"Als je er in gelooft wel!"

Na het ontdekken van de hoge bloeddruk, waar ik vermoedelijk al langer mee rondloop, heb ik de afgelopen weken van diverse mensen te horen gekregen: "Je hebt met een tijdbom rondgelopen!"

Dat besef ik maar al te goed. Het had zo maar fout af kunnen lopen met bijvoorbeeld het lopen van de marathon. Een combinatie van hoge bloeddruk, die nog hoger werd door het hardlopen met daar bovenop nog een paar blikjes cafeïnedrank hadden fataal kunnen worden. Kennelijk heb ik zeer sterke aderen, die me behoed hebben voor erger. Ik had zo maar uit kunnen piepen naar de andere wereld.

Natuurlijk heb ik daar wel eens over nagedacht, zoals iedereen dat bij tijd en wijle wel eens doet. Er is immers meer tussen hemel en aarde. In mijn leven is de mysterieuze kant van het bestaan diverse keren langsgekomen.

Niet alleen, doordat ik er over gelezen heb. Ook in de muziek kwam dit soms terug, zoals bij de popgroep "Earth & Fire".

Dit kwam de laatste weken allemaal weer naar boven. Desondanks had ik geen echt antwoord, toen afgelopen week, terwijl wij het hadden over elkaars wel en wee, iemand aan mij vroeg: "Zou bidden helpen?"

Gisterenavond had ik ineens een ingeving met het antwoord: "Als je er in gelooft wel!"
Dit is ook de basis van de mentale training. Je moet ergens in geloven om er volledig voor te gaan. Als je begint met een houding van "Het wordt toch niks", dan wordt het ook niks. Omgekeerd krijg je geen garanties, dat je iets wel krijgt, als je je uiterste best ergens voor doet. Hoeveel marathonschaatsers hebben zich niet van alles ontzegd om de Tocht der Tochten te kunnen schaatsen als wedstrijdrijder om vervolgens hun hele schaatsloopbaan af te moeten sluiten zonder de Elfstedentocht te hebben gereden?

Over mentale training gesproken....
Nu horen tegenslagen ontegenzeggelijk bij het leven. Na een lastige periode in mijn leven had ik eens een heldere droom, die mij diep raakte: "Ik heb de tegenslagen nodig gehad om te worden, wie ik ben. Ik kan het nu zeggen, omdat ik het resultaat zie."
Voordat ik Ada leerde kennen, hoorde ik na een zoveelste blauwtje een soort innerlijke stem: "Liefde kun je niet dwingen!"
Een zin, die later telkens weer naar boven kwam, omdat het zo waar en raak is!

Maar hetgeen mijn leven op dit vlak het meest op zijn kop gezet heeft, geschiedde tijdens een fietsvakantie in Ierland. Met mijn zwangere vrouw reden we the Ring of Kerry, een regelrechte aanrader. Daarbij maakten we een uitstapje naar een onbewoond eiland voor de westkust van Eire: Skellig Michael.

Toen we na een reis op een wankele vissersboot over een "rough ocean" eindelijk voet aan wal zetten, draaide ik me om en ik herkende alles. En dat, terwijl ik er nog nooit geweest was!

Een geval van reïncarnatie? Het zou zo maar kunnen. Te bewijzen valt er niets. Het is een kwestie van geloven.

Nu hebben er op dit onbewoonde in de Middeleeuwen 600 jaar lang monniken gewoond. Het waren niet steeds dezelfde hoor. Indien ik daar een vorig leven heb beleefd, ben ik dus monnik geweest. Dat zou een kant van mij verklaren, die deze clown niet zo laat zien, maar die ik toch in me heb: die van asceet.
Op Skellig Michael groeit bijna niets, dus het was een hard bestaan in de bijenkorfhutten.

Wedergeboorte kan ook mijn voorliefde voor Ierse muziek verklaren.




Nu draagt reïncarnatie wel een verklaring in zich voor kinderen, die gezegend zijn met veel talent. Deze supertalenten en wonderkinderen hebben misschien al diverse levens lang zich bekwaamd in sport of muziek. Het moge duidelijk zijn, dat ik niet tot die categorie gerekend mag worden.

Het zijn bespiegelingen, die de laatste weken weer nadrukkelijk boven kwamen drijven. We weten het niet, het blijft een kwestie van geloven.

De ascetische monnik in mij kan nog prima relativeren. We kunnen ons overal druk over maken, maar uiteindelijk stellen we niets voor: "Stof zijt gij, en tot stof zult gij wederkeren".
All we are is dust in the wind.

"Ik weet nu, wie de nieuwe minister zonder portefeuille wordt!"

In Den Haag wordt druk geijsbeerd over hoe het nieuwe kabinet eruit komt te zien.

Het is echter een politieke wet, dat de meest belangrijke zaken niet gedaan worden aan de onderhandelingstafel, maar in de wandelgangen. Dit gebeurt buiten het zicht van de televisiecamera's.
Soms wordt er een tipje van de sluier opgelicht. Gisterenmiddag was zo'n moment. Ik werkte in de Hoofdbibliotheek, toen een klant een portefeuille kwam brengen, die iemand verloren had. Om het bij de rechtmatige eigenaar te kunnen bezorgen, keek ik of er een pasje in zat. Ik had geluk. Naast een rijbewijs, een bankpasje en andere pasjes zat de bibliotheekpas er gelukkig ook in.
Ik had het telefoonnummer al snel gevonden en belde. Ik kreeg de vrouw van de eigenaar aan de lijn en zij zou haar man bellen, die op dat moment naar huis aan het fietsen was.
Veiligheidshalve legde ik de pas op mijn bureau in het kantoor. Een kwartier later kwam de bewuste klant de portefeuille ophalen.
Ik ontving hem met de woorden: "Ik weet nu, wie de nieuwe minister zonder portefeuille wordt!"

Al pratend moest ik er aan toevoegen, dat het van een rariteitenkabinet zou worden.
Dat was geen probleem voor de aankomend minister: "Die hebben we wel vaker gehad. En in Amerika hebben ze er momenteel ook één!"

Dit waren wijze woorden van de nieuwe minister zonder portefeuille!

Hoge druk

We werden vanmorgen wakker, doordat in onze straat mensen, die naar hun werk moesten, de ruiten van hun auto stonden te krabben. Dat klopte wel, want het had vannacht aardig gevroren.

Vooral op klomphoogte was het afgekoeld in deze onbewolkte en bijna windstille nacht.

Het was dan ook erg mooi, toen ik vanmorgen naar mijn werk fietste. De nevelflarden hingen boven de berijpte weilanden. Maar dat zou spoedig verdwijnen. De temperatuur zou in de loop van de morgen behoorlijk oplopen en in de dubbele cijfers terecht komen.

Bij het meetpunt Voorschoten ten zuiden van de Stevenshof bedroeg het verschil tussen de minimum- en de maximumtemperatuur 12,5 graden Celsius. Met 1026 hPa was de luchtdruk behoorlijk hoog te noemen.
Na 's ochtends in filiaal Hoornes/Rijnsoever gewerkt te hebben, waar net een nieuwe balie geplaatst was, fietste ik naar de Hoofdbibliotheek, waar ik meedeed aan een periodiek medisch onderzoek.
Ik maakte me geen zorgen. Ruim een jaar geleden was mijn bloed gecontroleerd en alles was in orde. Ik leef gezond, sport voldoende en voel me topfit, dus kon er iets mis met me zijn?

Desondanks bleek dat toch te kunnen. De bloeddruk was veel te hoog, zowel de bovendruk als de onderdruk. Aan het eind van het onderzoek, waarbij verder alles in orde was, werd de druk nogmaals gemeten. Nu was deze nog hoger! Ik kreeg het advies om langs de huisarts te gaan.
Op de bonnefooi fietste ik naar mijn huisarts toe. Ondanks dat er geen spreekuur was, kon ik toch terecht. Waar ik hoopte, dat de voor mij totaal onverwachtse hoge bloeddruk een foute meting kon zijn geweest, daar werd ik meteen uit de droom geholpen. Ook deze derde meting gaf een veel te hoge boven- en onderdruk aan.

Met een recept voor een bloeddrukverlagend medicijn fietste ik naar het huis van Jaap de Gorter, die ik was tegengekomen, toen hij aan het hardlopen was. Ik had een paar boeken bij hem besteld, die ik op kon halen.
Met deze sportboeken in de fietstas reed ik naar huis, waar ik me omkleedde. In mijn sportkleding reed ik naar de apotheek in de Stevenshof, waar ik de pillen ophaalde en ermee naar de Leidse IJshal reed, waar ik de laatste schaatsles van de IJVL van het seizoen zou geven. We zouden er een spelletjesles van maken op zowel de binnen- als de buitenbaan. Met een kleine 30 kinderen en 6 trainers lieten we de kinderen onder 3 door 2 rustig schaatsende trainers vastgehouden stokken door schaatsen, maar ook deden we estafette, waarbij de kinderen in 6 groepen de trainers een rondje moesten duwen en dan hun "estafettestokje" aan de volgende groep door moesten geven.
De valoefeningen ontbraken uiteraard niet, net zo min als de tikspelletjes aan het slot.
Na Dirk Zwitser als hulptrainer in het zonnetje gezet te hebben, deden we tweelingtikkertje, waarbij alle trainers samen met 1 kind op zowel de binnen- als de buitenbaan begonnen aan de jacht op de overige kinderen.

Na 2 rondjes uitrijden op de buitenbaan begaven we ons naar boven, waar Margreet Hetebrij, Marion Poldervaart, Aukje Kreuger, Walter Boon en ik met bijna alle kinderen patat gingen eten in de kantine.
Als afsluiting van het seizoen kregen de kinderen hun schaatsvaardigheidsbewijs overhandigd. Dit is een kleine greep uit de foto's.




We hadden dit seizoen een erg leuke groep. We hopen, dat alle kinderen volgend seizoen weer van de partij zijn!

Groei & Bloei

We zijn na een koude kwakkelwinter met gelukkig weer wat schaatsen op natuurijs inmiddels weer beland in het seizoen van de Groei & Bloei. Een mooi moment om het tijdschrift met de gelijknamige titel onder uw aandacht te brengen.

Dit doe ik met een speciale reden. Er is een uitgebreid artikel gewijd aan mijn oudste broer Kees en zijn enorme collectie speciale bloembollen.


Menig maal ben ik in mijn jeugdjaren naar zijn land gefietst om in de zomermaanden onkruid te wieden, bollen te rapen en om ze te pellen. Toen kon ik niet bevroeden, dat mijn broer ooit zou worden geridderd voor zijn verdiensten voor de bollenteelt.
De laatste jaren kom ik als bezoeker op zijn bollenveld om te genieten van de enorme variëteit aan vormen en kleuren van met name de tulpen en narcissen. Maar zo ver is het nog niet. Maar u kunt er nu al van genieten, als u Groei & Bloei koopt of in de bibliotheek leest. Veel foto's bij het artikel over de botanische tulpen zijn van de hand van mijn neef Eric Breed.

"Het ergste is, als je inzet waar dat niet staat!"

Gisteren stond de dag in het teken van de muziek. Om 20 voor 2 fietsten we naar de Lokhorstkerk, waar we een oefenmiddag hadden van de Leidse Koorprojecten. Onder leiding van dirigent Wim de Ru begonnen we met "Gloria all' Egitto" uit "Aida" van Giuseppe Verdi.

Hoewel het "Triomfkoor" zeer bekend is, viel het zingen ervan niet bepaald mee.

Voor ons als koorleden was het beslist geen "Triomfmars".

Het begon ermee, dat Verdi besloten had om de tekst in het Italiaans op papier te zetten. Deze taal bevat voor iedere rechtgeaarde Nederlander de nodige tongbrekers. Obelix had volledig gelijk!

Daarnaast was het grotendeels vierstemmige stuk toch lastiger dan op het eerste oog leek. We moesten dan ook vaker delen herhalen dan gedacht. Dit bracht Wim tot de volgende uitspraak: "Het is niet erg, als je af en toe een foutje maakt met de uitspraak van het Italiaans. Het is ook niet zo erg, als je een enkele keer niet de juiste noot zingt."
Daarna volgde de quote van de dag: "Het ergste is, als je inzet waar dat niet staat!"
Na de pauze begonnen we aan het "Kyrie" uit "Messa di Gloria" van Gioaccino Rossini.

Dit openingsgedeelte van de "Messa di Gloria" ging heel aardig.

Dat kon niet gezegd worden van "Cum Sancto Spiritu", het slotgedeelte. Het is hel lastigste stuk van de "Messa di Gloria". Zolang we als bassen alleen zongen of als tegenstem de tenoren, ging het wel, maar in het vierstemmige zingen vielen we weg. Letterlijk!
Hoewel we ons niet bezondigden aan "Het ergste is, als je inzet waar dat niet staat!", heb ik zo'n donkerbruin vermoeden, dat dit de bedoeling van de dirigent niet was....
Na de repetitie wandelden Ada en ik naar "La Bota", waar we met een tiental vrienden hadden afgesproken, die meededen met de Musical Scratch in de Pieterskerk.

We hadden een tafel voor 19 personen in de eetzaal, waar "The Shoes" vorig jaar optraden ter gelegenheid van de 70e verjaardag van Henk en Jan Versteegen. Onder het genot van een Grimbergen Winterbier praatte ik bij met Bas Warnink, die ik al te lang niet gezien had. Na heerlijk gegeten en gedronken te hebben, wandelden we met 19 personen naar de Pieterskerk om te luisteren naar de Musical Highlights.
Hoewel ik niet zo'n enorme liefhebber van musicals ben, was ik toch aangenaam verrast. Een keur aan musicals passeerde de revue, variërend van "Soldaat van Oranje" tot "Jesus Christ Superstar" en van "West Side Story" tot "The Sound of Music". Dirigent Martin van der Brugge wist het koor en orkest tot grote hoogte op te stuwen, daarbij gesteund door sopraan Vannessa Thuyns en tenor Luc Steegers. Het is telkens weer verbazingwekkend, wat sommige zangers allemaal kunnen met hun stem!
Het meest verrassende nummer was "Du måste finnas" uit "Kristina från Duvemåla".

Dit Zweedse nummer was van de hand van Björn Ulvaeus en Benny Andersson, beter bekend als de mannen uit ABBA. Van hen was ook het slotnummer "Dancing Queen", waarbij het publiek, dat minder talrijk was dan het koor van 800 man, mee mocht zingen.

Dat mochten we ook met "Do Re Mi" uit "The Sound of Music".

En daarmee kwam er een eind aan een heerlijke muziekdag. Dat er nog maar veel mogen volgen.

Tien jaar wachten op applaus

Gisterenavond was de première van de film "Tien jaar wachten op applaus". Nu is het niet gebruikelijk voor me om naar een première te gaan. Terwijl ik de 60 al gepasseerd ben, is deze documentaire pas de tweede na "Onze marathon".

Om kwart over 6 fietste ik naar Leiden Centraal, waarvandaan ik met Jaap de Gorter, Hen van den Haak en Jos Drabbels naar Rotterdam afreisde. Na een treinrit met een kwartier vertraging wandelden we naar de Gouvernestraat, waar we in bioscoop "Kino" Ike en veel andere bekenden troffen. Om 10 voor 8 wandelden we naar zaal 1, waar een kwartier later de film "Tien jaar wachten op applaus" vertoond werd.

Het is een mooie en interessante film, die in mijn ogen iedere schaatsliefhebber zou moeten zien.

Zonder de onderstaande groep pioniers zou de herontdekking van de klapschaats door Gert-Jan van Ingen Schenau wederom in de vergetelheid zijn geraakt.

Want om nou te zeggen, dat Erik van Kordelaar en Dick de Bles van de kant van de KNSB veel medewerking hebben gehad zou tegenwoordig onder de categorie "alternatieve feiten" vallen. Tegenwerking was het deel van deze pioniers, die 10 jaar lang tegen de stroom in moesten roeien, maar die wel volhielden.

De omslag kwam in 1997, toen Tonny de Jong op klapschaatsen Europees kampioene allround werd. Toen ging het ineens snel.

Een jaar later werden bij de Olympische Spelen in Nagano door vrijwel iedereen op klapschaatsen gereden.
De film laat prachtige beelden zien van wedstrijden op "De Uithof" en trainingen op het toen nog onoverdekte Inzell. Maar ook onthullend feitenmateriaal als Rintje Ritsma en Bart Veldkamp vol overtuiging zeggen, dat de klapschaats een vrouwenschaats is. Enkele jaren later....
De doorbraak van de klapschaats zorgde niet alleen voor snellere tijden, maar ook voor een betere ijsvloer. Waar vroeger na een kwartier schaatsen in de bochten van de Leidse IJshal flinke scheuren ontstonden met valpartijen als gevolg, is het ijs nadat veel recreanten op deze vrouwenschaatsen waren overgestapt vrijwel zonder scheuren en dus stukken veiliger.
Na de vertoning van "Tien jaar wachten op applaus" werden Erik van Kordelaar en Dick de Bles, die ik bij iedere natuurijsperiode wel een paar keer tegenkom, volkomen terecht in het zonnetje gezet.

Dick zat drie stoelen bij mij vandaan naast Tineke Dijkshoorn, de winnares van de Elfstedentocht van 1986.

Naast de eerste ontmoeting op de Gouwzee en de tweede op Flevonice bij IJsstrijn was dit de derde keer, dat ik de winnares van de Tocht der Tochten de hand mocht schudden.

Ja, en als schrijver van een paar schaatsboeken laat je deze winnares, die hetzelfde presteerde als Evert van Benthem, maar bij de meeste Nederlanders onbekend is, natuurlijk niet met lege handen naar huis toe gaan.


Met beiden sprak ik na de film een tijdje in de barruimte van Kino. Maar voordat het zover was, nam oud-bondscoach Henk Gemser het woord. Hij had klapschaatsen uit 1983 bij zich, die hij aan de weduwe van Van Ingen Schenau overhandigde. Hij deed een boekje open over hoe het kwam, dat de topschaatsers niet op klapschaatsen wilden rijden. Hein Vergeer, Europees en wereldkampioen in 1985 en 1986, had het een paar keer geprobeerd, maar hij vond het maar niks. Daarmee was de gebruikelijke weg dat innovaties via de toprijders hun weg naar het grote publiek weten te vinden, geblokkeerd.
Daar kwam Viking nog bij. Deze bekendste schaatsproducent ter wereld had nog magazijnen vol liggen met vaste schaatsen en Jaap Havekotte had geen zin om met onverkoopbare noren te blijven zitten.

En zo moesten we nog 10 jaar wachten op de doorbraak van de klapschaats. Je zou er een boek over kunnen schrijven. Of een film over maken natuurlijk....
Ik hoop alleen, dat het geen 10 jaar gaat duren, voordat deze documentaire op de televisie wordt vertoond.

"Je ziet ze denken: is die vent wel goed snik?"

In november werd ik thuis geïnterviewd door Eimer Wieldraaijer voor de rubriek "Mijn collectie" in het vaktijdschrift "Bibliotheekblad".

Aanvankelijk zou het artikel in het laatste nummer van 2016 verschijnen, maar omdat de redactie besloten had om "Mijn collectie" te vervangen door "Mijn passie" werd ik degene, die deze nieuwe rubriek mocht openen.

Alleen de kop al: "Je ziet ze denken: is die vent wel goed snik?"
In Amerika was ik nu miljonair geweest. Een beetje advocaat weet daar wel raad mee om een proces aan te spannen wegens smaad.
Maar gelukkig leven we in Nederland, waar we wat meer humor en relativeringsvermogen hebben. Eerlijk gezegd vind ik de kop fantastisch.
Als u met de linkermuisknop op de onderste foto klikt, wordt het artikel met kleine letters leesbaar en kunt u de achtergrond van de fraaie kop met enige moeite lezen. Die is toch anders, dan u denkt!