Breed23: Vuurol

"Vuurol" is de lokale variant van "Oerol" op Terschelling.
Vanmorgen vroeg waren wij al helemaal in de stemming gekomen voor dit totaaltheater. Om 6 uur wekte Tim ons met de mededeling, dat er een merel tussen de binnen- en buitentent zat. Voorwaar een vroege vogel.

Met wat ooit vogels in de dop waren kregen we te maken bij het ontbijt. Alle eieren uit de eierdoos waren gekookt. Joep en Tim hadden er ieder 2 op. De tweede van Joep was helemaal onmiskenbaar, want Tim gooide deze van het ene eind van de 4 kampeertafeltjes naar Joep toe, die hem aan het andere eind van de tafels keurig opving.
Aan het eind van de maaltijd meldde Margriet zich. Ze wilde haar ei nu wel. Er was echter geen ei meer....

"Maar er zitten toch 12 eieren in een doos", verweerde Joep zich: "Er is dus genoeg voor iedereen. Zijn er nog anderen, die 2 eieren op hebben?"
Het verval van het hedendaagse rekenonderwijs openbaarde zich: "Joep, er bestaan alleen dozen van 6 of 10 eieren!"

Met het betere rekenwerk probeerde Tim om 3 uur korting los te peuteren bij Sherlock Holmes, die als een speurneus rondliep op het Vuurol-terrein.

De korting kregen we niet, maar we kregen wel tips van deze superspeurder, waar we het beste naar toe konden gaan. Maar dan had Sherlock buiten de gezellige charmes van onze Tim gerekend, want bij de kassa wist hij bij de dames toch korting te krijgen....

Al vrij snel stuitten we op een paar kabouters.

Met mijn ervaring met kabouterschaatsen had ik wel een streepje voor!

Met blauwe armbanden voor het personeel om onze polsen gingen we naar "Mycelium", een combinatie van muziek, dans en drama van Theatergroep "Het WEB" en "Cielito".

Gezeten op het mos keken en luisterden we naar het familiedrama. Aan het eind kregen 4 personen uit onze groep van wildvreemden een wens of wijze raad toegestopt.

We liepen door naar een vennetje, waar door "Theaterrabarber" het verhaal van de heks Baba Jaga werd verteld en gespeeld met af en toe publieksparticipatie.

"Heksensporen" was een succes.

Dat gold wat minder voor "Enkel- of dubbelspoor" van "2vallig" over een tweeling, die moet leren om elkaar los te laten.

De slotact was wat ons betreft KunstKeetFestival. Zij speelden met een prachtig taalgebruik "De Buskenblaser", een Middeleeuwse klucht over een domme boer, die zijn beste koe verkocht en het geld ervoor gebruikt voor een verjongingskuur, waar zijn vrouw niet zo blij mee was.

Maar de toegift was de grote verrassing van "Vuurol". Op het pad voelde ik, dat de rits van mijn trainingsjack open stond. De kilometerteller zat er nog in, mijn fietssleutel echter niet. Hoe vind je die terug? Ik meldde me dus bij meesterspeurder Sherlock Holmes, maar zelfs die zag er geen gat in.

En dan merk je het grote voorbeeld van getrouwd zijn met een praktische vrouw. Zij was doorgelopen naar de fietsen, waar de fietssleutel nog keurig in het slot zat. Om het verhaal nog fraaier te maken: ook de sleutel van Margriet zat nog steeds in het fietsslot. Met een opgelucht gevoel reden we naar "Puur" toe, waar we na 37 kilometer fietsen in het zonnetje ons borreluurtje hadden.
Om 7 uur wandelden we naar het centrum van Lage Vuursche, waar we bij pannenkoekenhuis "De Bosrand" zouden gaan eten. Daar het een frisse avond beloofde te worden, liep ik nog even terug naar de camping om "Saboteur" op te halen.

Wellicht dat we als de keuken dicht was, konden blijven zitten.
Bij terugkomst kon ik meteen bestellen. Op aanraden van Sheila nam ik een Noorse pannenkoek. Samen met een La Chouffe smaakte de spekpannenkoek met zalm prima.

Hilarisch werd het bij het bestellen van het toetje. Op de menukaart prijkte een seniorenijsje! Een kwartet 60-plussers bestelde dit. Daar ik deze mijlpaal nog niet gepasseerd was, hield ik het bij een grotere portie.
Om half 10 verlieten we "De Bosrand" om onder de eerste spetters onder het afdak plaats te nemen. Tim maakte het met de meterslange sfeerverlichting extra gezellig.