De sportieve terugblik op 2015 is samen te vatten in de titel van de roman, die de doorbraak betekende van Jan Siebelink: "De herfst zal schitterend zijn".
Hoewel de herfst vooral grauw en nat en vaak veel te warm was, een gruwel voor iedere schaatser, waren er wel prachtige wolkenluchten, zoals deze van www.weerwoord.be geplukte foto van een zonsondergang op Terschelling.
Over het natuurijs kunnen we kort zijn: dat was er niet in 2015. Gelukkig zijn er in Nederland nog kunstijsbanen, waarop je af en toe kunt pieken. De eerste piek van 2015 lag bij de strijd om de Bert Grotenhuis Bokaal in maart op de ijsbaan in Haarlem. Leiden was trots op me bij de marathon, waarbij we door de Sleutelstad en de prachtige omgeving van het Groene Hart de klassieke 42.195 meter aflegden. U kunt zien, hoe vreselijk ik af moest zien.
De fietsvakantie dwars door Zuid-Engeland was erg mooi. Samen met Ada fietste ik van Harwich naar Land's End. Een pittige tocht met veel korte doch steile klimmen en behoorlijk veel wind. In totaal reden we 1574 kilometer in ruim 3 weken. Een ideaal trainingskamp!
Op de racefiets legde ik 184 kilometer af bij Ride for the Roses in september. Een prima begin van het herfstseizoen, die er mede toe heeft bijgedragen, dat ik ook dit jaar weer ruim 10.000 kilometer heb gefietst.
In oktober waren Ada en ik de feestvarkens op een zeer geslaagd feest. Er was zelfs een heuse Bert Breed Quiz.
Vervolgens mocht ik optreden als fotomodel. Voor het tijdschrift LOS mocht ik op de Zeepkist klimmen om reclame te maken voor de 1000 rondjes van Leiden.
Ineens was ik ontdekt als fotomodel. Met deze door Jos Drabbels gemaakte foto op de Kagerplassen won ik de door GroenLinks georganiseerde fotowedstrijd rond de klimaattop in Parijs.
Maar het absolute hoogtepunt moest nog komen. Voor het eerst van mijn leven won ik een schaatswedstrijd: de 1000 rondjes van Leiden. Hoeveel mensen kunnen zeggen, dat ze een schaatswedstrijd over 200 kilometer hebben gewonnen?
En wat is er mooier, dan samen hand in hand over de finish te gaan? Gedeelde vreugde is dubbele vreugde. Samen met debutante Janina Wolf won ik de Alternatieve Elfstedentocht in de Leidse IJshal.
Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht om ooit nog eens op het hoogste treetje te mogen staan. Daar moet je kennelijk eerst 60 jaar voor worden. Jan Siebelink had gelijk: De herfst zal schitterend zijn.
Toen Ada en ik afgelopen woensdagavond thuis kwamen van het Nederlands kampioenschap Mens-erger-je-niet, zagen we voor de voordeur een vrij grote doos staan. Het bleek een kerstpakket te zijn, dat met zorg was samengesteld door Jaap de Gorter als dank voor het verzorgen van de strandtrainingen voor de IJVL.
Behalve een tiental speciale biertjes, altijd welkom in Huize Breed, zaten er 2 boeken in het kerstpakket.
Het eerste boek betrof "De sportcanon" van Bart Jungmann. Ik ken dit 4 jaar geleden verschenen boek uit de bibliotheek en had er een paar hoofdstukken uit gelezen, maar nu kan ik dit tijdloze boek ter hand nemen, wanneer ik wil.
Dat geldt natuurlijk ook voor het recent verschenen boek over schaatser Hans van Helden, dat met een knipoog naar het bekende lied van Boudewijn de Groot de titel meekreeg: "Hoe sterk is de eenzame schaatser".
Eind 2014 doet Erik Dijkstra een bijzondere ontdekking. De mysterieuze schaatser Hans van Helden blijkt in het Thialf te zijn. Hans van Helden, de man die van de aardbodem verdwenen leek te zijn, de schaatser met de fluwelen techniek, winnaar van Olympische medailles, bewonderd en gehaat om zijn eigenzinnige gedrag. Jarenlang leidde hij een teruggetrokken bestaan, diep in Frankrijk, en weigerde ieder contact met de media. Nu is hij terug in Nederland, en Erik gaat op zoek.
Dit leidde tot dit prachtige boek over deze schaatser, die gewoon zijn eigen gang ging en lak had aan conventies. Ik mag dat wel. Er lopen al genoeg kleurloze mensen op deze aardbol rond. Het eerste hoofdstuk uit "Hoe sterk is de eenzame schaatser?" heb ik al met veel genoegen gelezen. Ik kan deze "vakliteratuur" met veel plezier aanbevelen.
En om het kerstpakket compleet te maken, zag ik op www.weerwoord.be dat het rond Oud en Nieuw wel eens flink af kan gaan koelen.
Het veel te warme weer raken we dan eindelijk kwijt. De kou komt dan steeds dichter bij. En als onderstaande weerkaarten uitkomen, dan is er zelfs sprake van een heuse winterinval.
De timing zou perfect zijn. Veel goede winters begonnen rond 1 januari. Driekoningen maakt of breekt de brug....
Het was de laatste dagen volop in het nieuws: de surséance van betaling, die winkelketen V&D gisteren heeft aangevraagd. Dit voorportaal van een faillissement hangt als een zwaard van Damocles boven de hoofden van vele duizenden werknemers van dit meer dan een eeuw warenhuisketen.
Zij zitten dus fors in de problemen. Welnu, dat zat ik een jaar of 55 geleden ook. Ik was toendertijd een ietwat ondernemende kleuter. Ik ging gaarne mijn eigen gang en ging ook graag op onderzoek uit. Dat deed ik op die bewuste dag ook.
Vanuit Nieuw-Vennep, indertijd een dorp van nog geen 3000 inwoners, gingen we twee keer per jaar met de bus van Maarse & Kroon naar "de grote stad". Dat kon Leiden zijn, maar ook Haarlem. We werden dan in nieuwe kleren gestoken voor het aankomende seizoen. Die had je toen nog!
Op zulke dagen trok ik er graag op uit. Mijn moeder moest dan ook vaak op zoek naar me. In normaal Nederlands: ik was een wegloper. Zo ook die bewuste dag, toen ik in V&D in Haarlem als klein opdondertje op onderzoek uit ging. Mijn moeder was me weer eens kwijt, maar ik haar ook.
Om een lang verhaal kort te maken: ik was behoorlijk in paniek in het gekrioel van al die grote mensen. Via de intercom werd mevrouw Breed gevraagd om zich bij een bepaalde kassa te melden voor het koopje van de dag.
Ik had mijn lesje geleerd en ben daarna nooit meer weggelopen.
Net als vorig jaar heb ik weer een jaaragenda van Natuurmonumenten aangeschaft. Ze zijn nauwelijks duurder dan vergelijkbare agenda's, maar je steunt er wel een goed doel mee.
En zeg nu zelf: waar vind je zulke inspirerende foto's in een agenda?
Het onderschrift bij bovenstaande foto is "Winterpret". Daarmee zijn we in 2014 en 2015 niet bepaald ruim bedeeld. Maar gelukkig hebben we de foto's nog....
Desondanks hoop ik, dat ik in 2016 enkele afspraken in deze agenda kan noteren voor het schaatsen op natuurijs.
De wekker stond zondagmorgen op 5 uur, maar deze kreeg geen tijd om te gaan rinkelen. Ik werd namelijk een kwartier eerder wakker. Ik drukte het knopje omlaag en sloop heel stilletjes uit bed. Ik wilde mijn vrouw niet wakker maken. Dat lukte goed, zodat ik in mijn eentje kon ontbijten. Toch werd Ada nog wakker, zodat ik haar een ochtendkus kon geven voor ik op de fiets stapte naar de Leidse IJshal.
Hier haalde ik mijn startnummer op en begaf me naar de kleedkamer, waar ik op mijn gemak mijn langlaufschoenen aantrok en de cafeïnedrank opdronk. Terwijl ik daar mee bezig was, kwamen andere deelnemers zoals Henk Distelvelt, Jos Fugers en Martin Langbroek, mijn Angstgegner, de kleedkamer binnen, alsmede Jan-Pieter Tensen, de winnaar van de 3 voorgaande edities van de 1000 rondjes van Leiden. Hij kon niet meedoen, doordat hij onlangs op de fiets geschept is door een scooter. Ik wens hem van harte beterschap toe en hoop, dat hij volgend jaar wederom van de partij is.
Mentaal had ik een voorsprong op iedereen, want ik mocht 1000 keer onder mijn eigen spandoek door schaatsen.
Om half 7 werd het startschot gelost door Ghislaine Ottevanger van het Willem-Alexander Kinderfonds. Het was een losse flodder, maar voor ons wel het sein om te vertrekken. Met Janina Wolf in mijn kielzog begon ik aan deze Alternatieve Elfstedentocht. Janina was samen met Pauline van der Zant de eerste vrouw, die zich individueel waagde aan de 1000 rondjes van Leiden.
Het was het eerste uur nog niet zo heel erg druk op de baan, dus je kon lekker in je slag komen. Het tempo was redelijk hoog, maar gelijkmatig. Na eer uur was de eerste dweilpauze. Janina en ik hadden in deze tijd 135 rondjes geschaatst, oftewel 27 kilometer.
Het tweede en derde uur legden wij af met respectievelijk 266 en 393 rondjes op de teller. Janina had goed geluisterd naar Jan Verlind, die 500 rondjes zou rijden. Hij had haar één bindend advies gegeven: "Blijf achter Bert Breed rijden!"
Ik voelde me er prima bij.
Drs. P. voelde zich heel wat minder op zijn gemak met een Wolf achter zich aan.
In de derde pauze sloten deze Duitse vrouw en deze Hollander met een Fryslân-muts op het Pact van de Vondellaan. We zouden hand in hand over de finish gaan.
Voor Janina was het de eerste keer, dat ze 200 kilometer schaatste, maar ik had in de gaten, dat ze deze afstand zou volbrengen. Zonder problemen volgde ze me als een schaduw.
En als ze het moeilijk zou krijgen, dan beschikt ze altijd nog over de Duitse mentaliteit. Opgeven? Nooit van gehoord. Doorgaan tot de laatste seconde!
Dit Pact van de Vondellaan past trouwens keurig in de traditie van de Elfstedentocht. De toon werd gezet door Abe de Vries en Sipke Castelein, die in 1933 op 16 december, jawel, u leest het goed, bij de Finkumervaart besloten om samen over de finish te komen. Het Pact van Dokkum zorgde op 30 januari 1940 voor heel wat meer commotie.
Dat gebeurde niet op 14 februari 1956, toen Het Pact van Vrouwbuurstermolen werd gesloten. De 5 gezworenen gingen hand in hand als winnaars over de finish, maar werden later door het bestuur van "De Friesche Elf Steden" uit de uitslag geschrapt.
Zo ver zou het bij ons niet komen. Probleemloos reden we naar de 500 rondjes. Halverwege de tocht kwam Janina er achter, dat er een veertje van haar klapschaatsen kapot was gegaan. Lenny Keur, die in teamverband meeschaatste, wist als medewerkster van Ooms Sport te vertellen, dat het ongeveer een kwartier zou duren, voor het veertje was vervangen.
Meteen bij de vierde dweilpauze na 522 rondjes ging Janina naar de winkel toe, terwijl ik de eerste en enige plaspauze inlaste. Ik reed rustig verder met in in mijn achterhoofd de gemaakte afspraak. Een man een man, een woord een woord. Afspraak is afspraak, nietwaar.
De oplossing was heel simpel: ik zou gewoon meer rondjes rijden dan de 1000. Dit had ik wel eens eerder gedaan.
Ik reed wat rustiger om de achterstand van deze debutante niet al te zeer op te laten lopen. Daarnaast was dit uur het allerdrukste, zodat je de keuze had om achter een peloton van minimaal 20 man te gaan rijden, dat net te langzaam reed om lekker in je slag te komen, of in te gaan halen, waar je soms anderhalve ronde over deed.
Janina sloot met een achterstand van 26 rondjes weer aan, terwijl dweilorkest "De Rijntappers" nog meer gezelligheid bracht in de Leidse IJshal. Zij ging af en toe met een snellere groep mee om de achterstand stukje bij beetje terug te brengen. Na de vijfde en zesde dweilpauze, met 646 en 772 rondjes op de teller, was het verschil nog maar 12 rondjes. In dit gedeelte nam trainingsmaat Gé van Goozen ons heel lang op sleeptouw, zoals de JOBO-trein dat halverwege de rit gedaan had. Ook René Strelzyn, die met Bert Raaphorst en Evert Boekhout gezamenlijk het team van de "Krasse knarren" vormde, nam het kopwerk een tijdje voor zijn rekening.
Vanaf de 772 rondjes deed ik, zoals het een diesellocomotief beaamt, alle kopwerk tot de volgende pauze. Janina was zo verstandig om geen rondje meer te pakken. Uit eigen ervaring weet ik, dat iedere tempoversnelling in deze fase van de afstand een sterk verhoogd risico op een flinke inzinking in zich draagt. Er stonden exact 900 rondjes op mijn teller. En dan gaat het lekker. Het aftellen gaat steeds sneller. Je weet, dat je het gaat halen, mits je geen gekke dingen doet.
Tot die gekke dingen reken ik 12 rondjes extra rijden niet. Ik volbracht mijn zeer vlak gereden 1000 rondjes in 7.49.24, maar een gegeven woord is bij mij heilig. Op het moment, dat ik virtueel over de finish ging, klonk "Los Pastores" van Ariel Ramirez uit de geluidsboxen.
Als je het niet wist, zou je niet zeggen, dat deze aanstekelijke muziek een kerstlied betreft! Met de Leidse Koorprojecten hebben Ada en ik het vorig jaar gezongen. Ik ervoer het horen van "Los Pastorales" als een soort zegen van boven.
Ik hield mijn mond naar de wedstrijdleiding toe en reed dus vrolijk verder met degene, met wie ik het Pact van de Vondellaan had gesloten.
Zo kwamen we hand in hand in 7.54.45 binnen. Gemiddeld reden we vrij constant 26 kilometer per uur. Toch heerlijk als je een soort ingebouwde cruise control hebt.
Ik was exact 1 seconde langzamer dan mijn eindtijd van vorig jaar.
Maar de voldoening was oneindig veel groter. Het gezegde "Gedeelde vreugd is dubbele vreugd" klopt gewoon. Alleen hadden wij met deze actie het bestuur van de IJshal op het verkeerde been gezet. Ze hadden met veel dingen rekening gehouden. De organisatie was prima op orde. Maar ja, wie houdt er rekening met 2 winnaars?
Vermoedelijk kan zoiets alleen ontspruiten in het brein van iemand, die in een groot gezin is opgegroeid. Met 3 broers en 8 zusters hadden we het in naam wel Breed, maar in de praktijk niet. Van kinds af aan heb ik geleerd om te delen. Daar wordt geen mens slechter van!
Na een kort beraad besloot de wedstrijdleiding om een tweede beker te laten vervaardigen, nu eentje met het opschrift: "Individuele winnares 2015 De 1000 rondjes van Leiden". Een elegante oplossing.
De rozen, die beschikbaar waren gesteld door de Valkenburgse bloemenkweker Wim Slootweg, gaf ik na overhandiging uiteraard meteen aan mijn vrouw.
Het was voor ons beiden trouwens de eerste keer, dat we een schaatswedstrijd wonnen. En dan meteen eentje over 200 kilometer.
Voor Janina is het pas het tweede seizoen, dat ze schaatst. Ik deed er ietsje langer over. In de befaamde winter van 1962-1963 heb ik op de Hoofdvaart in Nieuw-Vennep leren schaatsen. Kennelijk een goede ondergrond, want voor de vierde keer op rij won een Venneper de 1000 rondjes.
De twee winnaars lieten zich masseren. Dat ging grondig. Het enige waar ik last van had tijdens de massage was kwamp in mijn voeten. Ondertussen werden we geïnterviewd door Mart Spierdijk, een verslaggever van het Leidsch Dagblad. Ondertussen kwam Pauline van der Zant binnen in 9.11. Waarmee gelogenstraft is, dat vrouwen het zwakke geslacht zijn. Twee vrouwen volbrachten deze beproeving, terwijl ik de enige man was. Heren, dat moet volgend jaar anders!
Na de massage gingen we naar de kantine toe, waar we bij warme chocolademelk en Texelse Skuumkoppe hoorden, dat er ruim € 4.100,- was opgehaald voor het Willem-Alexander Kinderfonds.
En daar ging het natuurlijk echt om! We kunnen het lot van de kinderen, die in het LUMC komen te liggen, een stukje aangenamer maken. Wie ons achteraf wil sponsoren, die kan dat via de site van het Willem-Alexander Kinderfonds onder vermelding van "1000 rondjes van Leiden".
