maandag 20 juni 2011

Ik heb mijn wagen volgeladen

Mijn werkdag begon op maandagmorgen op de grens van Katwijk aan den Rijn en Valkenburg, waar gesjouwd moest worden. De in een groot magazijn opgeslagen spullen moesten naar de strandbibliotheek gebracht worden.
Het laden van de gehuurde vrachtauto ging vlotter dan gepland, zodat we om 9 uur al richting Hoofdbibliotheek konden rijden. Waar ik gedacht had om met mijn fiets als eerste te arriveren, bleek dat een misvatting. De auto's waren er toch eerder.
Nadat we wat spullen uit de Hoofdbieb ingeladen hadden, moesten we tot 10 uur wachten, voor we naar de Strandbieb konden. Dan pas zou het alarm door iemand eraf gehaald worden.
Ik stuurde de biebauto met Cor als passagier, terwijl Piet de vrachtauto bestuurde met Loes, Martine en Irene op een veel te krappe voorbank, drie inmiddels 50-jarige vrouwen. Ik kon niet nalaten om meteen "Ik heb mijn wagen volgeladen, vol met oude wijven" te zingen.

Bij de strandbieb aangekomen wachtte de heren meteen een taakstraf: er moest zand weg geschept worden, zodat we weer over de betonnen platen konden rijden.


De dozen waren met 2 steekkarren en een bolderkar vrij snel weggewerkt, maar daarna kwamen de kasten.

Nu zijn er mensen, die mij geheel ten onrechte ervan verdenken, dat ik hen graag op de kast jaag.

Beste mensen, het tegendeel is het geval. Met een kast om de steekkar leunde de kast tijdens het ritje van de strandopgang naar de strandbieb op mijn rug. De kast werd dus op mij gejaagd!

Maar als zoon van een vrachtwagenchauffeur liet ik zien, dat de firma B. Breed & Zonen uit Nieuw-Vennep goed werk aflevert.

Om 20 voor 11 waren we al klaar met deze klus. Vanzelfsprekend wilde ik de kortste weg naar de bibliotheek nemen, maar Irene had zin in een romantische strandwandeling. En wie mij een beetje kent, weet, dat ik mijn hoofd altijd gehoorzaam. Een bravere werknemer als mij is moeilijk te vinden.
Met Irene liep ik over het strand tussen de strandhuisjes door naar de strandopgang bij de Vuurbaak. De wind van afgelopen zaterdag had kraters van soms wel een meter diep geslagen. "Kunnen ze mooi verhuren aan Duitsers" zei ik: "Die willen immers altijd een kuil erbij."

Jawohl, ik heb goed opgelet bij de marketingcursus!
Trouwens, met de bulldozer erbij was de standwandeling inderdaad zeer romantisch te noemen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten