En dan te bedenken, dat Jan Kal er veel meer dan 1000 heeft geschreven....
Ik mag dan aardig vaardig zijn in het maken van gelegenheidsgedichten en ook met Sinterklaasgedichten, ik weet donders goed, wanneer ik in een dichter mijn meerdere moet erkennen.
En dat doe ik in Jan Kal, de grootmeester van het sonnet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten